terug

Vandaag

Vandaag

De dag dat we naar Denver zouden vliegen werd een hele andere dag.

Het werd de dag dat we om 4 uur ‘s ochtends worden wakker gebeld en slaperig naar het vliegtuig gereden worden, met 8 andere toeristen en zo’n 30 koffers in een piepklein busje.

De dag dat de bagage al is ingecheckt als de vliemaatschappijjuffrouw me naar mijn visum vraagt.

‘Visum? Hoezo? Moet dat dan?’

Ja, dat moet. Als je in Nederland woont en naar de USA in wil vliegen, dan moet dat. De vorige keer dat ik vloog was dat nog niet, en we zijn Amerika in augustus ingereden met Molly en dan hoeft dat ook niet. Maar nu wel.

Bagage weer terug dus, en weer het busje in met een huilende Jonas. Naar het hotel maar terug, en kijken wat we kunnen regelen.

De dag van twee uur zwetend op internet, denkend dat ze me wel niet binnen zullen laten… Jonas wel, Tom ook, maar ik ben een probleem. Mijn vorige visum zit nog in mijn paspoort, dat heeft de Costaricaanse douane indertijd niet verwijderd en opgestuurd. Dat had wel gemoeten. Denkt de USA dat ik te lang gebleven ben? Een misdaad heb begaan? Moeten we naar de ambassade? Moeten we maar terug naar Canada? Of Nederland? En Molly dan? En onze spullen? En onze plannen?

Na nog een uur komt er een berichtje dat het visum toegezegd is. Hoewel dat niets belooft, bij de grens zal uiteindelijk bepaald worden of ik het land in mag.

De dag dat ik anderhalf uur aan de telefoon heb gezeten met de vliegmaatschappij om de tickets over te laten boeken. Tijdenlang in de wacht gestaan met een gekmakend gitaartje op mijn oren. Chagrijnige mevrouwen aan de andere kant van de lijn. Een kind? Wij hebben geen informatie over een kind. Dat ticket moet u opnieuw kopen. En de eerstvolgende vlucht met 3 plaatsen is pas volgende week maandag. O nee, woensdag pas. Ik zet u nog even in de wacht.

De dag dat Jonas meetrilt op onze stress en chagrijn. En niet wil slapen. Niet wil slapen, absoluut niet wil gaan slapen. Zodat de hele familie met holle ogen en maagpijn naar elkaar zit te kijken en naar filmpjes op internet, eindeloos filmpjes op internet. Leve internet.

De dag dat ik toch maar op internet nieuwe vliegtickets ga kopen, zodat we morgen kunnen vliegen. Als het visum dan wel klopt. Als het ticket klopt. Als Jonas mee mag. Als we op tijd wakker worden. Als we nog steeds bij elkaar willen blijven…

Nee, dat zal wel.

 

 

3 thoughts on “Vandaag

  1. ouch! sorry it’s been so difficult! I look forward to hearing how this one resolves! 🙂

  2. Wat een dag lieverds, ik hoop dat alles nu wat meet duidelijk is en dat je snel in Denver bent. Annet, ik probeerde je te mailen maar er gaat iets fout.Mail/bel jij mij even? Dikke kus voor jullie alle 3, Mirjam

  3. O lieve kinderen,
    Wat een gedoe! Met zo’n kind op reis en en dan dit allemaal.
    Nu maar hopen dat jullie toch goed zijn weggekomen. Wij proberen mee te leven. Maar voorlopig kan dit alleen maar via de blog.
    Op dit moment zijn wij aan het eind van ons weekje in Vlissingen-Zeeland. Prachtig weeer, schitterend strand en duinen!
    En ik – Dick – heb hier heel wat kunnen schrijven aan mijn boek. Fijn!
    Met onze lieve groeten en allerbeste wensen en kussen,

    Tonny en Dick

Comments are closed.