Zo bij tante in de tuin in de regen weet ik het niet meer zo goed, waarom we dit ookal weer deden, wat er zo leuk aan was. Maar sinds woensdag rijden we, eindelijk. Molly achter ons aan, Jonas op de achterbank, muziekje op en de lange onbekende weg die zich voor ons uitstrekt in de zon… En nu weet ik het weer.
Het eerste ritje wilden we kort houden. De hele ochtend is tenslotte al opgegaan aan verzekering die nog geregeld moest worden, de laatste dingen uit de schuur halen en er nog inzetten wat we niet mee willen nemen, aan de laatste gesprekjes met aunt Edith en cousin Lee waar we al twee afscheids-dineetjes mee hadden en zij maken zich al lacherig op voor een derde… Maar ik wil weg, echt weg en dan gaan we ook. Eindelijk. Een klein stukje maar, zeggen we, in Delta is een babysit die Jonas kent, en dan kan hij daar morgen nog heen en mama even werken… Maar we rijden die kant op en het is opeens vakantie. Warm en zacht en avontuurlijk.
Als we deze weg nemen weet ik niet waar ie uitkomt, zegt Tom. Shall we do it?
Sure, zeg ik. En daar gaan we, een kronkelend bospad in dat misschien ergens uitkomt bij een Provincial Park… Waar we weer weggestuurd worden, naar een andere plek en zo zijn we opeens op reis.
Het ritme kennen we nog, een plekje vinden, Molly inrichten, water, electriciteit, barbecue, speeltuin, zwemmen als het kan, anders knus in Molly met een bordje. Een kus als we helemaal ingericht zijn.. welcome to our home for the night, liefje… Zo deden we het en zo doen we het weer. Het past ons zo goed, een plan maken en er weer vanaf wijken, maar zien, go with the flow… No place to go and all day to get there.
Ik voel me heel blij, hier vanavond op ons derde plekje in Cobourg, nog helemaal niet zo ver van ons vertrekpunt. We gaan langzaam op weg om in ieder geval de Niagara Falls te zien, waar ik nog nooit geweest ben. Daarna zien we wel. Colorado, The Yukon, Alaska of zo maar ergens.
Die Grote Beslissingen, die zijn moeilijk. WAAR gaan we wonen, WAT gaan we doen, HOE gaat het eruit zien…. Grote toekomstplannen die over jaren gaan, daar gaan we van wiebelen lijkt het, dan weten we het opeens niet meer.
Maar dit wel, altijd wel. Of niet. Daarheen, links, rechts, O hier is het leuk, hier blijven we. En dan gaan we weer. To where, liefje?
Gek hè, zeggen we. Hier zijn we het meest thuis. We weten ook niet zo goed waarom dat is.