Anderhalve week wonen we hier nu, in Playa Chiquita. Het regent veel, nu ook, nu ik in het jungle cafeetje Mira Flores (dak van palmbladeren, houten vlonders, een paar tafeltjes en stoeltjes, geen koffie, wel internet) zit te wachten tot alle tekeningen die ik van het weekeind heb gemaakt naar Nederland overgestuurd zijn. Dat gaat wel even duren. Internet aan huis is natuurlijk veel handiger en fijner, maar het heeft ook wel wat zo, een kwartiertje kuieren langs de enige weg hier, slingerend door de jungle, langs het supermarktje, het biocafee, de jurkenwinkel en de Juice Joint, even te internetten en dan langzaam weer naar huis te lopen. Thuis is geen internet, daar lezen we boeken, koken ons eten en spelen we op het strand, als het niet regent. Dit is ons leven nu.

We hebben een gast voor een paar dagen: Yuki, een Japanse vrouw die hier in Costa Rica woont, maar Tom kent haar nog uit Boulder. Ze is aardig, stil, en verschrikkelijk gezond. Eigenlijk is ze altijd wel bezig met fruit pellen, groente snijden, bladeren hakken, sapjes blenden. Ze is een Reiki healer en heeft Jonas al een keer in slaap geheald toen hij middenin de nacht maar niet op wilde houden met huilen en ook een gebedje gedaan voor mijn verbrande hand, die nu inderdaad langzaam geneest. Ik schrijf er niet zo aardig over, maar heb ook nogal wat reacties op haar. Raar hoe dat werkt. Tom en ik waren zo gezond aan het eten de laatste weken en goed voor onszelf aan het zorgen. Veel fruit, veel groente, vis enzo, dat gaat hier vanzelf. En maar goed ook, na alle Amerikaanse uitspattingen van cheeseburgers en pindakaaskoekjes… Maar zo gezond als Yuki is, dat halen we nooit. En ze is ook zo dun als een plankje. En meteen voel ik me weer dik en ongezond en wil ik pizza en koekjes.. Nou zijn die hier niet, dat helpt wel. Maar de uitdaging is om gewoon maar door te gaan met waar ik mee bezig was en niet te kijken of ik wel de beste, gezondste, dunste, mooiste ben… Wat is dat toch lastig soms.

Zo is nu hier ons leven, met boodschapjes en vuilniszakken en alledaags Annet-gedoe. Misschien worden mijn blogs de komende maanden wel heel saai. Zo avontuurlijk als onze reis was, To Boldly Go Where No Man Has Gone Before, zo blijven we de komende maanden zitten waar we zitten. Nog steeds tussen de aapjes, hagedissen en enge giftige rupsen met hoorntjes en stekels, maar ook heel huis-tuin-en-keuken.

En dat is misschien even wel zo rustig.