‘Ieieieie!’ zei Lynn. ‘Ik heb nog nooit opgepast! Wat als hij wakker wordt en jullie zijn er niet?  Wat als ie dan gaat huilen wat moet ik dan doen? En als ‘ie poept? Ik heb nog nooit een luier verschoond! Ik doe het vast niet goed, he will hate me, ik weet het nu al. I’ll scar him for life!’

Maar ze wilde toch wel oppassen, die paar uurtjes. Tom moest z’n ogen laten controleren. En het was Jonas’ bedtijd. En ik kon wel thuisblijven en oppassen, maar…

‘Nee,’ zei Lynn, ‘ga nou maar, the two of you. We’ll be fine. Ik ga hem alleen niet verschonen denk ik. Of misschien nou ja  ik zie wel.’

Dus zaten we opeens weer eens voor het eerst sinds weken met ons tweeën in de auto. In Ottawa. In de regen. Net als we altijd in de auto in Ottawa in de regen zaten toen ik hier met hem woonde en we zo verliefd waren dat alles leuk was, zelfs naar de oogarts gaan…

En zo was het nu ook. Zo kort maar, maar zo fijn om even samen te zijn. Hand in hand, want zo’n auto rijdt eigenlijk vanzelf, reden we door de stad. De straten bloeiden open, de MacDonalds en de KentuckyFriedChicken lagen er lieflijk bij. De regen kletterde romantisch. Hand in hand zaten we samen in de wachtkamer. En als een jonge bruid wachtte ik tot Tom z’n oogdruppels in had, en later tot ze hem gecheckt hadden (alles OK). Romantisch pasten we alle rare brilmonturen die daar uitgestald lagen. Nee, zo ben je veel knapper. Nee, zo. Daarna romantisch naar de supermarkt om kip te kopen en salade-stuff.. Geen chocolade harten, want daar doen we niet meer aan. Maar waar heb jij zin in liefje, nee jij dan, wat wil jij dan..? Olijven, komijn, koriander. Zoenen op de parkeerplaats.

En dat was het wel weer. We belden: Lynn, we komen er aan!

‘O, fijn,’ zei Lynn. ‘Hij heeft maar heel even geslapen en zoveel gehuild.. Maar niet gepoept gelukkig… geloof ik tenminste… Hurry!’