Jonastaal

17 maart, 2011

Jonastaal

Hij vindt zelf helemaal niet dat hij laat is met praten. Woorden genoeg.

Mmm voor wat lekker is, Eeiiuw voor vies. No voor nee (of ja, dat kan ook), Miauw voor poezen. Boe voor andere dieren. Hoe hoe voor treinen en alles wat rijdt. Apapa, Amama en Ababy is ons gezin. En O No! Als hij iets over de rand van de veranda laat vallen. Meestal expres.

Verder praat hij heel veel, staat midden op tafel en houdt hele verhandelingen, minutenlang, wild gesticulerend als een Italiaanse politicus. He’s talking a blue streak, zoals aunt Edith zei. Maar wel in Jonastaal.

Zo eigenzinnig. Zo onversaagd. Ik verbaas me er soms over. Ik had al naar Ouders Online geschreven, misschien eigenlijk om te horen dat hij helemaal niet achter is… maar dat is hij wel, volgens de norm. Maar ja, zeggen ze, Albert Einstein ging ook pas praten op zijn vijfde. Toen vond hij het pas nodig.

Jonas vindt het nog niet echt nodig, We begrijpen elkaar best. En zijn lichaam leert elke dag. Rennen, vallen, klimmen, springen, rollen door het zand. Wat je moet doen als er een grote golf komt. Eindeloos voetballen, ballen rollen, ballen gooien (dat is ook een woord dat hij allang kent: Abal!) Kuilen graven. Lijnen trekken met een stok door het zand. Rennen langs de vloedlijn, koning van het strand is Jonas.

Dan ontmoeten we Hollis, samen met zijn ouders, Dale en Pilar, uit Maine. Hollis is net drie geworden en lijkt zo sprekend op Jonas dat we als ouders wel aan de praat moeten raken. Vrienden worden, zelfs. Ze kunnen wel broertjes zijn, dezelfde krullen, dezelfde blauwe ogen, dezelfde stevige bouw. Maar Hollis praat. En verslindt boeken en verzint verhalen. ‘Mama, ik was een woeste piraat en ik had een magisch zwaard en jij was mijn eeuwige doodsvijand, okee?’

En even ben ik heel erg jaloers.

‘Ja, we lezen nu Charlotte’s web,’ vertelt Pilar trots. ‘Ik dacht dat het nog te moeilijk zou zijn, maar we hebben het al voor de tweede keer uit. Hebben jullie nog boekjes?’

Ja, Tellen met Muis en Konijntjes houden van hun mammie, voor de zevenhonderdste keer. Is dat mijn kind?

Ik ben boos als ik Jonas voorlees, de volgende avond. ‘Dat is het slakje, Jonas.’

‘Mok!’ zegt Jonas.

‘Nee, dat heet een slakje. Slak!’

‘Mok!’

‘En dat is een libelle op het oor van het konijntje. Li-belle.’

‘Mok!’

Okee, Hollis is een jaar ouder, maar ik zie Jonas hem niet inhalen in 12 maanden tijd. En ik was zelf wel een leeskind, en ik ben een verhaaltjesmoeder, geen voetbalmoeder. Waarom lijkt mijn eigen kind niet op mij?

Als de familie bij ons komt eten voor de laatste keer omdat ze weer terug vliegen naar Maine de volgende dag, zie ik ook de andere kant.

‘Mama ik was verbrand en jij was de plastisch chirurg. Mama! Mama, stommerd, jij bent plastisch chirurg!’

‘Dat hebben we al de hele ochtend gespeeld lieverd, ik ben nu even aan het praten.’

‘Mama, stommerd, jij bent chirurg!’

‘Hollis, ophouden.’

‘Stommerd, jij bent zo stom, stommerd!’

‘Ik ben wel even de plastisch chirurg,’ zeg ik. ‘Leuk! O, meneer wat bent u verbrand, zeg!’

‘Dank je wel’, zegt Pilar. ‘Het gaat maar door, de hele dag. We moeten altijd dit zijn, of dat. Ik word er stapeldol van. Hield hij maar eens even zijn mond!’

Ik zie Jonas de trap twee keer zo snel af klimmen als Hollis net, die voorzichtig treetje voor treetje op zijn billen ging. Het is stom om te vergelijken. De een kan dit en de ander dat, dat weet ik ook wel.

‘Dat wordt opereren, meneertje! Hier, ik pak de tang en de schaar!’

‘Apapa!’ zegt Jonas, want zo noemt hij me soms ook, en klimt op mijn schoot. Hij is een beetje jaloers, denk ik.

‘Mama, ik ben mama, liefje. Ik ben bang dat we uw hoofd er helemaal af moeten zagen, meneer!’

‘Amama, mama, mama!’ zegt Jonas. Hij klemt zijn armpjes om mijn nek.

‘Maar u kunt een leuk nieuw hoofd uitzoeken, kijkt u maar even in onze collectie. Ja, ik ben jouw mama. Alleen maar van jou. En jij bent mijn eigen lieve engeltjebengeltje. Wees maar niet bang hoor.’

Hollis zoekt een hoofd uit, ik knuffel Jonas.


