‘Zondag word je twee, Jonas! Twee!’ roepen we al weken en we houden twee vingers op in het vredesteken. ‘Dan ben je jarig! Dan ben je groot!’ We roepen hoera en steken onze armen in de lucht.
Jonas kijkt ons half geïnteresseerd aan en gaat door waar hij mee bezig was. Wanneer hij ooit gaat praten of ons antwoord geven, het zal op zijn tijd zijn en in zijn tempo. Niet omdat wij het willen of voordoen. Snapt hij het, jarig zijn? We hebben geen flauw idee.
Veel kun je hier niet kopen in Puerto Viejo. Bikini’s en armbandjes genoeg, maar geen kinderspeelgoed. Er is een krakkemikkig kantoorboekhandeltje dat wat plastic neplego verkoopt en krijtjes die het niet doen. Die krijgt hij dan nu maar voor zijn verjaardag en we doen het in Amerika nog wel eens over. Ik heb nog wel een nieuwe DVD voor hem met verhaaltjes van Kipper, de Engelse hond.
Als ik die zondagochtend vroeg aan het inpakken ben, komt Jonas de trap af gekropen en ziet het. Hij wijst en roept: ‘Die! Die! Die!’ Begrijpt niet dat er eerst een papiertje omheen moet en dat hij hem dan pas mag hebben om het papiertje er weer af te halen. Het is ook een beetje zot.
Kipper is een groot succes. Voor Jonas is zijn verjaardag compleet. Gasten? Meer cadeautjes? De heerlijke verjaardagstaart van bakker Julie? Even. En dan gauw weer naar boven, Kipper kijken. Rose komt met hem spelen. De Luxemburgse Alexis met haar dochtertje Kyo dat zo op Jonas lijkt, komen langs. Lynn en Gladys brengen een enorm plastic vliegtuig-voor-in-zee. Jonas wil maar heel even komen kijken. Hij wil niet op het vliegtuig. Hij wil maar heel even met Kyo met de lego spelen. En dan weer naar boven, Kipper kijken.
Ik vind het lastig. Wil hem eigenlijk de hele tijd naar beneden sjorren. Hier jij! Bij je gasten blijven! Plezier maken! In het middelpunt staan!
‘Laat hem toch,’ zegt Tom. ‘It’s his party, he can do what he wants to.’ En we beginnen allemaal Dolly Parton te neuriën.
Toen ik een klein meisje was wou ik ook nooit beneden komen als er gasten waren. Liever boven, alleen met mijn boek, liever in mijn eigen wereld. Waarom loop ik dan nu zo aan Jonas te trekken, doe nou mee, doe nou gezellig meehee… Ik kan het zo goed van hem snappen. Heeft hij het van me geërfd? Wat gaat er in hem om?
’s Avonds wil Jonas niet gaan slapen. Hij ligt met wijd open ogen in het donker te staren en als ik een beweging maak van weggaan houdt hij me tegen. Hij valt pas laat tussen ons in in slaap. Was het allemaal toch te veel? Twee is ook nog maar heel klein.
En de volgende dag is iedereen van slag. Het lijkt een dag van afscheid, Lynn en Gladys gaan echt naar huis, Emilio de huisbaas neemt een van de twee katjes mee en moeder Tao loopt de hele dag miauwend te zoeken. We beseffen dat we binnen twee weken dit huis uit moeten en we nog geen andere plek hebben gevonden. En wat daarna? En wat daarna? Jonas wil nog steeds niet slapen. Huilt als we boodschappen gaan doen, huilt als we in de tuin wandelen, huilt als we naar het strand gaan. Wil nog steeds niet met zijn vliegtuig, wil niks. De babysit die we gehuurd hadden voor een Valentijnsdagmaaltijd met ons tweetjes zeggen we maar af. Pas als we alle plannetjes opgeven en naar huis gaan wordt het rustig.
Lekker rustig op bed met ons drieën.
Lekker Kipper kijken.
Kinderen zijn niet gek, Annet.Als jullie onrustig zijn, waar te wonen, maakt Jonas, dat natuurlijk mee.
Wat te doen, is het een tweede.Op zijn niveau iets vertellen van waar aan je mee bezig bent.
Of is dat te mooi ?
Ik weet het niet. Ik weet alleen dat kinderen niet gek zijn.Je kunt ze beter iets vertellen.
Lieve groeten, Anne Mirjam
Weet het ook niet,hoor. En jullie weten natuurlijk zelf ook wel dat kinderen niet gek zijn. En jullie doen het goed, dat weet ik ook.Tante Anne Mirjam moet zich er niet mee bemoeien Sterkte met het vinden van een plek. En natuurlijk nog gefeliciteerd ! (Maar dat stond al in mijn mailtje.)groetjes !
Wat zegt tante Anne Mirjam: ‘Wat te doen, is het een tweede’? Bedoelt ze dat jullie een tweede doen? Zal dat Jonas rustig krijgen? 😉
Love, Renze
Lieve kinderen,
Bedankt voor dit stukje blog. Ik had Jonas en jullie al gefeliciteerd. Is mijn foto overgekomen?
Ja, dat jij, Annet, nooit zo’n zin had in veel mensen om je heen en veel verjaardagsgedoe, ik weet het nog goed.Dit in tegenstelling tot Mirjam.
Maar kijk, het is toch nog goed gekomen met die on-sociale Annet! En hoe! Wat was het gezellig bij jou in decmber en januari!
Ik begrijp, dat jullie het prachtige huis weer moeten verlaten, wat jammer. En Panama?
Hou ons op de hoogte.
Veel sterkte met alle drukte die dan weer volgt.
Met een dikke kus voor jullie drietjes.
DICK
PS Ik wens je nu alvast een heel gezellige verjhaardag toe, Annet.
Lieve Annet,
Ik heb genoten van jouw kleurrijke verhaal. Heeft Jonas zijn gedrag t.o. “vreemden” van jou geërfd? Dick had het er al over en ik weet ook nog wel een verhaal van vroeger. We gingen naar de bakker, bij de Molenberg in Huizen. De lieve bakkersvrouw wilde jou een koekje geven. Jij kroop achter Lies en mij weg en vroeg met een klein stemmetje:”Hoef ik niets tegen haar te zeggen?”. Buiten liet je zien wat je kreeg en zei:”Kijk eens! Mijn zakken vol”.
Je was toen een jaar of drie, vier. Een lief, aantrekkelijk meisje dat ieders vertedering opriep, maar o zo verlegen. En kijk eens wat er uit jou is gegroeid. Je kunt dus nog alle hoop hebben voor Jonas.
Hij heeft mijn e-card gekregen hè.
Veel liefs voor jou, Tom en Jonas,
Truidie.
February 27th: Happy birthday, Annet! Love, Renze & Paola