Er is veel gedoe de laatste dagen. Veel inpakken, voorlopig verhuizen in voorlopige auto’s, spullen verspreiden en weer bij elkaar zoeken. Gedoe.

Veel mannengedoe, mannen die om de auto heen staan, of om onze RV, met hoofden knikken of met hoofden schudden. Er moet een trekhaak gemaakt en de trekhaak is niet goed. Ik zeg trekhaak maar het is een hele hijskraan, die in de achterbak van onze nieuwe auto moet komen. Dagen werk was het en toen was hij dus niet goed. En Tom krijgt uitleg over knoppen en snoeren en buizen. Rioleringsslangen in de RV. Een generator. Een verplaatste watertank. En is het allemaal wel goed geïsoleerd? En zit er echt geen lek?

Er zat wel een lek. Merkten Tom en John toen ze het tapijt er uit haalden. De halve vloer was weggerot. Opspattend water van het wiel. Maar toen hadden we al betaald voor onze RV. Advocaat, telefoontjes, boze brieven met foto van rotte vloer. Timmerman. Meer geplan, meer gestaar en meer hoofdgeknik en -geschud. Gedoe dus. En mama past op Jonas want anders kan het allemaal niet.

Het is wel wennen, die rol. Ik doe mee, maar ik doe niet echt mee. Het is al niet mijn wereld natuurlijk, de auto’s en de techniek… Nog steeds geen rijbewijs, en weinig interesse in het halen ervan. Ik ben allang blij dat Tom het doet. Maar nu kan ik niet eens meedoen als ik zou willen en ook knikken en schudden of domme vragen stellen, want ik moet achter een klein jongetje aanlopen. Ik ben de moeder, ik ben de vrouw.

Dat heb ik nooit zo gevoeld thuis, want ik was in Nederland altijd de werker, de kostwinner en Tom paste op. Dat ben ik nog steeds natuurlijk, maar deze dagen schiet het werk er behoorlijk bij in. Dat moet maar even, first things first en het first thing is toch altijd Jonas.

En vandaag is Jonas ziek . We zijn sinds gisteren in Ottawa, in het huis van Nancy, een statige oude dame en Feldenkreistherapeute, die twee weken in Engeland is. Wij passen op haar kat en haar huis. Vanochtend speelde Jonas nog in de keuken en at yoghurt en kersen en kattenvoer. En toen opeens werd hij moe en koortsig.  Arme Jonas, hij is eigenlijk nog nooit ziek geweest. Hij voelt zich belabberd en wil niks… alleen op mama, bij mama, in mama zijn. En mama wil ook niks anders dan bij hem zijn. Tom heeft RV-rijles en ik blijf thuis bij het warme jongetje. Hij slaapt nu en ik kan dit even schrijven.

Geen zorgen, we zitten middenin de stad. Als er iets is zijn we zo bij een dokter. Er wonen veel vrienden in de buurt. Geen zorgen, mama waakt…

Ik hou jullie op de hoogte.