Het is drie uur in de ochtend.

Eigenlijk is het al 9 uur natuurlijk en ik slaap nooit om deze tijd. Jonas ook niet. Klaarwakker is hij en we stommelen samen beneden het donkere huis in. Hij wil appelsap en snoep. Snoep mag niet natuurlijk, zeker niet na de vreselijke eetdag van gisteren. ‘Cereal mag je, of een banaan,’ zeg ik. ‘En zachtjes hoor! Iedereen boven slaapt nog!’ Ikzelf wil vreselijk graag koffie.

Het is al onze derde keer in het aankom-huis van Jim, de mannengrot. (krijg geen hyperlink in de tekst, kijk zelf maar even bij mei vorig jaar. ) Dus ik zou alles nog moeten weten. Lichtknopjes, koffie, waar de kommetjes staan… Beng , ik stoot mijn been op precies dezelfde plek aan precies dezelfde poot van het bed als vorig jaar. O ja. Het ene lichtknopje zet het hele huis in lichterlaaie, het andere doet ook de tv aan op vol volume. Waah! ‘Zachtjes, mama!’ zegt Jonas. Ja ja, zachtjes.

Ik vind geen melk, geen appelsap. Wel koffie, maar geen filter. ‘Ik was een boef mama! En jij was een politiemeneer,’ zegt Jonas en hij rent en springt al op de enorme bank die voor de enorme TV staat. ‘Even wachten mannetje.’ Waar is het licht? Waar is de.. eh.. wat zocht ik ook alweer?

Gisteren om 4 uur opgestaan. Om half 5 zou Johan komen om ons naar Schiphol te brengen. Hij kwam niet en Tom moest nog even op de fiets door het donker om op zijn raam te kloppen. Maar dat was eigenlijk de enige ongerechtigheid op de lange reisdag. We rollen gemakkelijk van het ene vliegtuig in het andere. Ik heb precies genoeg lekkers en speelgoed bij me om Jonas bezig te houden en halverwege de vlucht naar Ottawa valt hij tussen ons in in slaap, met een chocolademond en inkthandjes en slaapt de laatste 4 uur van de reis. Jim haalt ons op met zijn grote nieuwe witte auto en we mogen op zijn bank, in zijn bad en in zijn bed en slapen lang. Maar ja, dan is het hier nog midden in de nacht.

Ik doe zachtjes de ene kast na de andere open. Jim is op de gezondheidstour, vertelde hij gisteren, dus geen grote pakken zoete cereal en blikjes drinken overal. Dan maar sinaasappelsap en een banaan. ‘Mama ik ben een aapje en jij bent de moederaap!’ En gelukkig vind ik de koffiefilter in de afwasmachine. Tom komt slaperig op de geur af. Het is half 4. Zo begint een lange dag die we lang moeten rekken om weer in het ritme van 6 uur later te komen. Met filmpjes en klauteren, met het apen- en het boevenspel. Met geregel en zachtjes vast plannen maken. Wat eerst, wat daarna? Met hangen op de bank en kleien en tekenen en nog maar weer koffie.

Als het eindelijk 8 uur is gaan we samen naar de speeltuin om de hoek. Het is nog veel te koud dus we blijven er maar even. Er ligt nog ijs op de wip en Jonas krijgt koude handjes van de ijzeren stangen. Maar de zon schijnt, de eekhoorntjes huppelen over het gras. En het ruikt hier anders dan in Nederland, de zon op de aarde, het hout van de huizen…

We zijn in Canada!