Nee maar.
In het zonnetje, op de veranda met uitzicht op de Mississippi (bril ligtboven dus de Mississippi is een beetje vaag) met een koffie en de computer.. Dit is een zin zoals we die vroeger van Arie van den Berg niet mochten maken. In de zon op de veranda met de computer WAT? In mijn blog ben ik natuurlijk eigen baas. Maar toch..
Zit ik. Op zondagochtend. Terwijl kleine eekhoorntjes over het hek rennen. Dit te schrijven.
De regen lijkt voorbij. We zijn een beetje narrig opgestaan, maar dit maakt veel goed. Tom zoekt zijn oude spullen en kan van alles niet vinden en People have been fucking with his things. De twee kleine vrijgezellenkamertjes vol Tom-dingen zijn ook niet helemaal ingericht op een gezin. Matrassen en luiers op de grond en Jonas zit overal aan.
Voor mij is het wennen om om met het gezin niet meer op ‘mijn’ terrein te zijn. Hij is hier meer de baas, en dat was mijn positie. Het is wel precies wat ik wilde, een tijd wat meer achter hem aanlopen, maar zo makkelijk als je zoiets bedenkt gaat het niet in het echt. We moeten onszelf een beetje hervinden hier.
Gek, in dit huis was ik altijd meer het jonge verliefde meisje, dat alles van HEM leuk en herlijk vond, inclusief dove tante en dooie wasberen in de schuur. En nu is het anders. Niet dat ik niet meer verliefd ben, maar het is anders.
Volgens mij heb ik daarom ook zoveel meegenomen, ingepakt voor het meisje, armbandjes en lipstick- die ik eigenlijk thuis nooit draag, en ook practische vesten voor mama. En schoenen voor het avontuur.. help, wie ben ik eigenlijk hier?
Gisteravond waren Tony en Elena hier, een Russich/Amerikaans stel dat ook in Hummingbirdhouse woonde. Zij hebben nu een jongetje van twee, Savva, geboren vlak voor Tom naar Nederland kwam. De laatste keer dat Elena en ik elkaar zagen waren we meisjes (ik een beetje oud, maar toch nog meisje) en nu zijn we moeders. Het was ontroerend om elkaar zo te ontmoeten. Haar te zien moederen. En wat te praten over hoe leuk en heerlijk en vermoeiend en moeilijk het is om een man en een kind te hebben.
Hoe je soms uit elkaar ploft van liefde en dan weer van frustratie.
We’re mothers Elena, we’re mothers!
Jonas heeft een Enorme Doos vol kleren en schoenen van ze gekregen. Nu hebben we nog meer bij ons..
De zon is zacht, de rivier is prachtig en kalm. Misschien gaan we zo proberen wat te kanoen. Met Jonas in een zwemvestje. Als we durven…
Ha lieve TAJ,
Wat is het leuk om mee te lezen en leven met jullie via dit blog! Echt fijn. Ach, ik kan me zo voorstellen dat jullie je weer moeten hervinden in het leven met z’n 3en in de nieuwe situatie. Komt vast goed. Hebben jullie inderdaad al gekanod (hoe schrijf je dat in godsnaam?????)?
Ik zou het ook fijn vinden om wat meer over mezelf te schrijven, maar niet op dit blog, waar iedereen meeleest… sorry hoor aan alle dierbaren van Tom en Annet en Jonas 😉
Is er een emailadres waar je privé op te bereiken bent, Annet? Voor nu een dikke knuffel en we keep in touch, Fredrike.
joe hoe,
o o ,wat schrijf je toch mooi,Annet; ik kan alles zo meevoelen…klein,vies,groot, fijn, leuk,stom ..etc….wennen aan deze totaal nieuwe situatie.!! fijn je zo te mogen horen…die mannen van je…ze houden je iig van de straat!!
vandaag ook genoten van `geen-jonas`,hele dag thuis,klusjes etc..
tot volgende keer,liefs voor ieder,lioba
Dag lieverds!
Wat fijn om dit allemaal te lezen. Hoewel… Wij zitten nu om 8 uur s morgens op de dag dat ik iets heel spannends op mijn werk moet doen aan het ontbijt met slaperige Pieter en idem logeetje. Zo snel snel naar school, iets nieuws kopen voor spannende presentatie, trein naar A’dam, op tijd weer terug want Gert moet weer weg…. Kortom: ik wil ook op een veranda bij de Missisippi (maakt me niet uit welke!).
Pas goed op jullie zelf! Kus voor Jonas! Aunt Mirjam
Dag lieve kinderen,
Blogs gelezen. Leuk!!
Als alles bij Tante een beetje tot rust is gekomen, zullen jullie – hoop ik – een beetje kunnen genieten van Canada. Een beetje vakantie. Maar ook wel werk voor Annet ??
Hier niet veel nieuws.
Alleen dat Maria – je weet wel Annet, de Poolse oud-leerling van Marijke – ontslagen is op haar werk. Triest. Probeer haar wat moed in te spreken. Zo werkt dus de crisis . . .
Liefs,
Dick
Lieve Annet, Tom en Jonas,
Wat bijzonder om jullie zo te kunnen volgen! Alsof ik je hoor praten. Ja, je ziel heeft wat meer tijd nodig om over te komen. Maar als je tot meer rust bent gekomen, ziet alles van het leven dáár er ook weer anders uit.
Ik hoop voor je dat je ervan kunt genieten; het is toch wel uniek om dit te mogen meemaken, hè.
Geef jouw grote en kleine man een knuffel. Voor jou zelf: knuffel en liefs, Truidie.
Lieve Annet, Tom en Jonas,
Dick heeft me even wegwijs gemaakt in de “feed”- en “blog”wereld zodat ik nu ook kan reageren. Wat hebben jullie een enerverende week achter de rug! Niet zo gek als het nu even iets minder goed loopt. Wat geniet ik van je verhaaltjes Annet, ik zie het helemaal voor me zoals b.v. de vliegreis met het verhaal over het speentje. Door het lezen van de blogs voelen jullie heel dichtbij.
Ik hoop dat jullie gauw min of meer gesettled zijn (voor zover dat mogelijk is in jullie tijdelijk verblijf).
Don’t worry, be happy, ja ja!
Liefs Tonny