terug

Transition

Transition

Daar zijn we nu, in het huis van Tante. Zonder Tante dan, want zij is van de winter voor de tweede keer over de hond van de buren gestruikeld (But it really wasn’t her fault!) en heeft daarbij haar heup gebroken. Ze is dan ook al 92 en ze revalideert nu in het sjieke Waterfront Retirement Home. Op een grote kamer met uitzicht over de rivier en de helft van de meubels die anders altijd hier staan. Het voelt hier dus ook een beetje ontmanteld en leeg hier. De zachte bank verdwenen, de keukentafel weg… Het huis is wat koud en hol achtergebleven. De helft van de snuisterijtjes weg, lichte plekken op de muur waar schilderijen hingen van bestrikte meisjes en schepen met bollende zeilen. Er hangt nog genoeg hoor, dus Jonas mag nog steeds niet voetballen in de huiskamer.

Hier dus hebben we onze transition-time.

Tom heeft hier nog altijd zijn kamertje, met bed, boeken en schemerlamp. Een fijn vrijgezellenvertrek, maar niet zo handig met een kind. Of met drie grote koffers kleren. Onze koffers staan dus aan de andere kant van het huis en heen en weer lopend tussen die twee plekken (twee trappen af, gang door, keuken door, eetkamer door, twee trappen op) raakt alles verspreid. Ik loop dus de hele dag van hier naar daar voor een flesje, een speentje, een paar sokken. De spullen in de stallen waren toch niet zo compleet als we wel dachten, de scanner is zoek, de lichtbak, de telefoon. Tante heeft haar telefoon meegenomen. Internet is hier niet, dus we zijn verstoken van contact. Telefoon bij Walmart gekocht- doet het niet. Terug, hij zou het wel moeten doen. Maar hij doet het nog steeds niet. Dat soort dingen.

Het regende een paar dagen, maar nu slaat de warme zon de damp uit het gras. Dat betekent muggentijd, zeker zo dicht bij de rivier. De jonge muggen bijten het hardst, maken grote jeukende plekken. Jonas heeft er wel erg veel. Steeds meer, met blaasjes er op. Ook op plekken waar geen mug zou kunnen komen… Hangerig, diarree… Waterpokken. Z’n hele ruggetje vol, buikje, overal. Ach mannetje…

Als ik internet had zou ik het opzoeken, als ik telefoon had nu vriendinnen bellen- is dat erg? Duurt dat lang? Is het normaal dat hij wel ziek is, maar zich niet zo ziek gedraagt? Loopt te springen en te roepen en te willen als altijd… Alleen dwingender, er mag maar een filmpje op, van Dribbel, en dat de hele dag. Tom en ik worden er zelf een beetje ziek van, maar Jonas gaat gillen en huilen als we iets anders opzetten.. ach ja, toch ziek, toch wel. En jeuk en niet mogen krabben. En pijn mama, pijn aan armpje, aan buikje… Nog een keer Dribbel dan maar, arme Jonas.

De mevrouw van de Shoppers Drugmart zei dat het wel acht dagen kan duren. Vriendinnen? Mirjam? Acht dagen Dribbel?

Misschien komt Aunt Edith gauw weer hier wonen, en kunnen we haar een beetje helpen met die overgang. Daarom waren we hier ook gekomen eigenlijk, zodat voor ons vertrek met Molly, Tom haar de trappen op kon helpen en wat in de tuin kon werken enzo. Maar tante is een klein dametje met een sterke. ondoorgrondelijke wil. Ze is er nog niet klaar voor en ze zal wel laten weten wanneer wel.

En ondertussen wonen wij dus in haar halve huis. Ik werk, Tom kijkt Dribbel met Jonas.

O, de avonturen…

 

3 thoughts on “Transition

  1. Hello dears! We are back from NYC. Gonna catch on with your blog from now on, making comments and supporting you through these four months. What is the point of getting out again, folks? Are you going to emigrate eventually?

    Love, Renze

  2. Acht dagen? Ik heb het al 2x voorbij zien komen en volgens mij duurde het niet zooolang hoor (maar na tig keer Dribbel duurt alles lang…)
    Mij vertelde iedereen “in bad met havermout”, tegen de jeuk. Kan ik je niet proefondervindelijk aanraden, want dat vond ik veel te veel geknoei 🙂 Wel kocht ik Calendulan Emulsie van VSM, ter verkoeling en voorkomen van littekens.
    Bij gebrek aan VSM zet ik in op een rijke variatie aan DVD’s en voor jullie zelf een fles wijn oid als beloning?!

Comments are closed.