Ondertussen zijn we hier in een soort quarantaine. Aunt Edith weet niet of ze de waterpokken gehad heeft als kind en op haar leeftijd wil ze ze niet meer. Zelf doet ze er niet paniekerig over, maar Cousin Lee uit Tennessee en Aunt Dulcie uit Oxford, ze bemoeien zich er allemaal per email enorm mee. Jonas mag absoluut niet bij tante in de buurt komen zolang de plekjes nog open zijn. Veel te gevaarlijk! Worden kinderen daar in dat Nederland dan niet tegen ingeent? Oude dames met te weinig te doen, denk ik vals. Maar het is natuurlijk goed bedoeld.. De buren hier hebben een baby en lopen in grote bogen om ons heen. Ook Lynn’s moeder wil ons nu niet zien. Blijf weg! Shingles! Uitslag! Jeuk en schilfers!

Nou, gezellig. Pas volgende week mogen we weer onder de mensen komen.

Maar met ons drietjes hebben we het hier wel fijn, ondertussen. We hebben ons het huis wat meer eigen gemaakt, koken lekker en spelen onze eigen muziek. Dan is het ook wel fijn dat de keukentafel er niet staat, want dan kunnen we er dansen op de Nijntje liedjes, voetballen en het nieuw uitgevonden spel breinaaldenhockey spelen. Want Jonas ziet er wel waterpokkig uit, maar doet helemaal niet ziek. Hij rent en speelt door het hele huis, springt op alle bedden, haalt overal dozen met puzzels en spelletjes vandaan en strooit de stukjes en de fiches door alle gangen. Dat ruimen we volgende week wel weer op.

Twee keer per dag gaat hij met Tom in bad met zuiverend zout en daarna zetten we hem in de wasbak, smeren we hem in met Calomine-lotion en blazen hem samen droog. Jonas rilt en giechelt. Maar zijn pokjes verdwijnen en langzaam van. En we mogen naast Dribbel nu ook al Shaun the Sheep kijken en dat is een stuk leuker.

Ondertussen kan ik hard en veel werken en dat is niet naar of zielig, maar eigenlijk steeds wat ik het liefste wil. Ik ben al op bladzij 61 van mijn prachtige stripboek, het einde komt langzaam in zicht en ik eet slaap en drink mijn tekeningen. Vermoeiend maar heerlijk.  Ik hoop jullie snel wat meer te kunnen laten zien!