Zo’n bank zou ik wel willen thuis. Een grote grijze olifant met zachte kussens waar we met ons drieen over elkaar heen kunnen liggen met boeken en ipad en de zoveelste keer ‘Dispicable Me’ op de DVDspeler. Van de kussens maakt Jonas in de ochtend klimsteentjes, huizen en zeeen met boten die omslaan. Elke ochtend worden we weer een uurtje later wakker, maar vroeg is het nog steeds en we zien het langzaam licht worden vanaf de bank.

Maar in de middag liggen Jim’s grote kinderen er met hun telefoons te spelen en te zwijgen. Harde muziek over de boxen, harde witte tegels op de grond en een andere plek hebben we eigenlijk niet. Naar het speeltuintje dan maar weer, of racen met de auto’s door de gang waar onze koffers staan met een groeiende hoop wasgoed ernaast. En ‘Mama mag ik, mama mag ik, mama mag ik, please?’ Nee, sorry Jonas, je mag niet aan het schaakspel komen, niet met de radiografisch bestuurbare auto en niet aan het computerspel, dat is allemaal niet van ons. We willen niet dat het stuk gaat, begrijp je?

Dan laat mama zelf onze eigen ipad kletteren op de witte tegels. Een grote barst er in. Au. En is ze tampons vergeten en die zijn wel heel erg nodig op die lichte bank… En even op de fiets naar het Kruidvat kan niet en onze auto hebben we nog niet en onze telefoons doen het allemaal niet en en…

Hoe lief het ook is dat we hier mogen logeren, ik mis een plek die van ons is. Uitpakken, settelen, rustig worden, niet de hele tijd die TV aan met al die reclames vol blije Canadezen die bier drinken aan houten tafels… Canada is ruimte en stilte en bossen en meren, maar hier zitten we in een buitenwijk vol blokkendozen en lelijke winkelcentra. Vanavond gaan we naar het huis van Aunt Edith, waar we ook wel weer een paar dagen zullen moeten laveren tussen de porceleinen herderinnetjes, maar daar is het buiten tenminste mooi.

En dan wil ik Molly weer terug. Onze Molly.