Nu zijn we er. Nu zit ik te typen op ons balkon-met-hangmat, in de zoele wind. Nu zie ik palmen en mangobomen en nog veel meer gebladerte. Nu viel er net een kokosnoot op ons dak. Nu hoor ik getjilp en gefluit, gezoem en een beetje gekwaak, en het ruisen van de wind. En de stem van Tom, die Jonas voorleest (varkentje Nee is stout). Nu ruik ik geuren die ik moeilijk kan beschrijven, zoet, vochtig, zacht en heel in de verte bekend… Maar ik weet niet van waar od van wat. Een droom? Een ander leven? De tropische kassen uit de dierentuin? Want daar wonen we nu in.

Casa Verde heet het hotel, het is een grote bloeiende tuin met huisjes erin en een lekker koel zwembad. En buiten de tuin is het plaatsje Porto Viejo, een rommelig allegaartje van restaurantjes, winkeltjes, paalwoningen en marktkraampjes. Alles is er geel, groen, roze, paars, blauw en afgebladderd. Straten met modder en kuilen. Iedereen op de fiets, en de fietsen zijn ook ook roze, groen en paars. Overal bordjes en pijlen en uitstalkasten. Het doet me nog het meeste denken aan De Parade, met z’n kleurige tenten en vreemde bouwsels. Maar dan vlak aan zee.

Het strand is ook rommelig en gaat ongemerkt over in de hoofdstraat. Palen, palmbomen, bootjes in alle kleuren op het zand. De zee is grauw en roerig en niemand zwemt erin. Er was een storm ergens en we moeten wachten op kalmere winden voor ze weer blauw en zwembaar wordt. Dat duurt vast niet lang, zegt men. Maar alles gaat hier heel erg kalm en slaperig.

Wij moeten wennen. De reis hierheen was lang en hectisch, met het met drie tassen, een laptop en een huilende Jonas door de bagagecontrole in Denver International Airport gaan als stressvol hoogtepunt: jassen uit, schoenen uit, bretels af en een norse douanedame die Jonas z’n tuitbekers appelsap per se wilde testen op explosieve inhoud. Hoewel hij er telkens gewoon nog uit dronk… ‘Ze verdenkt ons er waarschijnlijk van rücksichtsloze internationale terroristen te zijn, die onze baby hebben geleerd om nitroglycerine te drinken,’ zei Tom.

Maar nu zijn we hier en we hoeven alleen nog maar een huisje vinden wat we kunnen huren voor de winter, en allerlei dingen kopen en regelen… Maar dat hoeft allemaal misschien niet allemaal nu.

Tom test de hangmat. Het kraakt een beetje, maar het houdt. Siestatijd? Of ga ik eerst nog even mijn email bekijken?

We houden jullie op de hoogte. We blijven hier waarschijnlijk nog een hele tijd. Wie zin heeft om een poosje langs te komen en mee te genieten.. Wees welkom. Want we denken dat we in een soort paradijs zijn terecht gekomen..

Ooit deden Anne Mirjam en ik een cursus scenario schrijven. Een van de regels die we daar leerden was: When in doubt, increase the difficulty. Als in je film de heldin bijvoorbeeld plotseling naar Costa Rica wil afreizen, kan het publiek denken: Waarom wil ze dat in ’s hemelsnaam? Wat zoekt ze daar? En niet meer meeleven. Wat je dan doet als schrijver is: je maakt het naar Costa Rica gaan heel moeilijk, werpt allerlei obstakels voor de heldin op, zodat iedereen gaat hopen: O, als het haar maar lukt! Als ze maar in Costa Rica komt!

Daar moest ik vandaag erg aan denken.

‘Je hebt je paspoort toch wel?’ vraagt Tom vanochtend als ik bezig ben mijn kleurpotloden uit te zoeken. De blauwe mag wel mee, de twee roze ook, de groene niet. Alweer inpakken voor drie, vier maanden. Een koffer geleend, een koffer gekocht en heel Molly ligt bezaaid met tandenborstels, kleren en speelgoed.

Natuurlijk heb ik mijn paspoort. Creditcards, tickets, telefoonnummers, alles heb ik. We zijn bijna klaar met al het geregel. Morgen gaat Molly de stalling in. Arme Molly…  Zaterdag en zondag slapen we bij vrienden in Denver. Maandag vliegen we.

‘Heb je het mijne daar ook?’

