terug

Playa Chiquita en de dieren

Playa Chiquita en de dieren

We hebben een nieuw huis, een prachtig nieuw huis. Vlakbij het oerwoud, vlakbij het strand, dat Playa Chiquita heet. Een huis met een tuin vol bomen en tropische bloemen. Een huis met een terras, een keuken, een groot balkon en twee slaapkamers.

Net als in ons vorige huis is hier ook alles van hout en zonder glas. Maar het is zo veel mooier gebouwd, met zo veel meer aandacht en goeie details. Daar wilde ik eigenlijk niet meer beneden komen, omdat het er zo donker en vies was en we er werden opgegeten door de mieren. Telkens als ik kleren aantrok die daar ergens hingen: hap! Of steek! of spuit! weetikveel wat mieren doen. Ze kropen over het aanrecht, het eten, onze voeten, in ons bed… Brrr.

Hier zijn ook mieren. Helaas. In alle soorten en maten en ze hebben begrepen dat het huis weer bewoond is, want ze trekken op van alle kanten. Maar er zijn ook bezems om ze de tuin in te vegen, dat kan goed. En alles schoonhouden helpt ook.
Ik ben nog een beetje dier-angstig, vandaar dat ik er zoveel over schrijf. Miljoenpoten in de wasmachine (Jonas is er dol op, speelt er mee als waren het speelgoedtreintjes), grote blauw krabben die ons ’s avonds opwachten op het terras en dreigend en  met hun klauwen zwaaiend zijdelings weglopen. Muggen natuurlijk, maar daar wennen we al aan. Kevers, torren, sprinkhanen. Vlinders, vogels, kolibri’s, maar ook honden. Heel veel hele grote honden. En ik heb het niet zo op honden..

Langs het wegje naar het strand staan nog wat huizen, die allemaal bewaakt worden door honden. Ze komen aanrennen als we langs lopen en ze springen en blaffen.

‘We moeten vrienden met ze worden,’ zegt Tom. ‘Een beetje aan ze wennen, aardig voor ze zijn. Dan kunnen ze ons ook weer beschermen tegen dieven en inbrekers…’

Want ja, die zijn hier ook.. Ik weet niet goed wat ik enger vind, dieven of honden..

‘Hou je hand zo, dan kan ie even ruiken… Zo, nu kun je hem aaien. Of haar, het is een zij, denk ik. Zo doe je dat, niks aan… Hello girl…’

Ja ja.

Soms horen we ergens van buiten een diep rochelend gebrul komen. Gebrul, geblaf of gebrom. Het klinkt ook een beetje als een leeglopende gootsteen, maar dan heel hard.

Vanochtend word ik vroeg wakker. Tom en Jonas slapen nog. Ik wil wel even naar de zee lopen, het is niet ver. En ik wil me niet laten weerhouden door een paar honden, ik loop gewoon langs ze heen, denk ik. Ik ga het hek uit. Twintig meter verder komt de allergrootste hond ooit me tegemoet. Een enorme zwarte Deense Dog op grote hoge poten. O god… Dit moet de hond zijn die zo hard blaft! Hij komt op me af en ik steek een beetje bibberend mijn hand uit, om aan te ruiken. De hond ruikt, maar trekt zich dan niet beleefd en zwijgend terug zoals ik gehoopt had, maar blijft om me heen draaien, zijn neus overal in duwen, blaffen en tegen me op springen. O help. Met zoveel autoriteit als ik op kan brengen zeg ik dingen als ‘Blijf! Daar! Weg! Niet met me mee komen!’ Maar ze hebben weinig effect. Ik loop achteruit ons hek weer binnen. De hond komt mee. Ik duw hem met het hek een beetje naar buiten, doe het hek dicht. Naast het hek zit een groot gat in de heg, de hond loopt er gewoon doorheen. Ik struikel naar binnen, doe de deuren dicht. Dat helpt tenminste! Ik heb het niet op honden, dat zeg ik toch!! De hond gaat breeduit midden op ons terras liggen en blijft daar. Nu kan ik mijn morgenkoffie en meditatie daar ook wel vergeten.. Barst. Waarom ben ik ook zo’n angsthaas? Vanaf het balkon kan ik net zijn poten zien en daar blijf ik wachten tot mijn familie wakker wordt.

Tom gaat met me naar beneden en samen ontmoeten we dan Garbie (naar garbagedisposer, het geluid dat hij maakt). Garbie wordt ietsje minder eng. Hij luistert naar Tom, ruikt nog wat aan onze handen en blijkt flink bang te zijn voor Jonas. Dat helpt. Hij ligt de hele ochtend op ons terras en beweegt nauwelijks als ik over hem heenstap. Alleen als er iemand langs het hek loopt (een inbreker of een dief, waarschijnlijk) rent hij er blaffend op af. We hebben een waakhond!

Alleen, terwijl Garbie nog op ons terras ligt, horen we opnieuw dat luide, enge brullen in de verte. Dat was hij dus niet.
Welk monster zit er dan in het oerwoud verscholen..?

PS Nu ik dit online zet in het jungle cafeetje weet ik het. Het zijn brulapen die hier in de bomen zitten. Ze zijn ongeveer zo groot als een kat maar kunnen inderdaad monsterachtig bloedstollend hard brullen.. goed om te weten..

PPS Tom is met Jonas en het fototoestel in zee gevallen. Jonas heeft niks, Tom heeft een ontveld been, maar de camera is stuk.. Voorlopig geen plaatjes!

PPPS En mijn telefoontje is nat geworden op de grote regendag eergisteren.. lijkt ook stuk.. Erg vervelend, ik hoop dat we het alemaal kunnen vervangen.

PPPPS Ze brullen echt verschrikkelijk hard!!

3 thoughts on “Playa Chiquita en de dieren

  1. At first I thought it could be a jaguar, but those monkeys are just the ones. We, from Holland, are not build for nature, let alone tropical forest. Love, Renze

  2. Woehaaaaah, Annet!
    Ik ben ook een beetje veel bang voor enge friemel-hap-bijt-prik-sluip-steekbeesten.
    Dus ik boek nog maar even niet 😛
    Dapper ben jij! (ik meen het!)
    xF

  3. ha lieve Annet,Tom en Jonas,

    wij hier lekker in de sneeuw; sleetje gereden met kind van 3…voor Jonas vast nog to much…Sanne vindt er nog niet veel aan…zoveel kleren aan,je niet kunnen bewegen en dan ook nog koud…handschoenen zijn helemaal niks….
    jullie hebben het nu goed,zo te horen…je maakt wel wat mee zeg…had je dit nou ooit verwacht??/ nee,want je kiest met zo`n reis voor het avontuur,het onbekende…nou, dat heb je gekregen annet….pfff. indrukwekkend steeds weer om je te lezen.
    Ik wens jullie veel liefs,goeds met elkaar en Jonas een extra knuffel van mij,Lioba

Comments are closed.