terug

In zijn schoenen

In zijn schoenen

You’re walking in my shoes, zegt Tom. En dat is hoe het nu is.

In een land dat niet het mijne is, is een landschap, een huis, een omgeving waar ik niet goed uit de voeten kan. Vrienden die toch vooral de zijne zijn, met een gedeelde geschiedenis die ik niet ken. En Jonas Jonas Jonas die er steeds is en waar ik het ook veel moeilijker mee vind om hem op mijn sleeptouw te nemen naar plekken die ik ken en mijn eigen plannetjes  mee te maken hier, zo ontzettend ver van Hema’s en kinderboekwinkels, speeltuinen en straatjes om.

Bovendien heeft een tandarts in Carleton Place een kies bij me getrokken op precies dezelfde plek waar vorig jaar een Utrechtse tandarts dat bij Tom deed. We hebben nu allebei een gat in onze kaak. Het mijne geneest een beetje langzaam, ik heb er pijn aan en kan niet goed eten. Maar doe het wel hoor, al dat verkeerde eten dat niet echt helpt, al lijkt het wel zo…

Tijdens onze vorige reizen was dat allemaal niet zo heel erg anders, maar het voelde toen avontuurlijker. O, Canada waar alles anders is, de landschappen, de mensen, de geschiedenis. En vond ik het heerlijk om zover van huis te zijn en weg van mijn eigen bekende leven. Nu is het hier ook al wel bekend en voel ik me vooral vaak chagrijnig en narrig over alles. Als een verliefdheid die een beetje over is. Eerst zijn alle rare onbekende dingen interessant en avontuurlijk en later worden ze bekende ergernissen. Muggen. Vochtigheid. Dat we een half uur heen en een half uur terug moeten rijden om in een three nippled cousin fucker-dorpje even te internetten. Dat Jonas wel een speelgroep heeft, voor soms, maar dat die ook drie kwartier verderop is en hij het er bovendien helemaal niet leuk vindt. De eeuwig durende ijshockey play-offs (Twee teams spelen zeven wedstrijden tegen elkaar en dan pas mag de beste door. Zeven! Dat zijn dus zeven avonden hockey en dan nog zeven en dan nog zeven. Ja, er is hier een TV…). Al die vrienden die langskomen met verhalen van die en die en toen en toen… Okee, Annet, zo is het wel genoeg.

Misschien ,waarschijnlijk, hopelijk wordt het gauw weer anders als we over een week ofzo met Molly weer gaan trekken en het leven wat minder gezapig en wat meer avontuurlijk wordt. We hebben een maand hier gewoond in the cottage, waar veel comfort is en een goeie plek om te werken voor mij, maar ook, nou ja al dat andere.

Maar wat me vooral veel bezig houdt waar ik onrustig van wordt is dat het zo anders is voor Tom. Hij komt zo thuis hier en geniet er zo zichtbaar van, van alles wat hij kent en waar hij van houdt. En ik hou van hem dus ik zou er blij om moeten zijn, maar ik voel ook zo ontzettend ons verschil. Dat hij hier hoort en ik daar.

We hebben het er over, in kleine voorzichtige gesprekjes. Waarin hij vertelt waar hij niet zo van houdt in Nederland, wat hij daar moeilijk vindt. De drukte, de stad, het weer, mijn wereld, mijn vrienden, geschiedenissen die hij niet kent.. En we rijden in de auto en hij wijst naar huizen die te koop staan. Prachtige huizen aan water, zo lekker ver van alles af…

Daar zouden we kunnen wonen. Vissen in de zomer, over het ijs rijden in de winter, zou dat niet heel leuk zijn liefje?

En daar word ik benauwd, want ik wil niet. Ik voel dat ik hier niet wil wonen. Wel hier naartoe, heel vaak, als het kan met Jonas op school en zo. Dat weet ik eigenlijk al heel lang, maar het lijkt er nu meer op aan te komen, nu Jonas vier is. Waar willen we dat ons kind opgroeit? Wat is goed voor Jonas? Tom wil hem ook zo graag meenemen op het water en in de bossen. Hij is ook een Canadees kind. Maar ik zie Jonas tegenstribbelen en huilen om de muggen en gillen op de golven. Hij is op het moment veel meer een binnenspeelkind, hij tekent, schildert en kleit lang en geconcentreerd en is soms met geen stok naar buiten te krijgen. Net als ik vroeger. Ha, een Nederlands cultuurkind, denk ik dan stiekem, en geen Canadees ijshockeyjongetje… Maar daar is eigenlijk nog niet zoveel over te zeggen. Jonas voelt zich thuis waar hij is, met wie hij is. Meestal.

En wij moeten kiezen. Wij zijn volwassen. Of ik ben hier met een groot verlangen naar mijn thuis en mijn plek of Tom is in Nederland met Canadese meren in zijn hoofd…

Dus. Dit houdt me allemaal bezig. Daarom schrijf ik ook wat minder vaak over onze avonturen hier, vind ik het moeilijker om overal van te genieten, voel ik me eerder tobberig dan avontuurlijk…

We weten zeker dat we bij elkaar willen zijn. Dat wel, dat wel.

Hold it lightly, zegt Tom.

I’ll try.

 

 

4 thoughts on “In zijn schoenen

  1. Jezus ! Wat moeilijk, Annet.
    Het zat er aan te komen. De beslissing.
    Ik weet echt niet wat, je raden.
    heel veel liefs en sterkte, Anne Mirkam.
    P.s. Ik blijf denken en voelen , over een oplossing.

  2. Je weg proberen te vinden op schoenen die niet passen omdat ze niet de jouwe zijn, is een zware opgave.
    Ik vrees dat ik een slechte schoenmaker ben en weet geen oplossing, zelfs geen stapje in de goede richting…
    Hopelijk komen jullie er samen uit en wordt het toch nog een redelijk prettige tijd daar in Canada.
    Liefs.
    Wijsheid.
    Alle goeds voor allemaal van
    MARJAN

  3. Nog even een “comment ” op mijn eigen comment;
    Excuses voor het onnodig gebruik van de naam van Jezus.Wil niemand voor het hoofd stoten.
    Het floepte er uit. Sorry.

Comments are closed.