Vandaag is hij bij een babysit, bijna de hele dag.

We weten nu hoe we die het beste kunnen vinden: andere moeders vragen. Een leuke vrouw met een winkeltje wist een adres en hij kon meteen de volgende dag komen spelen met de andere kinderen die er waren. Een jongetje van twee en een hele bende oudere meisjes. En Jonas houdt erg van meisjes.  En een tent en een zandbak en een poes.. Dus hij heeft het vast heel leuk en ik hoef geen buikpijn te hebben.

Ik heb het altijd wel een beetje, als hij niet bij ons is. Dat jongetje dat ons heen loopt en holt, dat danst zodra er muziek is, dat overal opklimt en bijna overal weer vanaf valt. Dat aan mijn rokken trekt en mijn knieen omhelst. Me aan een vinger meetrekt, hierheen, nee daarheen. Mee naar de rivier mama. Stokken in het water gooien. Stenen in het water gooien. Handjes in de modder woelen. Maar dat mag helaas niet meer want de modder zit vol bloedzuigers. Eergisteren had hij er wel een stuk of 15, grote en kleintjes, op z’n benen, tussen z’n tenen..  Jonas geeft geen kik en de beestjes laten wel los als je er zout op doet of ze wegbrandt met een lucifer.. maar mama wordt er naar van. Brrr. Dat boekjes komt aandragen. Nijntje, Muis met de flapjes, Dribbel met de knopjes-met-geluiden. Of zijn lievelingsboek 1,2,3 Canada, met zijn lievelingsbladzijde: 8 wolven huilen naar de maan. Awoeeoeoe huilt hij dan en iedereen die er bij is huilt mee in het wolvenkoor. Dat meeloopt in winkels of meerijdt in een karretje. Bananen op de grond gooit. Iedereen aankijkt, nieuwsgierig, van onder tot boven. Maar heel weinig mensen zijn ongevoelig voor Jonas en kijken niet terug of lopen hem zomaar voorbij. Bijna altijd gebeurt er wel wat, smelt iemand een beetje, zegt iets vriendelijks. You are soo cute! Such a sweet, sweet boy.. You really made my day.. Bye! zwaait Jonas als we weer doorlopen. Hij zwaait net als Mirjam vroeger, vuistje dicht vuistje open. Dat praat en babbelt in zijn eigen taal die wij nog niet verstaan. Hai, bye, OK, koekie, gogogo zijn woorden die hij opgepikt heeft. Maar hij verstaat veel meer van de onze, engels en nederlands. Dat eindeloze flessen sap drinkt. Een eindeloos spoor van verloren speentjes door het huis trekt.. en die dingen zijn transparant.. en Jonas kan niet slapen zonder speentje..

Dat jongetje van nog geen meter hoog dat  altijd bij ons is, onze tijd en energie opeet, dwars door onze plannen gaat, onze nachten breekt, onze belangrijke zaken relativeert, altijd, altijd, door er gewoon maar te zijn, op schoot te kruipen, een poepluier te hebben.. Dat me aan het lachen en giebelen maakt hoe boos of bedroefd ik ook ben, dat zo lief is en kusserig, knuffelig en wriemelig en lastig als hij moe is, hoe moeier hoe stouter.. Dat vreselijk hard kan gillen.. en uiteindelijk altijd weer in slaap valt gelukkig.. zijn warme lichaampje tegen me aan.. En dan kan ik weg om eindelijk mijn eigen dingen te doen.. en dan wil ik blijven..

Want kijk, ik had een hele ochtend alleen zonder kind, om te werken, heel nodig, om in te pakken, ook heel nodig.. om van alles te doen en te regelen.. en in plaats daarvan ben ik dit gaan schrijven..

Het gaat altijd om Jonas, Jonas de Ponas, engeltje bengeltje boem.