Het lijkt even over te zijn met de regen. Blauwe luchten, glinsterende zon. De aarde wasemt haar water uit. Overal zijn vlinders en zoemende insecten. Bladeren en bloemen ontvouwen zich in alle mogelijke groenen, oranjes  en rosen. Exotische bloemen die we voor veel geld voor Tantraweken kochten staan hier gewoon maar langs de weg. De zee strekt zich blauw uit onder een blauwe lucht.

En nu wil ik naar huis.

Niet echt, roep ik maar de hele tijd, niet echt. Ik wil natuurlijk bij Tom en Jonas blijven en ook onze reis graag afmaken. Ja en het avontuur enzo en Lynn en haar moeder Gladys zijn op bezoek uit Ottawa, en volgende week komen er nog twee vrienden… En we hebben een goeie babysit gevonden, Jonas wil nog niet echt met haar alleen zijn, maar ze helpt heel goed met allerlei dingen, kookt zelfs soms voor ons. We vinden steeds meer ons dagritme met werk in de ochtend en strand in de middag. Beetje wandelen, beetje boodschappen…

En ik wil naar huis.

Ik wen er aan om hier te werken, met papier dat altijd eerst moet drogen op de lamp, met een schroeivlek in het midden als ik niet oppas. Met allerlei dingen die ik hier niet heb (toen ik mijn spullen inpakte hadden we net de meest stressvolle ochtend achter de rug, waar Tom dacht dat ie zijn paspoort verloren had. Ik ben van alles vergeten mee te nemen…) en die je hier niet kunt kopen. Met Jonas die mijn gummen opeet (ik heb er nog eentje),  beschimmelde verf, mieren in de computer, de kakkerlak in mijn etui (doorzichtig, dus ik kon hem zien zitten voor ik het openmaakte) en het krakkemikkige internet hier, waar ik altijd van thuiskom onder de vlooienbeten van de honden onder de tafel.

Ik wen een beetje aan de herrie, want met de warmte komen ook de grasmaaiers en takkenknippers, de bouwputten vol machines en muziek… Het is nog steeds ook een avontuur om hier te zijn, obstakels en al.

Maar ik wil geloof ik even geen avontuur. Ik wil ook niet echt naar huis (daar zit Leoni), ik wil even een weekje terug naar mijn oude leven, naar hele dagen alleen zijn met de regen tegen het raam, naar eindeloos lezen of filmpjes kijken, dagboek schrijven, eten als ik zin heb. Naar even geen moeder zijn en naar niks onbekends. Vleutense Weg, Albert Heyn en weer naar huis. Naar rust en naar alleen.

Ik zie mezelf al zitten bij de kachel. Schrijvend in mijn dagboek. ‘O, ik mis Tom en Jonas zo,’ schrijf ik dan vast. ‘O, was ik maar in Costa Rica…’

Want zo ben ik ook wel weer.