Cocles

Cocles

Ja, het nieuwe huis is toch wel fijn, nu we eenmaal gewend zijn hier. Het is niet Playa Chiquita, is is niet zo’n mooie bloementuin, niet zoveel ruimte om het huis, onze trouwe Sam, onze weggetjes en winkeltjes. Maar hier zijn weer andere wegen en winkels.

We doen boodschappen bij de Piripli Supermarkt, drinken watermeloensap bij de Kameleon Beach Club en internetten in het café van Marleen. Zij is een Amsterdamse en heeft de Nederlandse radio altijd aan. Erg gek, als ik dat zo half hoor terwijl ik achter de computer zit. Zo bekend en ook zo misplaatst hier, onder het palmendak. De regentijd is nu echt voorbij en elke dag begint stralend en warm. En erg vroeg, want de apen beginnen hier zo rond half zes met brullen. AGOEGA! AAAGGGAAA! OEGGA! Zo hard, ik ben altijd weer verbaasd ben dat ik ze bijna niet zie als ik naar buiten kijk. Je verwacht King Kong-achtige wezens die rond slingeren langs het huis, maar het zijn maar stipjes in de bomen in de verte. We hebben hier een boom in de tuin met kersen die de toekans graag lusten. De gewone hoeveelheid mieren en muggen, maar ook honderden kleine spinnetjes hier die altijd over de tafels en de balustrade lopen, hoe vaak we die ook schoonmaken. Ik wen er aan dat er bijna altijd wel ergens iets op me loopt of kruipt. Termieten en wespen in het hout. Kakkerlakken in de douche. Een vuilnisvat voor de deur.

Maar we hebben ook nog steeds Chantalle hier, die zo goed voor Jonas zorgt en ook voor ons, want ze kookt vaak heerlijke maaltijden. Ze wil haar eigen catering bedrijfje opzetten en Tom helpt haar een beetje. Vooral door voor te proeven.

Het leven blijft maar goed, met werk in de ochtend, middagen aan het strand en avonden met ons drieën in het Kingsize bed, boekjes lezen, DVDtjes kijken en een beetje over elkaar heen rollen. En…

En het voelt als het begin van de terugweg. Het verste punt is bereikt en nu gaan we langzaam langzaam weer terug naar…

Eerst naar Amerika, terug naar Molly, begin april. Dan hebben we nog een hele zomer om te trekken en rond te kijken en dan…

In oktober is de retreat waar ik graag weer bij wil zijn. Terug naar Utrecht? Huis verhuren? Huis verkopen? Nieuw huis kopen? Waar dan?

Ik wil je best helpen met het huis, zei mijn vader aan de telefoon gisteren. Maar je moet wel een beslissing nemen. Wanneer willen jullie waar wonen?

Was dat niet het hele doel van de reis om dat uit te zoeken?

Ja, en er komen steeds meer antwoorden bij. Of het antwoord is eigenlijk: we zouden overal wel kunnen wonen. Straks weer in Molly. In Amerika, in Canada. In Nederland. Ergens anders in Europa. Nu hier in Cocles. We zijn hier ook maar terecht gekomen en we maken onze weggetjes. Dat kunnen we ook vast wel in Boulder, in Prince Edward Island, in Vancouver, Maine of in Lutjebroek. Het kan overal, ik kan overal wel werken, Jonas kan overal wel een schooltje vinden en Tom vrienden en bezigheden.

Maar als we een ding moeten kiezen..?

Waarom is dat zo moeilijk?

 

 


Book!

12 maart, 2011

Book!

This time seems to be a strange in-between-time. We are still here, but also on our way out… And thinking about what will be after this. And after that. And trying not to do that too much, just to be in the Not Knowing. In the mean time in the real world my first BOOK, all written and illustrated by me came out. Yeeeey!!!

I’m very happy and proud! Go look in the stores (in Holland) or buy it via bol.com | Mama…? Ik?!, Annet Schaap | Nederlandse boeken

Hope to write more soon, lots of love.


Creatures of the Night

11 maart, 2011

Creatures of the Night

 

 

The grasshopper is considered Good Luck, when found in ones home.
This one changed it's color to match the background.
I stopped putting the toad out at night, in order for him tp keep the insect population under cotrol.

 

 

 


La Pura Vida (the good life)

5 maart, 2011

La Pura Vida (the good life)

Four of us Canadians dropped down to Costa Rica at the enthusiastic, even insistent invitation of our friends Tom, Annet and Jonas (TAJ): http://www.facebook.com/album.php?id=790610332&aid=619989 (see photos). Hence we were dropped into La Pura Vida  http://www.facebook.com/album.php?id=790610332&aid=616108 and were blown away by the beaches, the surf, the jungle, the weather, the slow, delicious pace of life. Having Annet and Tom hosting us and Jonas to play with, together gave us a wonderful taste of the good life! 🙂 http://www.facebook.com/album.php?aid=626217&id=790610332.

I have visited with Annet and Tom in Utrecht and Ottawa, but enjoying La Pura Vida with them showed me just how good life can be! Thank you TAJ! 🙂