terug

Niet zo'n zin in Costa Rica

Niet zo’n zin in Costa Rica

Het punt is: ik moet 12 november Amerika uit. Mijn visum is maar drie maanden geldig. Tom en Jonas mogen, als Canadezen, zes maanden blijven, ik maar drie. Anders zouden we wel blijven rijden met Molly en de winter doorbrengen in de warme gebieden: New Mexico, of Florida of zo. Want het punt is ook: het wordt winter. Als ik uit het raam kijk zie ik besneeuwde toppen in de verte. Alleen de toppen nog maar, maar dat kan zo veranderen. Het heeft al gevroren.

Ons plan was oorspronkelijk om met Molly de Mexicaanse grens over te rijden en daar ergens vrolijk te overwinteren. Maar in Mexico moet je niet zijn momenteel met een RV achter je aan. Het is er gevaarlijk, de mensen zijn erg arm en radeloos, vooral in de grensgebieden,  en een camper is er een rijdend doelwit. We hebben het te vaak gehoord om het te negeren. Zelfs Mexicanen die we ontmoetten zeiden: Ga niet naar Mexico! Maar we willen ook nog niet naar huis! En Canada is te koud, dat is geen optie met Molly… Dan gaan we naar Costa Rica dus, hebben we bedacht. We vliegen erheen, huren er een huis en overwinteren bij de Caraibische zee, bij de jungle, de aapjes, de tropische vissen. Wat wil je nog meer?

Maar ik heb niet zo’n zin. Erg hè.

We zijn nu al ruim een week in Boulder, waar Tom jaren gewoond heeft. We bezoeken vrienden van hem, we drinken koffie, of lunchen samen en ik ontmoet veel mensen die ik alleen van naam kende. Heel leuk. Het is Halloween dit weekend, we hebben gisteren meegelopen in de grote verkleedoptocht in Lyons, samen met tientallen vampieren, weerwolven, Winnie the Pooh’s, cowboys, heksen  en ruimtemannetjes. Ook heel leuk. Jonas heeft ge-trick or treat, en een hoed vol snoep opgehaald. Tom laat me plekken zien waar hij vroeger heeft gewoond, gewandeld, gemediteerd. We kunnen allerlei dingen doen waar we onderweg geen tijd voor hadden: Naar de kapper, de tandarts, de dokter. We nemen een sessie bij Tom’s oude teacher. We hebben maandag zelfs een babysit om een keertje uit te gaan. Komende week gaan we Molly winterklaar maken en opslaan.. en maandag vliegen we naar San Jose.

Maar ik heb niet zo’n zin. Ik mis nu al het reizen, het telkens vertrekken en weer andere dingen zien. Het in de auto zitten en het land voorbij laten komen. Het avontuur van een hele nieuwe plek elke keer, en toch lekker in ons eigen bed slapen, in ons eigen keukentje koken, aan mijn eigen burootje werken. Ik wil Molly niet achterlaten, ik wil niet naar een onbekend huis, bij rare Spaans sprekende mensen, wie weet waar terecht komen en de jungle is me veel te warm en hebben ze daar wel goed eten en goeie bedden, kan ik wel werken daar, en ik wil geen kerstmis in de zomerzon. Zo.

Zo zit ik vanochtend ook bijna huilend van chagrijn in een stoel. Vrienden van Tom zouden komen brunchen, maar ze bellen om 8 uur al dat ze er aan komen, en een hond mee nemen, dat is wel goed hè, en twee extra vrienden..  O ja en we eten allemaal geen zuivel en geen graanproducten.. Daar ging ik met de pannenkoekenmaaltijd die ik bedacht had. En waarom komen ze zo vroeg?? EN een HOND?? En ik ben nog niet eens wakker, heb nog geen koffie gehad en moeten we nu al alles opruimen en aankleden en beginnen met koken.. en wat dan.. en ik ken die hele mensen niet, eigenlijk.

En ze komen en het is zo leuk en zo gezellig..

Het zijn die overgangen altijd die ik zo lastig vind. Ik ben wel een reizigster, maar geen echte avontuurlijke. Er moet altijd eerste een beetje een kat uit de boom worden gekeken. En is de kat eenmaal beneden, dan mag ie niet meer weg. Dus misschien ben ik over twee weken wel eeuwig verliefd op Costa Rica, de jungle, de aapjes, de zee en de natuur…

Laten we het hopen.

4 thoughts on “Niet zo’n zin in Costa Rica

  1. Dag lieve kinderen,

    O Annet, ik begrijp je zo goed. Tonny en ik nomen dit ‘schakelen’, van de ene situatie naar de andere. Daar ben ik ook zo slecht in . . . Dus, sorry, dit zul je wel van mij hebben.
    Maar nu dus op naar . . . Costa Rica! ! Ik heb er al het een en ander over gelezen. Het is een prachtig land.
    En spaanssprekende mensen? Je kent Ivet: spaanssprekend en toch zóó lief.
    Ik wens jullie een fijne week in Boulder en een heel goeie reis naar CR.
    Ik mail wel over verdere afsraken.
    Met veel kussen, speciaal voor MY BIG SUN IN LAW en MY DEAR GRANDSON!

    DICK

  2. Dag lieve Annet en Tom en Jonas, wat kan het moeilijk zijn, soms, en wat kan het fijn zijn, dikwijls. Heb vertrouwen, het komt vast weer goed. Je blijft me boeien met je geschrijf. Steeds weer een verrassing. Kus voor jullie alledrie weer!
    Lies

  3. As long as you take care of your selfs and each other. You won’t regret any of the choices.You are very brave Annet, I’m only cocooning in front of my iMac. Still, happy though… Love, Renze

  4. lieve Annet en Tom,
    Het is me gelukt na zoeken en proberen te lezen hoe het jullie vergaat. Hoop dat jullie toch een goede tijd hebben inCosta Rica. We hadden een goede retreat in october en ik hoop jullie volgend jaar weer te zien. Mijn zus is drie dagen nadat ik terugkwam uit Amerika overleden. Ze had op me gewacht. Heel veel liefs en goede reis Tineke

Comments are closed.