1.

Het is nu even droog. Nou ja, droog-achtig. Het water drupt van de bomen en kolkt in de kleine beekjes en we horen hier altijd de zee, ze is woest en klinkt dichtbij. Het heeft vanaf kerstmis geregend, bijna aan een stuk door. En het ziet er niet naar uit dat het gauw ophoudt..

Mijn vader is er! Helemaal uit Nederland gereisd om met ons kerst en oudjaar te vieren in de tropen. Kerst in de zon! Oud en nieuw op het strand! Maar alle interessante ondernemingen en snorkeltochten en zwemmiddagen en stranduitjes met Jonas die we zouden hebben vallen een voor een in het water. Het is even hollen naar de winkel en dan gauw weer terug hollen en verder alleen maar weer om binnen monopoly te spelen.

Het is jammer. Mijn vader maakt er het beste van en houdt de moed er heel erg in… maar jammer is het toch.  En wat als het nou drie weken lang alleen maar regent? Ik werd vanochtend wakker met het geruis op het dak en een steen in mijn maag.  Moet ik niet iets doen? Iets verzinnen of plannen? Reizen naar de andere kant van Costa Rica waar het misschien wel droog is en daar dan al die leuke dingen doen? Maar hier is ons huis, hier is Jonas en hier moet ik ook werken… Leuke aktiviteten voor als het regent verzinnen? Maar daar ben ik nooit goed in geweest. Geef mij maar een boek. Of laat mij maar lekker tekenen..  Ik merk dat ik me schuldig voel. Maar ik kan het toch ook niet helpen dat het regent?

2.

Vandaag begint met mooi weer en we maken een echt uitje, mijn vader en ik. ’s Ochtends gaan we met een gids de jungle in en ’s middags met een bootje op zee, om dolfijnen te kijken. Als we op weg gaan schijnt de zon zelfs. De jungle heb ik al wel gezien, maar nog niet met een gids. Nu komen de apen, dacht ik. En de panters en de reuzehagedissen.. Maar we sjokken in een klein groepje achter een rastajongen aan, die vooral veel weet te vertellen over mieren en grassen. En de luiaard die we zien is lang niet zo groot en dichtbij als die in onze eigen tuin. Ben ik een beetje blasé geworden met al die natuur hier? O, alweer een kolibri. O ja, nog een toekan.. Maar leuk is het toch ook wel. Vreemde sprinkhanen zien we, bijzondere blaadjes, de wonderen van de mierenwereld. De jungle is een groot modderbad na al die regen, dus we waden door plassen en glibberen op en van heuveltjes. Dick is een beetje wiebelig en heeft last van zijn been. De gidsjongen kapt een wandelstok voor hem en dat helpt. Maar voor het eerst in mijn leven ben ik beter ter been en beter in conditie dan mijn vader. Ik heb zoveel wandel- en bergtochten met hem gemaakt, waar hij altijd degene was met de uitgestoken hand als het moeilijker begaanbaar was.. en nu ben ik dat. Dat raakt me. Het is fijn, maar ook droevig. De dingen veranderen altijd maar door..

3.

Als we weer uit de jungle komen, moe en bemodderd, begint het weer te regenen. Moeten we nou nog wel met dat bootje de zee op? Misschien is het allemaal toch wat veel, en we hebben nog niet betaald tenslotte, dus misschien kunnen we ook wel gewoon wel lekker naar huis, verzinnen we. Maar dat gaat zomaar niet. Omar, de kapitein van de boot, heeft al drie uur staan wachten tot we de jungle uitkwamen. Hij wil zijn geld en hij wil ook de zee wel eens op. Jamaar het regent zo, zeggen we. Die dolfijnen zitten toch ook binnen met dit weer. We weten niet of we nog wel willen. Maar gaan of niet, betalen moeten we sowieso. En misschien kunnen we even wat gaan drinken bij de Soda en wordt het weer droog? We zijn toch ook niet van suiker, zegt Omar. Afspraak is afspraak.

Deze discussie wordt gevoerd onder het gedender van Bob Marley op maximaal volume. Zo gaat dat hier in cafeetjes, en ook in Supermarkten. Zo lokken ze klanten, vertelde onze taxichauffeur José, en het is gezellig. En als aan de overkant de muziek nog harder staat is het daar nog gezelliger.

Het valt dus helemaal niet mee om veel tegenwerpingen te maken en inderdaad gaat het na de koffie een beetje minder hard regenen, en we willen toch ook wel graag die dolfijnen zien, dus we moeten het toch maar doen. We lopen naar het strand, samen met Isabel, een lief Zwitsers backpack-meisje dat ook mee gaat.

