terug

Andere band

Andere band

We gaan ‘s ochtends weer op pad en rijden op een prachtige weg door de bergen. We draaien een muziekje, drinken een kopje koffie en alles wuift met ons mee in voorspoed. Tot een auto ons raar slingerend voorbij rijdt, voor ons blijft rijden en een mevrouw zich uit het raampje buigt en naar een van Molly’s wielen wijst: ‘You’ve lost a tire!’

O nee, niet nog een lekker band! Wel dus: andere band, zelfde verhaal. En achteraf gezien lijkt de vorige plek waar het gebeurde nog niet zo slecht. Want nu staan we echt in het midden van helemaal nergens, op een terreintje bij een zoemende elektriciteitsinstallatie. En geen van onze telefoons heeft bereik.

Tom gaat op pad en vindt een boer die thuis is, een krik heeft en wil helpen. Samen schroeven ze het hele wiel eraf en Tom gaat met het wiel bij de boer in de auto op zoek naar een nieuwe band. Ik wacht met Jonas in Molly. We kijken filmpjes. Jonas wil het Fischer Price filmpje van de seizoenen telkens en telkens overnieuw zien. Maar slapen wil hij niet. En ik zit te zieden van boosheid op de mensen die ons snertbanden hebben verkocht en hoe gemeen en hoe levensgevaarlijk dat wel niet is… Boos zijn helpt tegen bezorgdheid. Maar na een tijdje winnen de enge fantasieën het toch altijd weer: Wat als Tom niet terugkomt? Wat als hij niemand kan vinden? Wat als het avond wordt en ik zit hier met Jonas en we kunnen niet weg en ik weet niet waar Tom is en we kunnen niet bellen en niemand anders vindt ons, of iemand vindt ons juist wel…

Maar dat gebeurt allemaal niet: Tom komt terug met een band en met informatie. Waarschijnlijk is Molly aan één kant te zwaar beladen. Met de verbouwde slider en de verplaatste watertank is de druk aan die kant te hoog. Niet de schuld van de banden dus. Misschien moeten we voortaan geen water meer meedragen. Misschien hadden we, misschien kunnen we.. Maar eerst moet het wiel weer aan Molly. Tom kan dat, maar het valt niet mee. Molly staat te laag en hij krijgt de krik niet verder omhoog, dus het wiel past niet meer. Wat te doen? Al het water eruit, het drinkwater, het rioolwater.. Tom ligt op zijn rug in de modder, Jonas springt in alle plassen en ik dribbel om hen heen. Ik voel me erg nutteloos. Meer koffie, liefje? Eh.. een schoon T-shirt? Kersen?
Met de bijl graaft Tom in de harde grond een gat waar het wiel in past. En na een hele tijd wrikken en duwen en schroeven zit het weer vast. Hij is een held! Maar nu gaat de krik niet meer naar beneden. Tom snapt niet hoe hij werkt en ligt eraan te sjorren met 4000 kilo Molly boven zijn schedel… Ik dribbel nog harder op en neer en roep: ‘Hou daarmee op!’ En: ‘Kijk toch uit!’ Alweer ben ik in mijn hoofd een weduwe.

Dan verzin ik gelukkig het plan om een foto te maken van de gebruiksaanwijzing die achter het wiel verscholen is. Dat werkt gelukkig. Ik ook een held. En de twee helden stappen trillend en van top tot teen bemodderd de auto weer in, na vijf uur onderbreking. In Missoula verdwalen we nog in het spitsuur en raken vast in het verkeer rond een grote jaarmarkt… En dan hebben we het gehad, de eerste de beste RV plek rijden we in en vinden gelukkig een plaatsje. Het is een Square Dance Center And Campground, alle kampeerders behalve wij zijn bejaard en staan er omdat hier morgen de grote Nationale Square Dance Kampioenschappen gehouden worden. Dat moeten wij ook weer wegwezen, plaatsmaken voor echte Square Dancers. Maar dat maakt niet uit, we hebben nu een plek, geven Jonas een snel, ongezond hapje te eten, stoppen hem in bad en bed en vallen neer op onze stoelen.

Niet eens zo’n slechte plek is het, er kabbelt een rivier en alweer eindigt de dag onder de sterren. Ik zie er een vallen en mag een wens doen. Een lang leven met ons drieën! Lang lang lang… Daar valt er weer een! Lang en gezond! Dat bedoelde ik ook eigenlijk. Ik ben blij dat ik dat er nog bij mag wensen. Er valt weer een ster! En spiritueel, dat ook. Een lang, gezond, spiritueel leven met ons drieën..
‘It must be a meteor shower’, zegt Tom, want het kan niet op. Daar! Weer eentje! Mijn boek af, dat ook graag. En een goeie plek om te wonen. En geld, genoeg geld. O en mijn familie en vrienden, ook graag allemaal gezond en gelukkig, dank u wel. En misschien een paar kilo’s eraf… Enne…
Het blijft doorregenen tot we naar bed gaan. En dan heb ik ook helemaal niets meer te wensen.

De volgende dag vinden we een paar kilometer verderop de Hot Springs van Lolo, ook met een RV-park. Daar staan we nu al twee dagen en liggen de hele dag afwisselend in het warme en het koele water, slapen, kijken naar de bergen, doen even helemaal niets..

4 thoughts on “Andere band

  1. Jeetje, ik moet eerst een formulier invullen als ik een reply wil leaven.
    Ademloos jullie banden-avontuur gelezen.
    Ik kon me er alles bij voorstellen, maar dat komt ook door de prachtige, geestige en heftige beschrijving van Annet.
    Fijn dat jullie nu lekker kunnen genieten van de springs.
    We blijven meeleven.
    Heeeeeeel veel liefs
    van Therese en jacques

  2. Lieve kinderen,

    Wat een pech nu weer. Maar . . het levert wel weer een boeiend verhaal op.
    En zijn jullie nu al in de Nevada-woestijn?
    Met of zonder water?
    Ik zal de Google kaart snel bijwerken. Maar dan moet ik wel wat meer namen weten, waar jullie hebben gekampeerd sinds de grens.
    Heb het goed met elkaar en geef de lieve Jonas een extra kus van zijn opa,

    Dick

Comments are closed.