We zijn de grens over!
Al twee dagen reizen we nu door de USA. Na Manitoba, Saskatchewan en een klein stukje Alberta, gaan we nu Montana in.

De grensovergang blijft altijd eng. Ik heb de Russische douanes ooit ontmoet en die waren intimiderend, maar de Amerikaanse zijn enger. Tom is ooit teruggestuurd toen hij de grens over wilde, dus we zijn bang dat ze dat misschien nog weten, dat hij misschien het land niet meer in mag. Dat we misschien moeten we alles open moeten maken, dat ze ze heel moeilijk gaan doen…

We zitten er keurig netjes bij, auto opgeruimd, haren netjes. Tom’s bewijs van goed gedrag ligt al klaar, voor je weet maar nooit.  Maar er komt geen drama, geen gedoe. We worden vriendelijk nagewuifd en we mogen 3 maanden blijven. (Maar ook geen dag langer!)

Van Canada ben ik erg gaan houden de afgelopen maanden. Ik heb er steeds meer van gezien, gevoeld, geroken. Iedereen die we onderweg ontmoet hebben was aardig, of bleek na even doorvragen aardig te zijn. Canada heeft wel iets van Nederland, in z’n gemak en tolerantie. Van Nederland hoe het hoort te zijn, bedoel ik dan, misschien niet meer hoe het nu is. En het is er groot, zo groot… Er is ruimte zat voor alles. Er zijn bomen en bergen en meren, er is water, land en geschiedenis zat voor iedereen. Een groot log lief land.

Maar nu rijden we door Amerika. En Amerika, dat is andere koek. Amerika is niet zo aardig, niet zo gemakkelijk, maar hier is het wel waar alles ECHT IS. Waar alles altijd echt speelt! Alle cowboyfilms, alle indianendingen: Lucky Luke, Arendsoog, Billy the kid, Winnetou, Once upon a time in the West, Palladin, the Lone Ranger, ik was koiboi, beng, jij bent dood.. dat is dus allemaal ECHT HIER.

We rijden door de Rocky Mountains, door prairies en reservaten, langs farms en ghost towns, door Wild West-dorpjes met saloons en de hele mikmak. Ik kijk, ik kijk, ik drink alles in. In Browning is een Blackfoot-museum waar ik met Jonas op mijn nek even naartoe ga, als Tom een uiltje knapt. De Blackfeet waren hele indianige indianen, met veren en kralen, tipi’s en mocassins. Jonas en ik vinden vooral een bizonbontjas erg mooi. Zo zacht, die willen wij ook wel. Maar er zijn geen bizons meer hier, helaas. Een echte levende indiaan met vlechten aait Jonas over het hoofd. Fluistert iets, misschien wel een oude blessing. Hij heeft ook al zo’n slecht gebit, dat hebben de native’s bijna allemaal, maar hij lacht heel lief. Iedereen hier denkt wel dat Jonas een meisje is, nog veel erger dan in Canada. Jongens hier hebben geen oranje T-shirtjes of lange blonde krullen.

De weg kronkelt door heuvels, vlaktes, bossen. Met steeds de Rocky’s aan de rechterkant. Grote wijde wolkige hemels. Ik kom ogen tekort.

We komen op een wat ander soort campings terecht, ze zijn minder keurig dan we in Canada gewend waren. Tom heeft me ooit Dvd’s laten zien van de serie Trailerpark Boys. Erger en platter nog dan Flodder, vol stommigheden, kapotte auto’s, drank en suffe sex. De eerste camping in Montana lijkt wel uit die serie te komen: het staat er vol oude ingestorte trailers, verroeste tractoren, er lopen meisjes in te kleine Tshirtjes, honden en de radio’s staan voluit aan. Maar Jonas vindt het de fijnste plek tot nu toe, want we hebben schommels voor de deur. En schommelen is Jonas’ nieuwe levensvervulling. Er hangen er drie en hij wil van schommel naar schommel naar schommel. Hier een tijd geduwd worden, dan daar, dan de volgende. En weer overnieuw. Het is een ernstige zaak, schommelen. Hij lacht niet, heeft er geen zichtbaar plezier in. Maar het moet gebeuren, lang lang achter elkaar. Er hangt ook een schommel waar ik op pas, dus schommelen we samen, een hele tijd. Squeek squeek gaan de touwen. Achter de vieze oude caravans en de afgebladderde picknicktafels beginnen de heuvels en ver weg liggen de blauwe besneeuwde Rocky’s.

O moeder, wat een uitzicht!