Nu zijn we er. Nu zit ik te typen op ons balkon-met-hangmat, in de zoele wind. Nu zie ik palmen en mangobomen en nog veel meer gebladerte. Nu viel er net een kokosnoot op ons dak. Nu hoor ik getjilp en gefluit, gezoem en een beetje gekwaak, en het ruisen van de wind. En de stem van Tom, die Jonas voorleest (varkentje Nee is stout). Nu ruik ik geuren die ik moeilijk kan beschrijven, zoet, vochtig, zacht en heel in de verte bekend… Maar ik weet niet van waar od van wat. Een droom? Een ander leven? De tropische kassen uit de dierentuin? Want daar wonen we nu in.

Casa Verde heet het hotel, het is een grote bloeiende tuin met huisjes erin en een lekker koel zwembad. En buiten de tuin is het plaatsje Porto Viejo, een rommelig allegaartje van restaurantjes, winkeltjes, paalwoningen en marktkraampjes. Alles is er geel, groen, roze, paars, blauw en afgebladderd. Straten met modder en kuilen. Iedereen op de fiets, en de fietsen zijn ook ook roze, groen en paars. Overal bordjes en pijlen en uitstalkasten. Het doet me nog het meeste denken aan De Parade, met z’n kleurige tenten en vreemde bouwsels. Maar dan vlak aan zee.

Het strand is ook rommelig en gaat ongemerkt over in de hoofdstraat. Palen, palmbomen, bootjes in alle kleuren op het zand. De zee is grauw en roerig en niemand zwemt erin. Er was een storm ergens en we moeten wachten op kalmere winden voor ze weer blauw en zwembaar wordt. Dat duurt vast niet lang, zegt men. Maar alles gaat hier heel erg kalm en slaperig.

Wij moeten wennen. De reis hierheen was lang en hectisch, met het met drie tassen, een laptop en een huilende Jonas door de bagagecontrole in Denver International Airport gaan als stressvol hoogtepunt: jassen uit, schoenen uit, bretels af en een norse douanedame die Jonas z’n tuitbekers appelsap per se wilde testen op explosieve inhoud. Hoewel hij er telkens gewoon nog uit dronk… ‘Ze verdenkt ons er waarschijnlijk van rücksichtsloze internationale terroristen te zijn, die onze baby hebben geleerd om nitroglycerine te drinken,’ zei Tom.

Maar nu zijn we hier en we hoeven alleen nog maar een huisje vinden wat we kunnen huren voor de winter, en allerlei dingen kopen en regelen… Maar dat hoeft allemaal misschien niet allemaal nu.

Tom test de hangmat. Het kraakt een beetje, maar het houdt. Siestatijd? Of ga ik eerst nog even mijn email bekijken?

We houden jullie op de hoogte. We blijven hier waarschijnlijk nog een hele tijd. Wie zin heeft om een poosje langs te komen en mee te genieten.. Wees welkom. Want we denken dat we in een soort paradijs zijn terecht gekomen..