Een rijgdraadleven, zo had ik het bedacht en zo noemde Lynn het gisteren ook. Half jaar hier, half jaar daar. Als de Canadese ganzen die hier in grote zwermen overvliegen keren we steeds weer terug. Al twee dagen zijn we nu in het huis van Aunt Edith. En alles is nog hetzelfde: de schilderijen en de beeldjes overal, de sierborden in rijtjes in de kast, de oude bonkende wasmachine in de bijkeuken, de bejaarde televisie die de hele avond keihard aanstaat, want tante wordt steeds dover. De Mississippi kabbelt rustig voorbij en tante schuifelt rustig door het huis. Misschien weer ietsje langzamer dan vorig jaar.

We vinden beetje bij beetje al onze spullen terug die we als ouden vrienden hadden achtergelaten. Jonas’ speelgoed en zijn ballen, oude broekjes die niet meer passen, mijn lievelingskop uit Asilomar, de kussens uit Molly en in een la boven de helft van mijn stripboek dat ik vorig jaar hier afmaakte. En alles brengt herinnering mee, alsof het leven in Nederland weer vager wordt en we weer aanhechten aan onze tijd hier.

O ja, o ja.

Al wordt het wel duidelijk hoe mijn hoofd werkt: van ieder boek uit de boekenkast weet ik meteen weer precies waar het over gaat en waar ik het las en hoe het toen was. Maar de bankpapieren? De telefoons, de kluwen stekkers? Eh.. Hoe deden we dat ook alweer? Traditiegetrouw zijn we een paar dagen bezig met die dingen uitvinden. Een nieuw Canadees nummer, nieuwe simkaarten, praten in winkels, de situatie uitleggen, telefoneren met banken. Nee, zo werkt dat niet, u moet een vast adres hebben, mag ik even uw rijbewijs zien. Hebt u GEEN RIJBEWIJS?? Maar ook dat is eigenlijk oud en vertrouwd. En we komen er allemaal wel weer uit. We zijn weer online, door de barsten in de iPad heen. Straks maar naar de Apple Store om te kijken of ze iets kunnen doen of repareren.

Tom eet weer even alles wat in Nederland niet te krijgen is, Harveyburgers, Poutine, Cheesewiz en grote hompen Smoked Meat. Ik probeer me in te houden. En voor Jonas is het toch een beetje wennen. Hij verandert veel harder dan wij natuurlijk, in zes maanden. Geen school, geen Marjan of Marielle, geen lego politie hier… Wat doe je dan op zo’n dag? Hij hobbelt braaf met ons mee maar is soms ook ronduit stout. Nieuw land, nieuwe regels… Straks als we op een vaste plek zijn wordt het hopelijk makkelijker voor hem. Ik probeer alles goed te maken en doe soms het verkeerde, koop een grote doos vol plastic zooi voor hem waar hij binnen de kortste keren mee is uitgespeeld. Dan maar liever met de klei, dan maar liever tekenen.

Het is nu koud en nat maar er wordt mooi weer beloofd. Ik kan de Volkskrant weer lezen en volg een beetje het gedoe rond koningsdag en koningslied.
We zijn lekker hier, we zijn lekker ver weg… Nog maanden.