Het is ochtend en ik ben weer verschrikkelijk gestoken. Gebeten moet ik zeggen. Drie nieuwe bulten op ieder arm en losse op voeten en benen. Het jeukt het jeukt! Ik ben meteen chagrijnig.

‘Don’t scratch!’ zegt Tom. Dat helpt niet echt, want dat weet ik ook wel.

‘Ik krab niet,’ zegt ik. ‘En waarom moeten we eigenlijk vandaag weg, naar Ottawa, had je dat niet anders kunnen afspreken. We hebben nog maar zo kort hier. En er is ook al bezoek… Er is altijd bezoek, ik wil geen bezoek, wil alleen maar met jou en Jonas. En ik wil niet naar Ottawa, maar ik wil ook niet alleen hier blijven…’

Ik krab aan al mijn muggenbulten tegelijk, die nog erger beginnen te jeuken.

‘Don’t scratch!’ zegt Tom. En hij gaat even kijken of het bezoek al wakker is.

Het bezoek, Dan en Claire, is wakker, en het wil wel ontbijt maken en ook wel op Jonas passen. Wij kunnen wel even weg, samen.

‘Maar we moeten dingen inpakken,’ mopper ik. ‘En ik moet drie wassen doen en trouwens ook nog werken wanneer moet dat dan?’

‘Tijd zat,’ zegt iedereen. Tijd zat om even te zwemmen..

Dat doen we dus maar. De ochtendzon schijnt en we hoeven op niemand te letten dan onszelf. ‘Ik ga gewoon bloot hoor’,’ zeg ik. ‘Die stomme conservatieve Canadezen moeten daar maar even tegen kunnen. Trouwens wie ziet ons nou?’

‘Zullen we ons spel doen?’ vraagt Tom. ‘Dat ik je er in duw?’

‘Don’t!’ zeg ik, en voor hij me kan vastpakken spring ik al…

Zo groen zo koud zo heerlijk..Tom springt ook en we zwemmen zwijgend. Boven blaast de wind golfjes en er vliegen twee grote reigers over. Onder me is een hele wereld van water en vissen en wier. Het meer is erg diep, bijna honderd meter in het midden. Niks jeukt meer, en ik hoef niks meer en wil alles wel. We giebelen en duwen elkaar een beetje onder. Maar niet te lang want het is nog erg koud en van het terras schreeuwt Dan iets over eieren. We klimmen op de kant. Tom mag me er nog een keer in duwen. Ik hem ook, maar dat lukt toch nooit.

Dan drogen we ons af en begint de dag.