terug

Jonastaal

Jonastaal

Hij vindt zelf helemaal niet dat hij laat is met praten. Woorden genoeg.

Mmm voor wat lekker is, Eeiiuw voor vies. No voor nee (of ja, dat kan ook), Miauw voor poezen. Boe voor andere dieren. Hoe hoe voor treinen en alles wat rijdt. Apapa, Amama en Ababy is ons gezin. En O No! Als hij iets over de rand van de veranda laat vallen. Meestal expres.

Verder praat hij heel veel, staat midden op tafel en houdt hele verhandelingen, minutenlang, wild gesticulerend als een Italiaanse politicus. He’s talking a blue streak, zoals aunt Edith zei. Maar wel in Jonastaal.

Zo eigenzinnig. Zo onversaagd. Ik verbaas me er soms over. Ik had al naar Ouders Online geschreven, misschien eigenlijk om te horen dat hij helemaal niet achter is… maar dat is hij wel, volgens de norm. Maar ja, zeggen ze, Albert Einstein ging ook pas praten op zijn vijfde. Toen vond hij het pas nodig.

Jonas vindt het nog niet echt nodig, We begrijpen elkaar best. En zijn lichaam leert elke dag. Rennen, vallen, klimmen, springen, rollen door het zand. Wat je moet doen als er een grote golf komt. Eindeloos voetballen, ballen rollen, ballen gooien (dat is ook een woord dat hij allang kent: Abal!) Kuilen graven. Lijnen trekken met een stok door het zand. Rennen langs de vloedlijn, koning van het strand is Jonas.

Dan ontmoeten we Hollis, samen met zijn ouders, Dale en Pilar, uit Maine. Hollis is net drie geworden en lijkt zo sprekend op Jonas dat we als ouders wel aan de praat moeten raken. Vrienden worden, zelfs. Ze kunnen wel broertjes zijn, dezelfde krullen, dezelfde blauwe ogen, dezelfde stevige bouw. Maar Hollis praat. En verslindt boeken en verzint verhalen. ‘Mama, ik was een woeste piraat en ik had een magisch zwaard en jij was mijn eeuwige doodsvijand, okee?’

En even ben ik heel erg jaloers.

‘Ja, we lezen nu Charlotte’s web,’ vertelt Pilar trots. ‘Ik dacht dat het nog te moeilijk zou zijn, maar we hebben het al voor de tweede keer uit. Hebben jullie nog boekjes?’

Ja, Tellen met Muis en Konijntjes houden van hun mammie, voor de zevenhonderdste keer. Is dat mijn kind?

Ik ben boos als ik Jonas voorlees, de volgende avond. ‘Dat is het slakje, Jonas.’

‘Mok!’ zegt Jonas.

‘Nee, dat heet een slakje. Slak!’

‘Mok!’

‘En dat is een libelle op het oor van het konijntje. Li-belle.’

‘Mok!’

Okee, Hollis is een jaar ouder, maar ik zie Jonas hem niet inhalen in 12 maanden tijd. En ik was zelf wel een leeskind, en ik ben een verhaaltjesmoeder, geen voetbalmoeder. Waarom lijkt mijn eigen kind niet op mij?

Als de familie bij ons komt eten voor de laatste keer omdat ze weer terug vliegen naar Maine de volgende dag, zie ik ook de andere kant.

‘Mama ik was verbrand en jij was de plastisch chirurg. Mama! Mama, stommerd, jij bent plastisch chirurg!’

‘Dat hebben we al de hele ochtend gespeeld lieverd, ik ben nu even aan het praten.’

‘Mama, stommerd, jij bent chirurg!’

‘Hollis, ophouden.’

‘Stommerd, jij bent zo stom, stommerd!’

‘Ik ben wel even de plastisch chirurg,’ zeg ik. ‘Leuk! O, meneer wat bent u verbrand, zeg!’

‘Dank je wel’, zegt Pilar. ‘Het gaat maar door, de hele dag. We moeten altijd dit zijn, of dat. Ik word er stapeldol van. Hield hij maar eens even zijn mond!’

Ik zie Jonas de trap twee keer zo snel af klimmen als Hollis net, die voorzichtig treetje voor treetje op zijn billen ging. Het is stom om te vergelijken. De een kan dit en de ander dat, dat weet ik ook wel.

‘Dat wordt opereren, meneertje! Hier, ik pak de tang en de schaar!’

‘Apapa!’ zegt Jonas, want zo noemt hij me soms ook, en klimt op mijn schoot. Hij is een beetje jaloers, denk ik.

‘Mama, ik ben mama, liefje. Ik ben bang dat we uw hoofd er helemaal af moeten zagen, meneer!’

‘Amama, mama, mama!’ zegt Jonas. Hij klemt zijn armpjes om mijn nek.

‘Maar u kunt een leuk nieuw hoofd uitzoeken, kijkt u maar even in onze collectie. Ja, ik ben jouw mama. Alleen maar van jou. En jij bent mijn eigen lieve engeltjebengeltje. Wees maar niet bang hoor.’

Hollis zoekt een hoofd uit, ik knuffel Jonas.

3 thoughts on “Jonastaal

  1. Ha Annet
    Wat leuk het verhaal over het ‘praten van jonas te lezen.
    15 jaar geleden (emiel is nu 17) wou mijn zoon emiel ook maar niet gaan praten. Was ook niet nodig . wij begrepen hem wel. Verzorgd als een kleine koning kwam het goede leven wel op hem toe. Uiteindelijk als bezorde ouders naar de logopdist . hij zou toch echt niet iets hebben?
    oefening die we kregen
    zegt emiel tie zeg tie terug. wil hem niets leren.
    wat doet ie
    na 2 dagen zegt ie ta en wij ook ta.
    kortom het was een wonder boven wonder

  2. Je weet het toch, Annet, kinderen die 2talig worden opgevoed zijn qua taalontwikkeling langzamer. Het komt vanzelf goed en dan kent hij lekker wel twee talen!! Ik voreg me wel af of het praten van Hollis Jonas uitdaagde, of hij het interessant vond. Want dat zou wel een stimulans kunnen zijn. Maar niet over tobben, hoor. Liefs, Mirjam

Comments are closed.