Daar zit ik dan, in Ottawa op de bank van Lynn en Gladys, met uitzicht op het Governor General park. Het is 7 uur in de ochtend en Jonas is al op sinds 3 uur. Wij dus ook. Nu slapen de mannen weer even, maar mama is wakker.

Als je reist duurt het even voor de ziel het lichaam heeft ingehaald. Zielen doen er langer over. En lichamen veel korter. Boem ! Daar zijn we.

Wij wisten het niet van de vulkaan en alle paniek op de vliegvelden. We zijn overal prachtig omheen gevlogen- en een paar uur later stopte al het vliegverkeer in nederland en duitsland. Gelukkig, verschrikkelijk gelukkig maar, want reizen met een eenjarig jongetje duurt al ongeveer twee keer zo lang als het  in het echt duurt.

Op schoot, van de schoot af, op schoot, speentje laten vallen tussen de voeten, speentje zoeken, speentje uitspugen, boekje lezen? Geen boekje, boekje op de grond, van de schoot af, nee, op schoot, flesje voor het opstijgen, flesje leeg, lolly voor het opstijgen, lolly uitspugen, lolly op de grond zoeken, haren er af likken, hoef geen lolly, vande schoot af, op schoot , je moet even op schoot blijven, van de schoot af, op schoot, nee jonas, je moet even op schoot blijven, van de schoot af, op schoot, huilen, 10 minuten om.

Arme lieve Jonas.  maar we hebben de overtocht gehaald en onze zielen naderen al. Nog een beetje onwennig en ook wel weer gewoon om hier  te zijn, om de hoek van het huis waar ik toch alles bij elkaar een half jaar gewoond heb. Ga zo even naar Loeb, de supermarkt, hetzelfde loopje dat ik hier zo vaak gelopen heb.

Vanochtend in bed de dvd bekeken van het feest. En alle mensen die ons goede reis wensten. Zoveel lieve dingen. Zoveel vriendelijkheid en gulheid en gevoeligheid.

Ik wil nog zoveel zeggen maar nog maar een klein beetje juice in de computer en kan m nog niet opladen. En ben nog moe. En in de war. En geraakt door vriendschap en liefde van daar en ook van die van hier meteen al, van Lynn en Gladys en Dan en Derrick.

Het wordt lichter. Veel vogels.
We zijn er we zijn er, hallo Canada!!