Anderhalve week wonen we hier nu, in Playa Chiquita. Het regent veel, nu ook, nu ik in het jungle cafeetje Mira Flores (dak van palmbladeren, houten vlonders, een paar tafeltjes en stoeltjes, geen koffie, wel internet) zit te wachten tot alle tekeningen die ik van het weekeind heb gemaakt naar Nederland overgestuurd zijn. Dat gaat wel even duren. Internet aan huis is natuurlijk veel handiger en fijner, maar het heeft ook wel wat zo, een kwartiertje kuieren langs de enige weg hier, slingerend door de jungle, langs het supermarktje, het biocafee, de jurkenwinkel en de Juice Joint, even te internetten en dan langzaam weer naar huis te lopen. Thuis is geen internet, daar lezen we boeken, koken ons eten en spelen we op het strand, als het niet regent. Dit is ons leven nu.

We hebben een gast voor een paar dagen: Yuki, een Japanse vrouw die hier in Costa Rica woont, maar Tom kent haar nog uit Boulder. Ze is aardig, stil, en verschrikkelijk gezond. Eigenlijk is ze altijd wel bezig met fruit pellen, groente snijden, bladeren hakken, sapjes blenden. Ze is een Reiki healer en heeft Jonas al een keer in slaap geheald toen hij middenin de nacht maar niet op wilde houden met huilen en ook een gebedje gedaan voor mijn verbrande hand, die nu inderdaad langzaam geneest. Ik schrijf er niet zo aardig over, maar heb ook nogal wat reacties op haar. Raar hoe dat werkt. Tom en ik waren zo gezond aan het eten de laatste weken en goed voor onszelf aan het zorgen. Veel fruit, veel groente, vis enzo, dat gaat hier vanzelf. En maar goed ook, na alle Amerikaanse uitspattingen van cheeseburgers en pindakaaskoekjes… Maar zo gezond als Yuki is, dat halen we nooit. En ze is ook zo dun als een plankje. En meteen voel ik me weer dik en ongezond en wil ik pizza en koekjes.. Nou zijn die hier niet, dat helpt wel. Maar de uitdaging is om gewoon maar door te gaan met waar ik mee bezig was en niet te kijken of ik wel de beste, gezondste, dunste, mooiste ben… Wat is dat toch lastig soms.

Zo is nu hier ons leven, met boodschapjes en vuilniszakken en alledaags Annet-gedoe. Misschien worden mijn blogs de komende maanden wel heel saai. Zo avontuurlijk als onze reis was, To Boldly Go Where No Man Has Gone Before, zo blijven we de komende maanden zitten waar we zitten. Nog steeds tussen de aapjes, hagedissen en enge giftige rupsen met hoorntjes en stekels, maar ook heel huis-tuin-en-keuken.

En dat is misschien even wel zo rustig.

Our two previous weeks in Puerto Viejo were spent in the jungle cottages of Cashew Hill.The denizens of which concluded a multitude of symphonic amphibians, monkeys and the creatureI find most emblematic of this place: the three toed sloth. Our experience of the jungle concluded regular downpours, building to a torrential crescendo on our day of departure. On the day that we arrived at our cosina, Casa Chiquita, it was in the proces of raining 7 inches (20 cm). The transition was all the more exciting, finding a goodly sized stream running through our driveway into a lake that used to be our garden.

The weather has been so incredibly thick, an atmosphere akin to a Finnish bath. Towels can hang for days and be not one whit dryer then when it was first hung. Moss grows in the twinkling of the eye. The oppressive heath can be a detriment for those such as myself, who are at various times of their lives (somewhat) gravitationally challenged. In the last month I’ve dropped 8,9 kilo’s of  Canadian insolation.

By this time my quip ‘It’s a jungle out there’ has lost some of its hilarity.

We hebben een nieuw huis, een prachtig nieuw huis. Vlakbij het oerwoud, vlakbij het strand, dat Playa Chiquita heet. Een huis met een tuin vol bomen en tropische bloemen. Een huis met een terras, een keuken, een groot balkon en twee slaapkamers.

Net als in ons vorige huis is hier ook alles van hout en zonder glas. Maar het is zo veel mooier gebouwd, met zo veel meer aandacht en goeie details. Daar wilde ik eigenlijk niet meer beneden komen, omdat het er zo donker en vies was en we er werden opgegeten door de mieren. Telkens als ik kleren aantrok die daar ergens hingen: hap! Of steek! of spuit! weetikveel wat mieren doen. Ze kropen over het aanrecht, het eten, onze voeten, in ons bed… Brrr.