‘Nee, alleen het mijne en dat van Jonas. Het jouwe is toch..?’
‘Ja, het zit altijd in mijn tas,’ zegt Tom. ‘Maar daar is het niet. Heb je het echt niet?’

Nee, echt niet. Het zit waarschijnlijk in de Jonas-tas. Of het ligt ergens in de auto. Tom zoekt, maar hij vindt het niet. Dat gebeurt eigenlijk tamelijk vaak. En dan ga ik zoeken en ik vind altijd alles. Meestal op de eerste plek waar hij keek, maar niet goed. Dus ik laat mijn kleurpotloden alleen en help even zoeken. Maar ik vind het ook niet. Niet in de tas, niet in de Jonas-tas, niet in de auto. Ik kijk op alle andere waarschijnlijke plekken. Dan op de minder waarschijnlijke plekken en tenslotte overal, nog steeds in de hoop het zomaar te vinden, want het verloren fototoestel vonden we ook na een week terug in het gootsteenkastje.

Maar het paspoort vinden we niet. Nergens.

Ik word bang. Tom wordt boos. We laten Jonas achter bij Nijntje en gooien echt alles overhoop. Kijken nog dertig keer in elk vakje van de tas, want daar MOET het toch in zitten… Halen alles uit de auto. Halen de boekenkast leeg. De ijskast. De voorraadkast. Proberen te bedenken waar hij voor het laatst… en daarvoor… of misschien… Maar we vinden het niet.

Tom belt Debbie van het reisburo. Daar hebben we het toch voor het laatst gehad? Debbie is er niet. Hij belt het Canadese consulaat, maar krijgt alleen een stem op een bandje. Een nieuw paspoort aanvragen kost vijf weken, zegt de stem. Maandag gaat het vliegtuig. Donderdag moet ik Amerika uit zijn. De vlucht is betaald, de taxi, het hotel voor een week… Ik zit met Jonas op schoot te bedenken wat we kunnen doen. Maar ik kan alleen maar denken dat de reis afgelopen is, dat alle plannen niet doorgaan… En dat ik zo vreselijk graag naar Costa Rica wil..

Jonas wil niet gaan slapen, hij voelt onze onrust. Buiten haalt Tom nóg een keer de auto overhoop. Hou maar op, denk ik. Het is er niet. Het is gestolen, of Jonas heeft het uit je tas gehaald en uit de auto gegooid ergens… Ik moet mijn vader bellen, zeggen dat hij zijn vlucht moet cancelen, want hij komt ons opzoeken, met kerstmis. Wat moeten we doen? Terug naar huis? Weer drie maanden bij aunt Edith? Ik wil niet.

Jonas valt gelukkig in slaap en Tom en ik zitten  erg treurig aan tafel. Er is niet zoveel te zeggen.

Debbie belt terug. Ze leeft erg mee. Maar ze kan helemaal niks doen, een paspoort heeft ze niet, echt niet niet gevonden en de vlucht kan niet meer gecanceld en o, ze vindt het zó erg voor ons…

‘Ja ja,’ zeg ik en ik luister met een koud hart naar haar verhaal over haar husband die ooit zijn mobieltje verloor en het pas terug vond toen hij met een zaklamp de hele auto doorzocht en daar lag ‘ie, onder een stoel, ja dat kan maar zo en ze wou dat ze iets kon doen, maar ze kan alleen maar verzinnen dat we met een zaklamp de auto nog eens doorzoeken…

Tom gaat het maar proberen. Ik zit binnen in de complete puinhoop die Molly nu is. We hebben al vier keer in de auto gekeken, denk ik. Daar is het echt niet..

Maar daar is het wel. Een zwart paspoort in een zwart mapje onder een zwarte stoel.

Maandag vliegen we!

Weltschmertz is a German word, which literally means: World-wounded. In a book by Robert B. Parker, ‘A freefall in crimson’, he described the word as meaning: Homesick for a place I’ve never been. Much of my quest as a seeker has been to find a place where I have felt at home.

In returning to Lyons, where I spent a good portion of my life, I was struck by the feeling of not knowing the place. I recognized very few of the people, and felt as an outsider.

‘You can’t stick your foot in the same river twice’.

Although I have enjoyed meeting many old friends, I recognized my life is no longer here. As this phase of our trip comes to a close,  and we put Molly into a safe harbor for the winter, I would like to acknowledge a gift that I have received: it turns out that the homesickness for a place that I have never been is not a place at all. I have never been more at home, whether it be the prairies of Saskatchewan, the deserts of Nevada, the ocean beaches of California, or the Rocky Mountains of Colorado, are all equally my home, as long as I’m with my ‘kleine gezin’.

