Nu hoor ik de ventilator zoemen bij het raam. Maar frisse lucht komt nauwelijks binnen. Jonas slaapt eindelijk, nu, na een boel gezing van mannetjepannetje en engeltjebengeltje. Het is warm nu, hier boven. En de internet-weer-site zegt dat het nog warmer wordt: 34 graden morgen, en het voelt als 44. Celsius, niet Fahrenheit. Help! Maar dat is niet nu.
Nu is Tom beneden op jacht naar ijs en koekjes want het dieet is weer even naar de maan met vaderdag en trouwen en dinsdag jarig. Zo gaat dat.
Nu zit Aunt Edith buiten op de stoep de dagelijkse puzzel te maken tot het te donker wordt.
Nu beginnen de bullfrogs met hun avondconcert dat de hele nacht doorgaat. De eerste dagen kon ik niet verzinnen wat dat geluid was: Een krakend dak? Een almaar open en dicht waaiende schuurdeur? Maar dan nog vreemder, dieper, het klinkt als muzikanten die geen cello kunnen spelen en het toch doen, langzaam zagend. Met nu en dan een snaar die springt, een diepe toiiink. Echt waar. Maar het zijn gewoon kikkers in de rivier.
Nu is mijn voet nog maar een beetje paars hier en daar. Het heeft er wel goed respectafdwingend dik en blauw uitgezien, maar eigenlijk viel de pijn nogal mee. Ik kan er alweer bijna gewoon mee lopen.
Nu zit ik hier in een kamer vol stapels kleren die nog uitgezocht moeten worden, vol ikea-tassen met lakens en dekbedden en dingen die we bij elkaar gezocht hebben die ook mee moeten. Een tafel vol werk dat nog gedaan moet worden. En een lijst van wat er nog te regelen valt. Gaan we dan nu eindelijk eens bijna weg? Ja ja, zeggen we, binnen een week gaan we. Maar het hele weekeind was feest en uitjes-weekeind, met een trouwfeestje voor ons en een brunch aan het meer gisteren. Hier gaan we na drie maanden ook weer weg en mensen willen dag zeggen. Dat kost ook tijd. De RV is nog niet klaar maar wordt morgen en overmorgen geschilderd. Als het 44 graden is… Maar lekker niet door ons.
Nu hoor ik Jonas woelen en luister of ik zijn fles moet zoeken in de wirwar van warme lakens. Maar hij slaapt alweer.
Nu gaan we bijna echt op avontuur en ik voel me opgewonden en vrolijk en warm en een beetje bang. Nu neem ik me voor vaker te bloggen als het lukt. Nu hoor ik Tom boven komen met een schaal met toetjes..
Nu gaat de nacht in, de warme nacht.
Nu gaat de voetbalwedstrijd tussen nederland en Paraquai (hoe schrijf je dat ? } zo beginnen.
Nu kan ik me er aan onttrekken of niet.Maar de energie bij de buren,en om heen is gericht op de wedstrijd.
Hier is het ook warm,Annet.Weet niet goed hoe er mee om te gaan.Kan niet denken,of dingen doen.Veel te warm !
Verlang naar de herfst en de winter.Heldere kou,en verfrissende winden.
Zijn wij de enige gekken,die niet van de zomer houden ?
Van warm weer ?
hou van jullie ! tot later !
nog even;het heet Uruquay.
En de zomer heeft ook wel fijne dingen.En veel mensen genieten.Dus nu al herfst is misschien wat overdreven.
En “we” zitten in de finale.Als het je iets kan schelen.Mijn broer zat ooit in Mali (Afrika ) voor langere tijd en kreeg allemmaal enthousiaste brieven over de Elfstedentocht-koorts.dat werkte gezien afstand,en klimaat- en cultuurverschillen enigszins bevreemdend.Nu is canada geen Afrika,maar toch…..
Dag!