Hier zijn ook mieren. Helaas. In alle soorten en maten en ze hebben begrepen dat het huis weer bewoond is, want ze trekken op van alle kanten. Maar er zijn ook bezems om ze de tuin in te vegen, dat kan goed. En alles schoonhouden helpt ook.
Ik ben nog een beetje dier-angstig, vandaar dat ik er zoveel over schrijf. Miljoenpoten in de wasmachine (Jonas is er dol op, speelt er mee als waren het speelgoedtreintjes), grote blauw krabben die ons ’s avonds opwachten op het terras en dreigend en  met hun klauwen zwaaiend zijdelings weglopen. Muggen natuurlijk, maar daar wennen we al aan. Kevers, torren, sprinkhanen. Vlinders, vogels, kolibri’s, maar ook honden. Heel veel hele grote honden. En ik heb het niet zo op honden..

Langs het wegje naar het strand staan nog wat huizen, die allemaal bewaakt worden door honden. Ze komen aanrennen als we langs lopen en ze springen en blaffen.

‘We moeten vrienden met ze worden,’ zegt Tom. ‘Een beetje aan ze wennen, aardig voor ze zijn. Dan kunnen ze ons ook weer beschermen tegen dieven en inbrekers…’

Want ja, die zijn hier ook.. Ik weet niet goed wat ik enger vind, dieven of honden..

‘Hou je hand zo, dan kan ie even ruiken… Zo, nu kun je hem aaien. Of haar, het is een zij, denk ik. Zo doe je dat, niks aan… Hello girl…’

Ja ja.

Soms horen we ergens van buiten een diep rochelend gebrul komen. Gebrul, geblaf of gebrom. Het klinkt ook een beetje als een leeglopende gootsteen, maar dan heel hard.

Vanochtend word ik vroeg wakker. Tom en Jonas slapen nog. Ik wil wel even naar de zee lopen, het is niet ver. En ik wil me niet laten weerhouden door een paar honden, ik loop gewoon langs ze heen, denk ik. Ik ga het hek uit. Twintig meter verder komt de allergrootste hond ooit me tegemoet. Een enorme zwarte Deense Dog op grote hoge poten. O god… Dit moet de hond zijn die zo hard blaft! Hij komt op me af en ik steek een beetje bibberend mijn hand uit, om aan te ruiken. De hond ruikt, maar trekt zich dan niet beleefd en zwijgend terug zoals ik gehoopt had, maar blijft om me heen draaien, zijn neus overal in duwen, blaffen en tegen me op springen. O help. Met zoveel autoriteit als ik op kan brengen zeg ik dingen als ‘Blijf! Daar! Weg! Niet met me mee komen!’ Maar ze hebben weinig effect. Ik loop achteruit ons hek weer binnen. De hond komt mee. Ik duw hem met het hek een beetje naar buiten, doe het hek dicht. Naast het hek zit een groot gat in de heg, de hond loopt er gewoon doorheen. Ik struikel naar binnen, doe de deuren dicht. Dat helpt tenminste! Ik heb het niet op honden, dat zeg ik toch!! De hond gaat breeduit midden op ons terras liggen en blijft daar. Nu kan ik mijn morgenkoffie en meditatie daar ook wel vergeten.. Barst. Waarom ben ik ook zo’n angsthaas? Vanaf het balkon kan ik net zijn poten zien en daar blijf ik wachten tot mijn familie wakker wordt.

Tom gaat met me naar beneden en samen ontmoeten we dan Garbie (naar garbagedisposer, het geluid dat hij maakt). Garbie wordt ietsje minder eng. Hij luistert naar Tom, ruikt nog wat aan onze handen en blijkt flink bang te zijn voor Jonas. Dat helpt. Hij ligt de hele ochtend op ons terras en beweegt nauwelijks als ik over hem heenstap. Alleen als er iemand langs het hek loopt (een inbreker of een dief, waarschijnlijk) rent hij er blaffend op af. We hebben een waakhond!

Alleen, terwijl Garbie nog op ons terras ligt, horen we opnieuw dat luide, enge brullen in de verte. Dat was hij dus niet.
Welk monster zit er dan in het oerwoud verscholen..?

PS Nu ik dit online zet in het jungle cafeetje weet ik het. Het zijn brulapen die hier in de bomen zitten. Ze zijn ongeveer zo groot als een kat maar kunnen inderdaad monsterachtig bloedstollend hard brullen.. goed om te weten..

PPS Tom is met Jonas en het fototoestel in zee gevallen. Jonas heeft niks, Tom heeft een ontveld been, maar de camera is stuk.. Voorlopig geen plaatjes!

PPPS En mijn telefoontje is nat geworden op de grote regendag eergisteren.. lijkt ook stuk.. Erg vervelend, ik hoop dat we het alemaal kunnen vervangen.

PPPPS Ze brullen echt verschrikkelijk hard!!