Santa Barbara is een beetje een yuppenstad. Het staat er vol mooie palmen, Spaans aandoende gele huizen en er is alleen maar laagbouw. Fijn omdat je overal dan de bergen kan zien. Niet zo fijn als je op zoek bent naar een supermarkt, een wasserette, een copyshop, een postkantoor, een plek met internet en een auto-onderdelen-winkel. En dat allemaal nog vanmiddag graag.

Een week in het paradijs kamperen is heerlijk, maar daarna is alles helemaal op: benzine, gas, water, eten en drinken. En alles is vies en er staan emails te branden om verstuurd en ontvangen te worden. Dat moet dan allemaal vanmiddag in de stad gedaan, gekocht en geregeld worden. Maar we weten hier niks en we herkennen niks, want alle straten zien hetzelfde uit: gele huizen met palmen erlangs. In gewone steden vinden we ze blind: de McDonalds, de Starbucks, de Costco, de UPS-store. Hier rijden we maar rondjes, de achterbank vol vuile was.

Ik ben in een heel slecht humeur, omdat de helft van de tekst die ik had geschreven in Jalama Beach weg is. Ploef. Verkeerd opgeslagen, niet goed nagedacht. Weg.

En Tom is zijn ipod verloren- wat ook wel mijn schuld zal zijn, we weten het niet meer. Het is ook maar zo’n klein dingetje. Hij is er wel verdrietig om. ‘I loved that ipod more than life itself, liefje…’ zucht hij. Dat is niet helemaal waar. Maar wel een beetje, het was mijn kerstkado voor hem, twee jaar geleden, toen ik zwanger was.

We vinden geen wasserette. We komen wel langs een Apple Store. ‘Kom, we gaan een nieuwe ipod  kopen,’ zeg ik. ‘Dat is leuk. Misschien maakt dat de dag een beetje goed.’

Maar daarbinnen is het helemaal niet leuk. De grote witte winkel is vol hippe klanten. Lange jongens in blauwe T-shirts verkopen ipods en ipads en ibooks. We moeten tien minuten wachten voor we de Store Host verteld hebben dat we geholpen willen worden en daarna nog eens een hele tijd voor we ook echt geholpen worden. Tom is het al zat. Jonas zit vastgeplakt voor een computer met filmpjes die we hem helemaal nog niet willen laten zien. Maar ik heb het nou eenmaal in mijn hoofd en alles gaat al mis vandaag en nou zet ik door ook. Zo.

Ik weet allang welke ik wil kopen. Die zilveren. Waarom komt er nou niemand? ‘Ik wil graag een heleboel geld uitgeven hier,’ zeg ik tegen de Store Host in het blauwe shirt. ‘Willen jullie dat soms niet hebben? Waarom komt dan niemand me helpen?’

Ik zie Tom ijsberen en Jonas telkens van het krukje vallen. Ik wil het zo graag, maar misschien.. toch niet vandaag? Zullen we maar gaan dan?

Maar daar is mijn persoonlijke blauwe T-shirt dan eindelijk. ‘Die zilveren ipod graag,’ zeg ik. ‘En kan het een beetje snel, we hebben een klein jongetje…’

Maar hoe er hier eerst niet naar me geluisterd werd, nu wil de verkoper niet ophouden met praten. Wil ik er niet ook een garantie bij? Of extra geheugen of niet toch een ander model, een andere kleur, een elektronische medit of medat, wil ik geen ondersteuningstijd kopen, zodat ik kan praten, een heel uur lang met een ander blauw T-shirt, en alle Apple vragen kan stellen die ik maar heb?

‘Nee nee, dat wil ik niet,’ zeg ik. ‘Dat willen we echt niet… Geloof ik… Tom, willen we dat..? Wil jij dat misschien, is dat misschien handig?’ En de tijd wordt taai en draderig, de gesprekken lang en onduidelijk. We zijn een half uur bezig met invullen, registreren, betalen. Tegen die tijd willen we alle drie gillen en huilen en iedereen met een blauw T-shirt aan schoppen.

Ik kijk door de grote ramen naar buiten en wilde wel dat daar het strand was, dat we zo op blote voeten de zee in konden lopen, en de wind horen in plaats van popmuziek.

‘Ben je niet blij?’ vraag ik Tom, als we eindelijk de I-store uit mogen. ‘Nu kun je weer naar je muziek luisteren.’ Tom is heel blij.

En we krijgen er een hip tasje bij, met een appel erop.