terug

Kikkers kietelen

Kikkers kietelen

De Mississippi is niet DE Mississippi. De echte stroomt in het Zuiden van de VS, maar de rivier die hier voor de deur stroomt heet ook wel degelijk zo. Misschien is het wel een oud-indiaans woord dat ‘Rivier Met Veel Bochten’ betekent, maar dat verzin ik helemaal zelf. Veel bochten heeft ‘ie, de Mississippi. En modder, kikkers, bloedzuigers, muggen. Tom duikt er in, met bril, snorkel, flippers en al. Hij zoekt de bodem af naar oude schatten en vindt ze ook vaak, stukken oud hout, door het water uitgesleten in bijzondere vormen, honderd jaar oude flesjes, blauw of groen geaderd, waar ooit inkt in zat of wonderolie of gin. Dan wachten Jonas en ik aan de oever af tot papa weer boven water komt.

Waar de rivier door het dorpje stroomt is er een goeie wacht-plek, met schommels en een glijbaan en ongevaarlijke oever. Het is warm en we zijn gauw uitgegleden vandaag. Veel te stroef aan die blote beentjes. Bovendien spelen er wat grote jongens die steentjes gooien en lawaai maken. Jonas pakt mijn hand en trekt me mee naar waar het water begint. We gooien wat stokken in de Mississippi en kijken naar de kringen die dat maakt. In de modder zitten modderkleurige kikkers. Je moet goed kijken om ze te zien. Doodstil zitten ze, hun kopjes net boven het water uit.
Kikkers, Jonas, zeg ik. Kikkers in de modder. Wat zeggen kikkers ook al weer, weet je dat nog?
Jonas kijkt geïnteresseerd naar de kopjes in de modder. Maar hij zegt niets.

Ribbit, ribbit, zeg ik. Of kwaak, Nederlandse kikkers zeggen kwaak. Weet je nog wel?

Ik ben een beetje ontevreden met mijn zoon, vandaag. Soms komt dat ineens op. Meestal zit ik vooral met stralend blije ogen te kijken naar alles wat hij doet en hoe hij is, maar soms opeens gaat mijn hoofd aan de haal. Dan ga ik hem vergelijken, met hoe ik zelf was, met andere kinderen die ik ken of kende en hoe die dan zijn. Dan lijkt Jonas opeens zo’n raar onbekend jongetje. Dat niet praat, nog steeds bijna niet. Dat niks geeft om popjes of knuffel-beesten. weinig om boekjes. Niks om conversatie. We kunnen hem van alles vragen of betrekken in gesprekken, maar Jonas volgt alleen de eigen spoortjes in zijn hoofd. Die gaan meestal over treinen en ballen. En op het moment heel veel over raketten. Raketten, raketten, raketten. Hij kleit ze, tekent ze, en dan vooral het vuur eronder en de rook die dat geeft. Hij laat ze opstijgen en maakt het geluid erbij. Broewaah! Vuur! Nog raket, mama.

Al weken gaat het zo. Zullen we niet eens een paard kleien, Jonas? Of een huis of een kikker?

Nee, nee, nee. Nog raket, mama.

Nog EEN raket moet je zeggen, Jonas.

Nog raket, mama.

Superego is het gewoon. Een stem in mijn hoofd die zegt: hij zou eigenlijk en hij moet allang. Wij zijn verkeerde ouders voor hem. Al dat gereis, hij mist allerlei ontwikkeling.
En ijdelheid, ook. Een zoon van MIJ moet taalgevoelig zijn, literair, hoogbegaafd, toch wel eigenlijk. In ieder geval moet hij zo langzamerhand wel weten wat een kikker zegt!

Ik kijk naar mijn zoon, op zijn stevige beentjes in de modder. Hij heeft een dun takje waar hij de kikkers mee kriebelt. Net zolang tot ze verontwaardigd opspringen. Dan slaakt Jonas een gilletje en duikt achter mijn benen weg, maar het is te leuk om het niet nog eens te doen. En nog een keer en nog een keer.

Het is eigenlijk heel fijn zo met ons tweeën in de zon. Zwijgend en spelend. Waarom zou daar iets anders aan moeten?

Van een afstandje hoor ik de Canadese jongetjes tegen elkaar opbieden.

Nike is de duurste!

Nee hoor, Reebok is the most expensive trainer. En ik heb wel drie paar thuis!

Ik vier!

Ach dat praten is ook overschat, lieve Jonas. En het komt allemaal wel, vast wel. Jonas kietelt weer een kikker die hoog opspringt. Hij maakt een geluid, maar het is geen kwaak. Ribbit kan ik er ook niet in horen. Het klinkt eigenlijk nog het meest als een losspringend elastiekje.

Kikker raket, mama!

11 thoughts on “Kikkers kietelen

  1. Ha ! Een nieuwe blog !
    Van Dick gehoord, dat het niet ernstig was, met je ziekte. (had hem gebeld. )
    Heerlijk toch,zo’n hoofd,wat af en toe tot doem-scenario’s is geneigd. (Jou ook niet onbekend. ) Maar ja,ze zijn er soms ook,de verdrietige dingen. Nu dus niet,daar Hoera ! groet, A.M.

  2. Ik hoor je.
    Want ook al praten ze hier wel (die van mij juist ‘te vroeg’), dan nog denk ik vaak: zijn ze wel normaal? Niet wereldvreemd, met van die vrije school poppetjes thuis en wel op een reguliere school met lekker veel fout plastic? Met hun favo wierook en hun schoolschatten nauwkeurig geplaatst voor Buddha en hun Japanse onhandige bentoboxen en en en… Maken onze keuze onze kinderen anders? Zijn ze anders? En wat is anders?
    Je weet best dat je goed bezig bent, dat hoef ik je niet te vertellen. Alleen mezelf misschien, bij vlagen.

  3. Wat mooi en eerlijk en kwetsbaar en heerlijk herkenbaar voor moeders. En dus troostend en zacht. Dank je wel Annet. Zo denk ik ook vaak. Mijn kinderen vinden kikkers trouwens eng…..stom he?

  4. This lovely post survived Google Translate pretty much intact. It has been so hot, playing with the frogs is a good idea. Every mom I know has asked herself the same questions, perhaps not always about frogs and rocket ships. The short answer is he is healthy, happy and loved!

  5. Mooi lief stukje en zeer herkenbaar…
    Is het trouwens niet zo dat 2talige kinderen later beginnen met praten? Dat knettert enorm in die hersens.
    Kikker raket!

  6. En inderdaad, als ze dan gaan praten, echt stoer praten, dan gaat het over nikes, klassenfeesten, kleppetten, populair zijn of niet, etc. Ook dat is waar. En daarna komt er weer een tijd dat ze niet praten. Ze hebben dan wel woorden genoeg maar niet meer voor jou. Dan hebben ze geheimen, met vriendinnetjes, met vrienden, met uitgaan, met hun eigen avonturen.
    En ook dan vraag je je weleens af: is dit mijn kind? Om uiteindelijk te kunnen zeggen: Ja, dit is mijn kind, maar wel op zijn hele eigen manier.
    Waarom denken we als ouders dat kinderen zullen worden zoals wij zijn?
    Best saai en voordat je het weet ben je gewoon bezig met het herhalen van jezelf. Best saai toch?
    Liefs, Sylvia

Comments are closed.