terug

Vol in Molly

Vol in Molly

We zijn waar we willen zijn. Al bijna een week in Lunenburg, Nova Scotia.

Een prachtig vissersstadje vol houten Pippi Langkoushuizen, met torentjes en balkonnetjes en een haven met oude loodsen en touwen, teer en traan. En heel veel galery’s vol zeeschilderijen en leuke boetiekjes en een Waldorfschool! De eerste avond hier heb ik uren op internet naar huizen hier gekeken. Hier gaan we wonen! Gaan we hier wonen? Ik kon er niet goed van slapen.

En nu kan ik er niet meer goed aan denken. Zo’n toekomst die zich dan ooit eens hier zou afspelen en hoe dat er dan uit zou zien en of ik dat dan wil. Ik ben zowiezo niet zo goed in dat soort dromen, ik kan altijd alles wel verzinnen, fijn of niet fijn. Opgenomen in een warme community van lieve Canadezen en ook nog zo’n mooi huis aan zee… Of bitter wegkwijnend in eindeloze grijze regen zonder familie of vrienden…

Bovendien, er is veel te veel Nu om aan een toekomst te denken.

Robert is er, al een week ofzo. Een vriend van Tom en ook een beetje van mij. Hij reist met ons mee, net als anderhalf jaar geleden in zijn eigen autootje en slaapt daar ook in. Hoelang? Dat is nog niet duidelijk. Hij gaat zo’n beetje zijn eigen gang, zegt niet zo veel, zit een beetje met Tom bij het vuur, speelt wat met Jonas. Maar hij Is er wel de hele tijd en ik vind dat niet de hele tijd gemakkelijk, vreemde ogen die dingen zien die van ons drietjes zijn… En: wanneer ga je weer eens weg, Robert? durf ik niet zo goed te vragen. Ademen, accepteren, omhelzen, ook de wrevel.

En nu is mijn vader er ook, helemaal naar Canada gevlogen om een paar weken met ons mee te reizen. We zoeken hotelletjes of B&B’s voor hem, terwijl wij dan in Molly wonen. Vorig jaar kwam hij ons ook opzoeken in Costa Rica en dat was ontzettend fijn. Jonas vindt het heerlijk dat opa er is. Hij houdt van mensen, accepteert eigenlijk altijd iedereen. Wil iedereen in de buurt houden. Opa, waar is opa? Als hij even uit zicht is.

En mama moet wennen.

Aan om opeens met zoveel te zijn, zoveel stemmen die ook wat zeggen, ook wat willen. Aan moeder zijn EN vrouw van Tom  EN gastvrouw EN ook opeens weer dochter met alle oude objectrelaties die dat meebrengt. EN mezelf ook nog, met al die dingen die ik wil en voel en nodig heb. EN ik moet ook nog werken, uitgevers die hun mailtjes tot in de ruwste uithoeken van Nova Scotia achter me aansturen waar de tekeningen toch blijven.

Nou, ze zijn nog niet af.

Want om te werken moet ik alleen zijn en Molly leeg. Dus om iedereen ’s ochtends aan te kleden, te voeden, spullen te pakken, plannen en boodschappenlijstjes te maken en de deur uit te werken vraagt soms veel meer tijd dan me lief is. Tom, Jonas en Robert zijn er net op uitgestuurd om vis te halen voor het eten, om de generator te laten repareren, en ga ook maar ergens lunchen kom maar lekker even niet terug. En nu zit mijn vader hier buiten aan de picknicktafel met boek en schrijfspullen en mag niet binnenkomen.

Ik heb het hem uitgelegd en hij is niet boos. Zo is je leven, kind. Om dit te doen moet je werken en om te werken moet je de ruimte hebben.

Toch voel ik me altijd hardnekkig schuldig als ik zo op moet spelen om ruimte voor mezelf te maken. En ik werk niet eens nu, ik zit gewoon een blog te schrijven! Schande!

Ik ga zo wel even kofie voor hem zetten.

 

 

 

3 thoughts on “Vol in Molly

  1. Het schuldgevoel is bekend… En, laten we hopen dat Robert geen Nederlands leest? Of zou een stille hint soms welkom zijn 😉
    Werk ze!!

  2. Lieve allemaal,
    Wat een verrassing, dit laatste bericht en de prachtige foto’s. Gisteren ben ik ontslagen uit De Halderhof (revalidatie). Het valt me nog niet mee: ben steeds erg duizelig. Genieten jullie maar van elkaar! Liefs voor allemaal, Lies

  3. Lieve Annet, ik hou van jou…
    en van Jonas en van Tom
    en van je reis

    Groetjes vanuit mijn piepdorpje in Noordfrankrijk met z’n stugge Fransen, heerlijke croissants (hoezo lukt het Nederlanders niet om zulke lekkere te maken?), achter m’n mac, waar ik aan het werk probeer te raken, maar eerst nog even een comment voor jou schrijf.
    Er is hier geen zee en geen douce France en geen broeiende zon op een lui terras met een grand café au lait onder de maple trees, maar het is hier stil en het landschap is vriendelijk en het is mijn plek en ik hoef hier niet weg…

    Dikke zoenen
    Abrahim

Comments are closed.