terug

Opvoeden

Opvoeden

We hebben het, denk ik, een beetje laten sloffen. Hem meestal gewoon zijn zin gegeven, de weg van de minste weerstand geboden. Klim maar over de tafel heen als we eten, pak maar eten van onze borden, gooi maar met zand (maar niet naar mensen hoor.. tenminste niet zo hard.. niet de hele tijd.. Jonas, toe..) en hem speentjes, speeltjes, flesjes en koekjes gegeven zodra hij ergens naar wees en EHH! zei.

Wij zijn tenslotte leuke relaxte ouders. We willen niet de hele dag “nee’ en ‘niet doen” roepen, of een opgeprikt mannetje van hem maken. Of willen we eigenlijk gewoon niet al te veel last van hem hebben?

Jonas praat niet, of eigenlijk nauwelijks. Miauw en boe en awoe bij de maan.  Iets anders wil hij niet, of doet hij niet. Klemt zijn kiezen op elkaar, schudt zijn hoofd bij kukeleku of zelfs maar bij woef. Heel soms zegt hij even iets, maar als we dan reageren of aanmoedigend juichen, houdt hij gauw weer zijn mond. Hij heeft een sterk slim lichaampje dat al heel goed kan gooien en springen en klimmen. Hij is gauw verveeld als hij binnen moet blijven, maar niet te stoppen aan het strand, of zelfs maar bij een plas water. Steentjes er in, stokjes erin, voetjes er in.. Een zeemeermannetje, hollend en rollend door zand en golven.

Hij tuurt eindeloos in de spiegel, Jonas met muts, zonder muts, voorkant, achterkant. Handjes voor zijn ogen, handjes wijduit: TADAA!! Hier ben ik!! Het gaat om hem om hem, hij is de mooiste, de liefste, het prinsje, Jonas is de baas. En dat is hij natuurlijk ook… en zo behandelen we hem.

En nu wordt het zachtjesaan tijd om hem een beetje op te voeden. En we moeten ergens beginnen.

‘Jonas, can you say ‘please’?’

‘Jonas, als je iets wilt moet je ‘alsjeblieft mama’ zeggen. Niet zomaar pakken.’

‘Als je wilt dat mama meekomt moet je ‘alsjeblieft’ zeggen.’

‘Please daddy, can I have my bottle?’

Zo proberen we het al een paar dagen. Zonder enig resultaat. Hij krijgt toch wel wat hij wil, uiteindelijk, als hij maar goed boos wordt, zich zelf op de grond gooit of heel hard huilt. Want mama kan daar niet goed tegen. En dat kan ik ook niet! En ik wil ook geen rotmoeder zijn, die d’r kind maar steeds op zijn kop zit.

Maar vandaag zijn we het gevecht eens aangegaan. En we moeten het winnen. Dat is goed voor Jonas. Horen we, lezen we, denken we, zegt iedereen.

Drama drama, vanaf vanochtend vroeg. Huilen, gillen, rondrennen. Dit is de dag dat Jonas please gaat zeggen, hebben we verzonnen. Wij zijn de baas. Hij moet het maar leren!

Nee. Hoofd schudden, kiezen klemmen.

Jonas, we houden heel veel van je, maar dit moet je even leren. Nee nee nee.

Niet makkelijk, verdomme. En gaat het helpen, is het goed om dit zo te doen?

Ik voel me zo helemaal niet de baas..

3 thoughts on “Opvoeden

  1. Hoe moet je een ventje met zulke mooie diepe ogen ook maar iets verbieden. Ik zou hem alles geven en meer.
    Arme jullie, succes met de ‘”opvoeding”
    liefs Jenny

  2. Lieve Annet,remember me? (Uit de jaren 70/80….,de LACA-tijd, wel echt lang geleden hè). Bladerde net in de bieb een HOI-tijdschrift en las daar dat je een zoontje hebt en van plan bent op wereldreis te gaan met man en kind. Dat is nog eens leuk “oud nieuws”, want ik ontdekte vervolgens dat het blad van dec.’09 was. Het is nu bijna dec.’10, dus even gegoogled of er een reis-blog was en jawel hoor! Lang leve internet. Wat superleuk om je zo weer op het spoor te komen. En leuk om direct foto’s van jou, je man en zoontje te zien. Dus echt op reis gegaan, wat geweldig. En al 7 maanden onderweg. Die Jonas maakt wat mee in zijn eerste jaren.Ik woon nog steeds gewoon in Utrecht met man en 2 zoons, inmiddels 13 en 7. Time flies hè, en nou hoop ik dat ik dit bericht echt bij jou komt. Veel plezier verder op wereldreis en wie weet tot ziens! Liefs van Corine.

Comments are closed.