Het stormt. Grijze donderwolken jagen voorbij. Regen klettert kort en dan wordt de lucht weer schoongeblazen en schijnt de zon op het meer vol schuimkoppen. Erg veel ramen heeft het huis en ze klapperen allemaal. Deuren piepen open. De lampen en de muziek knipperen soms opeens even uit en dan weer aan. Jonas slaapt onrustig. En ik voel het ook. Beetje bang, beetje opgewonden.

We hebben een RV gekocht, een zogenaamd fifth wheel. Een caravan die door een pick up-truckje getrokken moet worden. Eentje die wat ouder en een stuk minder lelijk was dan de meeste andere die we hadden gezien. En heel erg veel goedkoper, zodat er ook geld is om hem van binnen wat te verbouwen. En leuk te schilderen en mooi te maken- maar dat komt pas het laatst zegt Tom. Straks komt John Michie, een vriend en een timmerman om een plan te maken. Dus dus dus… wat we bedacht hadden lijkt ook te gaan gebeuren: We gaan een jaar (nog steeds: of zo) wonen in zo’n ding. En hoe groot zo’n bakbeest ook is, als we dat bedenken is ie opeens ook weer heel erg klein..

We hadden eters gisteravond, Bruce en Amy met hun leuke kinderen. Amy zei in de keuken tegen me: ‘Wonen in een RV? Werken in een RV? Hoe ga je dat in godsnaam doen??’ Ze klonk niet heel erg jaloers.

Misschien komt het daardoor.

Ik kon niet goed in slaap komen vannacht. Zat een paar uur in de grote leunstoel middenin de koude kamer en probeerde met dat voor te stellen: Wonen, koken, eten, werken (werken??), met Jonas zijn, slapen, reizen, lezen, luiers verschonen, spelen, mediteren, chagrijnig zijn, gek van elkaar worden- altijd met ons drieen, altijd in dat ding..

Ja maar dat wou je toch?

Jaha.

Ja maar dat was toch leuk avontuurlijk?

Weet ik wel…

En dat kan toch allemaal gemakkelijk want wij zijn van die hele makkelijke mensen, toch?

Mmm…

Ik voel opeens alle plekken in mezelf die helemaal niet gemakkelijk zijn, die HEEL VEEL nodig hebben en HEEL VEEL ruimte willen en  bekendheid en eenzaamheid en NIKS en NIEMAND aan m’n kop.. Want die plekken zijn er ook. En help, hoe moet dat daar dan mee?

Toen viel het licht uit.

Aardedonker is het dan hier. En ik was te koud en te bang om op het terras naar de sterren te kijken. En moeten we nou zonder electriciteit? Geen warmte, geen licht, geen wasmachine, geen KOFFIE? Ik ben Nederlands! Ik kan dit niet! Nu hebben we tenminste nog een huis om ons heen- maar straks.. en wat is daar dan, buiten? Wolven, coyotes, dieren die ons opeten of langs mijn benen strijken.. muggen, brandnetels… Ik wil niet met een Canadees! Ik wil naar huis! Op de tast vond ik de slaapkamer en ons bed. Jonas lag wijduit over mijn plek heen te slapen. Ik rolde hem terug, kroop tegen hem aan, mijn voeten tegen die van Tom.

Het lijkt de ontwikkeling van de afgelopen jaren te zijn in mijn leven, dacht ik daar. Van heel veel ruimte en bekendheid en eenzaamheid naar steeds meer binnenlaten, delen en opgeven: mijn leven hoe ik het kende, mijn alleen zijn, mijn huis. En natuurlijk wil ik dat, wil ik dit, het is gewoon de volgende stap. Dag huis, dag land, dag controle..

En ik wil zijn met deze Canadees en met dit halve Canadeesje.

Maar ook: Brrr!

We zullen zien hoe het gaat. Half dapper en half bang. En voorlopig zitten we hier nog op een goeie plek. Ik heb een eigen kamertje hier. Ik werk, ga weer aan het zwangerschapsboek beginnen. Ook een avontuur, maar weer heel anders.

En het licht doet het weer helemaal.