‘Maar jullie hebben wel een beetje lang gewacht,’ zegt Omar. ‘Nu is het tij lager en is het veel moeilijker de boot in zee te krijgen.’ Inderdaad: met man en macht en allerlei ingeroepen badgasten proberen we de boot over de hobbel koraalrif de zee in te duwen. Met elke golf gaat ze een beetje verder maar we hebben het eigenlijk al een beetje gehad als het scheepje eindelijk vlot gaat. Het is intussen ook weer gaan regenen.

Maar daar gaan we dan toch. ‘Goed vasthouden!’ roept Omar en hij stuurt ons de branding in. Hemeltjelief. We knotsen op de golven en we klappen weer op het water. Het schuim spat ons om de oren en we moeten ons inderdaad heel goed vasthouden om niet van boord te glijden. Woepla, nog een golf en nog een en nog een veel hogere… Ik probeer mee te bewegen met de boot, als ooit achterop de Harley bij Tom. Ik hou wel van dat soort ritjes, als  er niks misgaat, tenminste. Maar tussen een hele hoge golf en een volgende zit een diep gat en de boot smakt op het water en Dick klapt op de bank. Niet goed. Hij wordt wit en kan even niet ademen. Het doet ook echt pijn, dat kan ik wel zien.

‘Everybody OK?’ schreeuwt Omar boven de wind uit.

‘No! roep ik. ‘My father is not OK! Defenitely not OK!’

Schuim,wind, regen, golven. ‘Moeten we terug, pap?’

‘Ik weet het niet. Maar even zien.  O, maar het doet wel echt pijn.’

Gelukkig zijn we over de branding nu. Het varen wordt wat rustiger. Maar nu gaat het harder regenen het wordt kouder ook. Na een paar minuten zijn we allemaal volkomen doorweekt.

‘How’s your dad? He OK?’

‘Hoe gaat het met je pap? Moeten we echt niet omkeren?’

‘Het gaat wel, het gaat wel. Nog wel even.’

‘OK? He OK? Good!’

Maar na nog tien minuten houdt ook de kapitein het voor gezien. ‘So sorry. No dolphins today.. So sorry. We go back.’

Op de terugweg lijken de golven wel nog hoger. Ik hou mijn hand op mijn vaders onderrug. Het Zwitserse meisje voor ons draait zich om. Ze ziet erg bleek.

‘Are you afraid?’ vraagt ze witjes.

Nee, nee. Daar had ik nog niet zo bij stilgestaan. ‘May be I should be?’

Hele hoge golven rijzen links en rechts van ons op en het bootje is maar zo klein… En opeens wordt land zo een aantrekkelijk iets. Voeten op de grond en zelf lopen en dan een taxi naar huis en o ja een warme douche… O mama, als we maar aan de wal komen..!

Maar Omar is dit kennelijk wel gewend. Hij stuurt ons op de top van een hoge golf en we surfen op haar rug zo naar het strand. Isabel gilt, maar dan zijn we er al. Op het strand moet de boot ook weer terug in de geul en we worden allemaal nog een beetje natter. Maar mijn voeten zijn blij om het zand te voelen. De zee is echt niet om te onderschatten.

‘Hoe is het, papa, heb je pijn?’

Ja, mijn vader heeft zijn rug echt bezeerd.  En hij is opeens ook helemaal somber over de rest van zijn dagen hier. ‘Als ik niet kan lopen…’

4.

Als we de volgende dag bij zijn hotel komen is mijn vader nog echt niet beter. Hij heeft een massage gehad die wel wat hielp, maar de spier is waarschijnlijk ontstoken en hij voelt zich koortsig. De masseuse heeft hem een pijnstiller aangeraden die Tom voor hem gaat halen bij de apotheek. Hij komt terug met de tabletten, en ook met een fles whisky en een zakje marihuana.

‘It’s an old family recipe,’ zegt hij.

Als we ’s avonds met mijn vader gaan eten is het oudejaarsavond. In Puerto Viejo raast de rasta. Open auto’s vol meisjes in bikini rijden toeterend rond. Mijn vader heeft braaf al zijn medicijn ingenomen. ‘Maar van zo’n joint merk ik niks hoor,’ zegt hij.

Misschien niet, maar hij loopt makkelijker, is jolig en giechelig.

Happy newyear!!