Het leek wel alsof ik niet meer wist hoe ik moest bloggen. Ik was al een paar keer begonnen met een verhaal dat maar geen pointe of goed einde kreeg… Het lukte niet.

Nou hadden we ook vaak geen internet, nou waren we ook twee weken op retreat in Asilomar, nou was ik ook hard aan het schrijven aan mijn zwangerschapsboek… Misschien was het allemaal daarom wel.
Intussen reizen we door California, een beetje met de kust van de Pacific mee. Hier hebben Tom en ik elkaar vier jaar geleden ontmoet, en of het nou daardoor komt of niet, het is mijn lievelingszee.  Te koud om in te zwemmen, maar met een prachtige branding, aanrollende mist en oneindige sterrenhemels ’s nachts.

De derde middag dat we elkaar kenden zijn we aan het strand wezen picknicken en zoenen en hebben we ons laten natspatten door de golven. Daarna reden we langs de zee naar San Francisco, samen op de Harley Davidson. Ik weet nog hoe ik bijna uit elkaar knapte van geluk, als in het mooiste meisjesboek. Ik was zo verliefd dat alles mooi was, zelfs de  overlopende WC bij het wegrestaurant. En dat was allemaal hier. En het is er nog steeds een beetje.

Deze week staan we met Molly op Jalama Beach. De weg naar Santa Barbara heeft een zijweggetje, waar we, na 14 mijl kronkelen door een ruig niemandsland, een camping op rijden die pal aan de oceaan ligt. Alles ruikt en smaakt er zout. Het hout is oud en overal knerst zand. Grote witte zeemeeuwen zijn er koning en trekken onze vuilniszak aan stukken als we die ’s nachts niet binnen houden. Maar er vliegen ook pelikanen over en in de verte springen soms dolfijnen. Dat kunnen we zien. Vanuit ons eigen raam. Als we de afwas doen.

Er groeien wilde geraniums waar kolibri’s nectar uit drinken. Ze verkopen hier de beste hamburgers van Californie (volgens de Californiers). Ik schrijf er over zwangerschap, Tom maakt vuren van gejut hout en Jonas speelt in het warme zand, want de zon schijnt ook nog eens iedere dag.  We verzamelen warme platte stenen waar Jonas en ik op tekenen. Tom gebruikt ze als visitekaartjes om mensen op mijn website te wijzen. Er komt een paar keer per dag een trein langs, ook zo’n lievelingsding, die ook echt tjoek tjoek en tuut zegt, zodat Jonas ook goed snapt wat het is. ’s Nachts zijn er sterren, sterren, sterren en twee manen: een in de lucht en een in het water.

Nou ja, we hebben geen douche hier. En de buren hebben een altijdblaffende hond. Maar verder denk ik dat we op de beste plek op aarde zijn..

Waar moeten we hierna nog naartoe? Waar is het ooit leuker?