We varen elke dag over het meer waar Tom alle zomers van zijn jeugd heeft doorgebracht. We kijken er over uit, we zien er de zon in zakken. Het huis kwam met een motorboot. Elke dag koffie mee en Jonas in een zwemvestje. Bossen langs de oevers waar we herten zien en roofvogels. Een keer een echt enorme specht, (halve meter) zomaar dichtbij.  En overal cottages, net als deze. In het bos, op rotsen, op eilandjes. Canadezen gaan niet op vakantie, ze zijn de zomer in hun huisje aan hun meer. Elk jaar, elke vakantie Van leuke gammele houten huisjes tot villa’s met botenhuizen en bijgebouwen. Je moet wel rijk zijn voor zo’n plek aan het meer.

Tom’s familie was heel rijk,, of in ieder geval behoorlijk welvarend vroeger.  Net als al hun vrienden. Daar woonde Ian, wijst Tom, daar Paul en z’n broers en daar mrs Taggart.  Daar ben ik tegen een steen aan gewaterskied. Daar hadden we vuren en feesten en dat was de beste rots om vanaf te duiken. Overal liggen herinneringen aan een jongensparadijs, zelfs onder water want daar heeft hij veel gedoken.

De vrienden wonen er allemaal nog. Ze zijn er alleen niet, ze zijn thuis, geld aan het verdienen. Hun bedrijven bloeien, in auto’s, in huizen, in bouwmaterialen. Paul en zijn broers bezitten een heel eiland vol huizen en hebben ook ooit Tom’s familiecottage van hem gekocht toen het bedrijf failliet ging. We komen er soms langs. Prachtig huis. Niemand thuis.

Wij zijn er wel, we hebben het meer  bijna voor ons zelf alleen.  Overdag scheuren we stukjes met de boot (ik mag soms ook sturen!) En ‘s avonds zijn we op het terras met de muggen en de loons. De loons brengen hun vreemde serenade die de hele nacht duurt en de muggen steken ons. Vooral arme Jonas, die toch al zoveel valt en zich overal aan stoot.. Maar hij lijkt zich er niet zoveel van aan te trekken.

Als de zomer aanbreekt zal het hier anders zijn, voller, drukker, vol boten en zwemmers en barbecues. Maar dan zijn wij al wie weet waar. Het is fijn zo hier in mei. We hebben geluk We spelen cribbage, een kaartspel dat hij vroeger met zijn vader speelde. Aan hetzelfde tafeltje. Ik verlies telkens, maar het is ook een ingewikkeld rotspel.

Ik merk een vrolijk soort heimwee bij Tom nu we hier zijn, Zoveel gebeurd, zo lang geleden  en het leven is zo heel anders gelopen dan hij vroeger had gedacht. Maar hij zou nergens anders willen zijn zegt hij. This is the best time of my life.

En ik ben ook blij. Als hij nog een rijke meubelman was had ik hier vast niet met hem gezeten. Hoewel ik het volgende potje wel graag een keer wil winnen.