Ik wil de hele tijd zoveel schrijven. Want het hart is vol. Maar het leven ook, elke dag gaat zo snel voorbij met werk en geregel en Jonas en ploef, alweer avond. Maar er gebeuren zoveel kleine dingen de hele tijd. Daarom: snapshots van Canadese ervaringen. Hier komen ze:

‘s Ochtends boos wakker worden van het geduw in mijn rug, me omdraaien en recht in de  brede viertandse glimlach van Jonas kijken. Boosheid weg.

Tom en ik kijken Buffy in bed en Jonas met alleen een luier loopt af en aan om stukjes brood en banaan.

Een arm met 23 muggenbulten erop, rood, jeukend. Mijn arm, muggen houden van Nederlands bloed..

Libellen houden van muggen, Een zwerm muggen op het balkon wordt een all-you-can-eat-buffet voor vier libellen.

We vinden steeds stukgeknaagde spenen van Jonas. Zijn z’n tanden al zo sterk? Nee, het is het werk van Vincent, het brutale eekhoorntje dat telkens binnenkomt..

Een bewegend koffiebekertje op de weg blijkt een schildpadje. Ik help hem oversteken, hou auto’s tegen enzo. Plekje in de hemel verdiend.

Een drilboor in de verte. Wie drilt er hier midden in het bos? Het is ook geen drilboor, het is een specht.

Het is heel warm en we springen van het steigertje af in het meer. Jonas vindt het te koud, wil alleen een beetje gedoopt worden. Hij dribbelt met zwemvest aan langs de waterkant en valt steeds net niet.

Met Jonas in de kano op de Gatineau rivier. Zo glad en rustig en alles gaat goed, als hij maar niet ook mee wil peddelen.

Ik loop in het warme bos en ik weet niet zeker of ik wel van dit land, van deze natuur hou. Ik lig in het koele water en ik weet zeker dat ik het wel doe.

Een warm klein winkeltje waar je ijsjes kunt eten. Iedereen zweet en snakt naar onweer. Jonas wil per se per se per se alle chocoladerepen uit hun dozen halen en op de grond gooien. Wordt woedend als dat niet mag.

Met Tom samen op het terras naar de zwiepende bliksemstralen kijken. De donder is nog ver weg. Als de bui losbarst rennen we snel naar binnen.

Eten met vrienden en iedereen brengt hele hele grote steaks mee voor op de barbecue. En kreeften ook… Brr niet mijn ding.

Met ons nieuwe witte pickupje rijden we naar daar waar weer internet is. Hobbelend lees ik al mijn mail tegelijk. Mijn hoofd ontploft van de dingen die binnenkomen en die moeten en die iets van me vragen. Ademhalen maar weer en niet proberen alles tegelijk binnen te laten.

En nu, nu zit ik hier in het kleine rommelkamertje waar ik werk, uitkijkend op de auto en het bos. Hier probeer ik me voor de geest te halen hoe het ook alweer was om zwanger te zijn. Dat lukt soms- en is ook wel heel ver weg. Het voelt wel raar. Al die werelden, thuis en hier. Ik ruik gebakken eieren, Tom maakt ontbijt. Honger!