Het is niet de beste plek om een lekke band te krijgen, gesteld daar daarvoor überhaupt een goeie plek zou bestaan. Het gebeurt bij half oud benzine station en half trading-post, waar de indianen en de blanken ooit hun geweren, huiden en vuurwater ruilden, maar waar nu alleen nog wat oude dromenvangers te koop zijn, indianen-sambaballen, cola en chocola vele, vele felgekleurde T-shirts en onderbroeken met malle teksten. Er is een klein restaurantje naast waar alles kleeft en waar al het eten met patat komt. Buiten staat een Inukchuk, een grote man van gestapelde stenen.

De band is niet zozeer lek als wel er HELEMAAL AF. En we hadden er niets van gemerkt: als Tom staat te tanken wijst iemand naar een van de wielen van Molly: ‘Did you see that?’

Nee dat zagen we niet! De band is aan flarden, we rijden al een tijdje op een velg. Waar is het gebeurd? Hoe? We hebben het niet gevoeld.

Twintig kilometer terug hebben we net in de file gestaan, achter een ongeluk. Een motor is op een auto gebotst. De gewonden worden opgehaald met een helicopter. Ik heb buikpijn van het besef hoe makkelijk zoiets kan gebeuren, hoe kwetsbaar we zijn. Ik zeg een gebedje voor de gewonden, maar denk toch vooral aan mijn eigen mannen, aan mezelf. Zo is het wel…

En daar staan we. We waren op weg van Kakabeke Falls naar Caliper Lake Provincial Park. Maar voorlopig gaan we helemaal nergens heen. Het is maandag, maar een feestdag hier, een extra lang weekeind in de zomer en dan is er niks open. En alles is ver weg. Tom belt, de verzekering, de wegenwacht… Ze willen wel komen, maar het zal duren.

Ik speel met Jonas. Hij wil alle T-shirts pakken en met alle sambaballen ballen. Dat mag niet. Achter de kassa staat Linda. Misschien is zij wel van oud indiaans bloed, maar dat is niet meer te zien. Haar gezicht is bleek en opgezwollen en ze is om alles boos. Op Tom omdat we vijf keer teruggebeld worden en ze hem vijf keer moet gaan halen. Op Jonas, omdat hij overal aankomt en alles op de grond gooit  en op mij zomaar, omdat ik er ben. Waarom gaan we niet weg? Maar we kunnen niet weg, we moeten hier wachten. Nog maar een fles water, nog maar een lolly, nog maar een broodje. Buiten blikkert de zon op de stenen en rijden er zoveel auto’s dat het te gevaarlijk is voor Jonas. Binnen in Molly is het bloedje warm.

Toch gaan we daar maar zitten, als alle telefoontjes gedaan zijn, zitten en wachten. Het kan vandaag, het kan ook morgen zijn dat ze komen. Het beste zou zijn om er even te ontspannen, een filmpje te draaien, een boek te lezen of een dutje te gaan doen. Maar dat gaat niet.. We zijn allemaal veel te hyper.

We maken Molly schoon, van boven tot onder. Kloppen alle kleedjes, krabben alle restjes verf van de vloer, richten de kastjes opnieuw in. Jonas helpt mee en spet overal water op. We werken en we zweten en als we klaar zijn komt de wegenwacht, die Ryan heet. Hij haalt de oude band er af. ‘Het komt nergens door hoor,’ zegt hij. ‘Gewoon een fabrieksfout, alle banden zijn net nieuw. Wat doe je eraan?’

Het loopt tegen achten als Ryan klaar is, we gaan nergens meer heen vandaag. Vier kilometer terug is de ingang van Quetico Park, een enorm complex van duizenden meren, moerassen en muggen. Tom wou daar eigenlijk al heen, maar ik wilde liever verder door rijden riching Kenora. Het wordt zo langzamerhand eens tijd dat we Ontario achter ons laten, vind ik! Voorlopig niet dus.

In Quetico is er een plekje voor ons, vlakbij het water. We worden er levend opgegeten door een miljoen muggen, maar als het donker wordt steekt de wind wat op en dat helpt. We zitten bij het vuur. Kikkers ploinken, kevers tsjirpen, Jonas slaapt. Langzaam raak ik de spanning en de buikpijn kwijt.

‘Eigenlijk wil ik het ook het liefste zo,’ zegt Tom. ‘Geen plan, geen doel, meebuigen met waar de weg heengaat. We zijn precies waar we wezen moeten.’

We lopen naar het meer. Daar zijn meer sterren in de lucht dan muggen.