We beginnen meer en meer op reis te zijn en te wonen in onderweg. We rijden nog steeds in Ontario, we maken geen hele lange reisdagen. Er moet steeds teveel onderweg: boodschappen doen, internet opzoeken, proberen te bellen en alle dingen verzamelen die we ook nog nodig blijken te hebben op reis maar waar we nu pas achter komen: meer touw, een andere electrische adaptor want deze doet het niet, een nieuwe mat omdat de oude uit de auto is gewaaid…

Veel, veel van de dag gaat op aan practische zaken: aankomen en alles uitpakken en settelen, weggaan en alles weer reisklaar maken. Onderhoud, routes plannen, sta-plekken regelen, waar kunnen de boodschappen, wanneer kan de was. Maar alles in de zon, alles onder dennebomen en met meren en rivieren voor de deur.

We rijden nu al een dag of vier rond Lake Superior, een meer dat net zo groot is als Nederland, met een branding en stranden, en veel te koud om in te zwemmen. Maar er zijn kleine meertjes zat om in te duiken, vaak ook met strandjes met zand en zand is Jonas’ lievelingsspeelgoed..

Jonas moet nog wel wennen aan het gereis, het duurde hem de eerste dagen allemaal veel te lang, achterin zitten en verder niks, en mama wist niet met hoeveel leuke surprises ze nog meer moest aankomen om het nog even te rekken. Koekjes, snoepjes, flesjes, boekjes.. Gelukkig had cousin Lee twee plastic monsterdingen voor hem gekocht waar 64 verschillende geluidjes, liedjes en piepjes uit kwamen, die we eigenlijk weg wilden gooien, maar nu werkten ze, een beetje, een tijdje.

We zien veel onderweg, rijden van het ene Provincial Park naar het andere. Er zijn er meer dan honderd in Ontario, op de mooiste plekken. De dorpjes en stadjes hier in het Noorden zijn niet echt bloeiend, veel indianenreservaat, veel uitgewoonde verlaten plekken, armoedige huisjes, verlaten bedrijven en nergens telefoonbereik of internet, behalve in een bibliotheek die een dag per week open is (niet vandaag). Twee van de drie auto’s zijn pickups, vol met hout of oud roest, soms met indianen, nee, Native Americans aan het stuur, groezelig, donker kijkend, half tandenloos.  Pijnlijk om te zien.

De weg is vol RV’s net als de onze, vaak nog veel grotere, want dit is het RV-seizoen. Canadezen zijn goed in vakantie, extra auto mee, motorboot mee, mountainbikes achterop, kano’s op het dak, zo middenin de natuur als maar mogelijk, met zo veel mogelijk comfort. Net als wij. RV-ing is a way of life, we hebben al wat doorgewinterde vakantierijders bij de auto gehad met tips en tricks en Let me tell you how I learned to do that.. en erg welkome hulp soms ook, bij het inparkeren of bij het voor het eerst poep lozen..

We hebben onze eerste domme dingen en ongelukjes gehad, van kapotgetrokken laatjes en gebroken glazen en borden (want niet goed opgeborgen) tot de laptop die ik op de motorkap had laten staan en het pas ontdekte toen we al 5 minuten aan het rijden waren…

Maar we zakken, we smelten aan elkaar, we kabbelen en druppelen door de dagen, we kijken onze ogen uit en we hebben het zo fijn met ons drieën. Molly is comfortabel en gezellig, met kaarsjes en, als er elektriciteit is, ook muziek. Op elke kampeerplek is een picknicktafel en een vuurplaats, dus onze keuken is groot en gezellig. Ik snij de uien, Tom barbecuet de chickenwings en Jonas maakt zich ongelooflijk vies met zand en gras en houtskool, maar dat geeft niks want hij gaat lekker in bad en lekker naar bed en Tom en ik zitten nog heel lang bij het vuur.

Heerlijke dagen.