Hot Springs in Buena Vista

Het punt is: ik moet 12 november Amerika uit. Mijn visum is maar drie maanden geldig. Tom en Jonas mogen, als Canadezen, zes maanden blijven, ik maar drie. Anders zouden we wel blijven rijden met Molly en de winter doorbrengen in de warme gebieden: New Mexico, of Florida of zo. Want het punt is ook: het wordt winter. Als ik uit het raam kijk zie ik besneeuwde toppen in de verte. Alleen de toppen nog maar, maar dat kan zo veranderen. Het heeft al gevroren.

Ons plan was oorspronkelijk om met Molly de Mexicaanse grens over te rijden en daar ergens vrolijk te overwinteren. Maar in Mexico moet je niet zijn momenteel met een RV achter je aan. Het is er gevaarlijk, de mensen zijn erg arm en radeloos, vooral in de grensgebieden,  en een camper is er een rijdend doelwit. We hebben het te vaak gehoord om het te negeren. Zelfs Mexicanen die we ontmoetten zeiden: Ga niet naar Mexico! Maar we willen ook nog niet naar huis! En Canada is te koud, dat is geen optie met Molly… Dan gaan we naar Costa Rica dus, hebben we bedacht. We vliegen erheen, huren er een huis en overwinteren bij de Caraibische zee, bij de jungle, de aapjes, de tropische vissen. Wat wil je nog meer?

Maar ik heb niet zo’n zin. Erg hè.

We zijn nu al ruim een week in Boulder, waar Tom jaren gewoond heeft. We bezoeken vrienden van hem, we drinken koffie, of lunchen samen en ik ontmoet veel mensen die ik alleen van naam kende. Heel leuk. Het is Halloween dit weekend, we hebben gisteren meegelopen in de grote verkleedoptocht in Lyons, samen met tientallen vampieren, weerwolven, Winnie the Pooh’s, cowboys, heksen  en ruimtemannetjes. Ook heel leuk. Jonas heeft ge-trick or treat, en een hoed vol snoep opgehaald. Tom laat me plekken zien waar hij vroeger heeft gewoond, gewandeld, gemediteerd. We kunnen allerlei dingen doen waar we onderweg geen tijd voor hadden: Naar de kapper, de tandarts, de dokter. We nemen een sessie bij Tom’s oude teacher. We hebben maandag zelfs een babysit om een keertje uit te gaan. Komende week gaan we Molly winterklaar maken en opslaan.. en maandag vliegen we naar San Jose.

Maar ik heb niet zo’n zin. Ik mis nu al het reizen, het telkens vertrekken en weer andere dingen zien. Het in de auto zitten en het land voorbij laten komen. Het avontuur van een hele nieuwe plek elke keer, en toch lekker in ons eigen bed slapen, in ons eigen keukentje koken, aan mijn eigen burootje werken. Ik wil Molly niet achterlaten, ik wil niet naar een onbekend huis, bij rare Spaans sprekende mensen, wie weet waar terecht komen en de jungle is me veel te warm en hebben ze daar wel goed eten en goeie bedden, kan ik wel werken daar, en ik wil geen kerstmis in de zomerzon. Zo.

Zo zit ik vanochtend ook bijna huilend van chagrijn in een stoel. Vrienden van Tom zouden komen brunchen, maar ze bellen om 8 uur al dat ze er aan komen, en een hond mee nemen, dat is wel goed hè, en twee extra vrienden..  O ja en we eten allemaal geen zuivel en geen graanproducten.. Daar ging ik met de pannenkoekenmaaltijd die ik bedacht had. En waarom komen ze zo vroeg?? EN een HOND?? En ik ben nog niet eens wakker, heb nog geen koffie gehad en moeten we nu al alles opruimen en aankleden en beginnen met koken.. en wat dan.. en ik ken die hele mensen niet, eigenlijk.

En ze komen en het is zo leuk en zo gezellig..

Het zijn die overgangen altijd die ik zo lastig vind. Ik ben wel een reizigster, maar geen echte avontuurlijke. Er moet altijd eerste een beetje een kat uit de boom worden gekeken. En is de kat eenmaal beneden, dan mag ie niet meer weg. Dus misschien ben ik over twee weken wel eeuwig verliefd op Costa Rica, de jungle, de aapjes, de zee en de natuur…

Laten we het hopen.