Het klettert op het dak terwijl ik dit schrijf. De lucht zit potdicht, tante Edith heeft haar huis vol kerk-dames en Tom en Jonas zijn naar de kapper en de wasserette. Ik ben in onze brave Molly. Ze lekt gelukkig niet meer, Tom heeft al haar kieren dichtgesmeerd en we hebben haar schimmels weggepoetst en onze oude spulletjes weer teruggezet, alles een beetje ouder, rafeliger en gebutster dan vorig jaar…
Mijn excuses voor het zo weinige schrijven.
Het lijkt iedere keer niet zo bloggenswaard allemaal. Molly staat nog in de tuin bij tante, we wonen half in haar en half in het huis en elke dag zijn er nog zoveel dingen die even moeten voor we kunnen vertrekken. Wassen, dingen kopen, nog wat mensen zien, nog even griep krijgen… Morgen gaan we misschien waarschijnlijk echt.
Ik wil wel graag weg. Maar alles voelt ook een beetje minder avontuurlijk dan de andere keren. Onze driemaal-is-scheepsrecht-reis. Onze laatste reis. We zijn wiebelig over waar we heen zullen gaan, west of noord, Colorado of the Yukon. En dan, en daarna? Molly toch te koop gaan zetten, en de auto en onze spullen, zoveel spullen in een schimmelige schuur..?
Het regent veel en dat maakt het ook niet fijner. De muggen zijn vreselijk, in grote zwermen dansen ze om Molly heen. Deur dicht, deur dicht Jonas! Alle muren zitten vol kleine bloederige plekjes en onze benen vol bulten. We krijgen alle drie een beetje cabin fever van het binnen zitten, vooral als Jonas toch vliegtuigen wil bouwen van alle kussens en dekbedden middenin het gangpad. En boos is wanneer hij ze weer af moet breken… Buiten spelen is zo lastig.. Dan maar een vliegtuig tekenen, of kleien, dat is toch ook leuk?
Morgen schijnt de zon weer, zegt de krant en dan moeten we ook maar gaan. Eerst op weg naar de Niagara Watervallen, die zijn hier niet ver vandaan maar ik heb ze nog nooit gezien. En dan en daarna en dan?
Zullen we gewoon maar zien?