Jonas huilde vanochtend. En huilde en huilde en huilde.

Er zijn dagen die heel erg om hem draaien, of in ieder geval voor een gedeelte, waarin hij veel mag doen van wat hij wil. Schommelen, kleien met mama (zij kleit de raket en hij kleit het vuur), koffie halen met papa, liedjes zingen, Thomas the train kijken (we zijn weer van Dribbel af), heel lang billen-pak-tikkertje doen.

Gisteren was het niet zo’n dag. Mama had slecht geslapen, papa moest ook voor Aunt Edith zorgen, het was warm en naar weer en we kregen gasten voor het diner. En geen gasten die ook leuk met hem speelden. Praat-gasten.

Dan is het de hele dag: Jonas ga nou weg. Kom nou hier. Niet zo zeuren. Netjes zitten. Eten. Geen klei op de grond gooien. Nee, ga weg. Nee, niet nu.

Vanochtend had mama wel weer energie en was er wel tijd en aandacht, maar Jonas wou niet. Huilen aan het ontbijt. Huilen bij de koffie. Wil je niet lekker cereal, Jonas. Wil je niet leuk met papa mee met de auto?

Nee, nee, nee. Huilen en dreinen.

Ben jij nou een grote jongen? Vroeg tante, want zo’n tante is het soms. Big boys don’t cry.

Alsof dat Jonas kan schelen.

Wil je op schoot, lieverd, als mama werkt? Schommelen? Thomas kijken?
Neehee.

You go work, liefje. Zegt Tom. Jonas, stop it. Now.
I’ll go outside with him, for a bit, zeg ik. Het werk moet maar even wachten.

Buiten op de veranda is de zon al warm. Het licht glinstert op de rivier. Het is echt geen verkeerde plek hier. Jonas zit op mijn schoot en huilt en huilt.

Wat is er, lieverdje, zeg ik. Moet je zo huilen?

Jonas huilen, zegt Jonas .

Waarom dan? Vind je het niet fijn hier?

Hij huilt ietsje harder.

Mis je Nederland? Wil je naar huis?

Huis?

Wil je dat? Naar ons huis, naar opa en Mirjam? Naar Marjan die altijd met je kwam spelen? Dat was leuk hè. En je ging er naar school, weet je nog? Naar het Fantaziehuis… Met alle juffies en de kindjes.. En dat is hier allemaal niet. Dat is jammer hè. En je boerderij. En de grote doos met de trein.

Trein, zegt Jonas. Hij snikt nog een beetje na.

Maar hier is weer Aunt Edie. En de bomen en de rivier. Dat is weer leuk van hier. En Molly en de auto.

Dwight, de wat simpele man die om de dag het graskomt maaien rijdt ronkend langs op de maaier.
En Dwaait die maait, zeg ik. En de schommel in de boom…

Schommel, mama, please schommel?Please?

Ja natuurlijk, zeg ik. Ren maar naar de schommel.
En dan schommelen we heel erg lang en ik zing alle liedjes, over het matroosje, over het vliegtuig en de helicopter. En heel erg vaak het lied van Thomas (red and green and brown and blue, they’re a really useful crew!) en Aunt Edith komt nog even zeggen dat ze toch wel hoorde dat hij echt verdriet had. En een kus geven. Want zo’n tante is ze soms ook.

En hij mag mama’s billen pakken tot ze echt echt echt aan het werk moet, maar dan lijken de tranen ook wel weer weg.