En daar zijn we nu, in Spokane. We gaan niet erg hard, rijden kleine stukjes en staan dan weer voor een tijdje ergens. Vooral omdat ik nogal veel moet werken en al reizend is daar weinig tijd voor. We proberen goeie plekken te zoeken, plekken waar Tom en Jonas het naar hun zin kunnen hebben: Heise Hot Springs, Lolo Hot Springs, dan kunnen zij lekker in het warme water dobberen terwijl ik zit te tekenen.

Veel regen hebben we gehad, hagel en sneeuw, de lente wilde hier maar niet goed op gang komen. Overal zijn modderplassen waar Jonas heerlijk in rond springt, maar als alle schoenen nat zijn en het badkamertje vol hangt met sokken en broeken die niet meer opdrogen is Molly wel erg klein.

We krijgen er een beetje cabin fever van, zo met ons drietjes de hele tijd in één ruimte. Nog een keer dat zelfde filmpje, nog een keer dat zelfde boekje voorlezen en nog weer eens door de regen naar de supermarkt als leuke uitje van de dag…  Nee Jonas, niet naar buiten! Okee heel even dan. maar niet in de modder. Okee, een heel klein beetje in de modder dan, maar NIET stampen en NIET gaan liggen. Niet gaan liggen zeiden we toch… O Jonas….

Een middag vinden we een prachtig plekje aan de Sellway river waar we bijna helemaal alleen in midden het bos staan. De zon breekt een beetje door en o ja, zo was het ook al weer, met Molly op reis. Tom maakt een vuur, Jonas banjert door het gras en ik zit lekker op de warme houten picknicktafel een boekje te lezen. Alles blaakt van groenheid door al die regen, het gras staat hoog en alle knoppen barsten open. We zitten buiten bij het vuur tot de hemel vol sterren staat.

Maar de volgende dag is alles weer grijs en miezerig.

‘Het lijkt Nederland wel,’ moppert Tom. Behalve dan dat jullie daar nu al maanden mooi weer hebben, deze lente.

Maar sinds we de staat Washington binnen reden lijkt de vroege zomer hier ook begonnen. We staan op een wat lullig klein asfalt-campinkje vlak langs de snelweg, maar het ruikt naar warme natuur, gras, bomen, bloemen.

In Spokane woont een lang niet geziene neef van Tom met zijn gezin. We hebben ze gisteren bezocht in een typisch Amerikaans huis met speel-kelder. Later vandaag gaan ze ons Spokane laten zien. En volgende week zien we Will, een Ridhwan vriend in Seattle. Dan reizen we langzaam via Vancouver Canada weer in, richting Ottawa… En dan…

Een einde aan deze reis komt langzaam in zicht. Ik kan er soms overheen kijken en soms niet. Ik kan me soms verheugen op de terugweg of op het thuiskomen. En soms wil ik altijd wel blijven dwalen met Molly. Want het ‘Kom, hier is het niet leuk meer, we gaan een straatje verder…’ of een staatje verder… Dat is wel heel heerlijk. Het almaar onderweg zijn en toch ook altijd thuis, met ons drieën met lekker niemand erbij, lekker knus in Molly, en ook altijd buiten… in ons kleine huisje met een die enorme achtertuin…

Het is met niets wat ik ken te vergelijken.