In bad bij tante.
Witgele verkleurde tegels. Zwarte randen langs de badkuip. Het warme water ruikt naar sulfer. Maar het is best drinkbaar, zegt aunt Edith. Niet giftig ofzo. Ik maak de flessen van Jonas met mineraalwater aan.
Oude restjes zeep. Panty’s die te drogen hangen. Een rubber kikker die Jonas van Jenny kreeg in de hoek van het bad. Een blauwe plastic krab. Schuim uit de fles ‘relaxing and soothing’. Helpt nog niet zo.
Mijn eigen benen. Morgen gaan we op dieet, Tom en ik. We hebben ons klem gegeten aan alles wat Canadees en lekker is. En de laatste weken in Nederland ook al. Maar nu is het afgelopen. Weer eens, voor de zoveelste keer.
Het boek over Zen dat ik lees. Zinnen over meditatie en wat het leven wel is en allemaal niet is en wat we denken dat het is. Maar niet zo’n zin in Zen.
Ga lekker in bad, zei Tom. Mij helpt dat altijd. Ik neem Jonas wel. Ik vang het bezoek wel op. Alweer bezoek. Alweer vrienden, broer, andere mannen. Als kind ging ik altijd al boven zitten als er mensen kwamen. Brr ga weg ik wil niet ik wil niet. Dat zou zo langzamerhand ook eens afgelopen moeten zijn, ik zou de leuke moeder van het verse kind moeten zijn en de stralende partner en de blije reizigster. Hellooo everybody how absolutely splendid to see you all, can I get you coffee and drinks and homemade pie?
Het water wordt koud. Ik was mijn haar en als ik boven water kom hoor ik het bezoek beneden. Ik ga er nog niet uit. Doe de warme kraan aan. Tom was altijd zo aardig voor mijn vrienden en had zoveel ruimte voor mijn dingen. Nu is het mijn tijd om dat terug te doen. Waarom ben ik nou niet aardiger en milder. Waarom moet altijd alles op mijn manier.
En als we zo beginnen.. Waarom schrijf je dit allemaal op? Zo schrijf je helemaal geen blog. Dat hoort te gaan over de reis en de avonturen, over de leuke ontmoetingen, de grappige perikelen en de goede afloop en van je hela hola houdt er de moed maar in. Het land, het weer, de temperatuur.. Dat willen de mensen weten. Niet het gezeur van: ik zit met m’n superego in bad.
Ik zit met m’n superego in bad. Het is niet relaxing en niet erg soothing. Mijn hoofd voelt krap van alle boze gedachten.
Het helpt wel om te snappen dat het superego is. En dus niet allemaal waar. And not very helpful.
En zo is het.
En ik moet nog steeds wennen hier. En zo is het.
En het helpt om zo te schrijven, net als mijn zwangerschapsdagboek me hielp. Zo is het ook. Lees het dan maar niet. En over een tijdje gaat het misschien weer over: we hebben een eland gezien. Ofzo. Zijn hier elanden?
Ik ga zo lekker op bed liggen, oude Buffy’s kijken. Trouwens, Tom ging ook wel eens met een boek naar boven als er WEER vriendinnen op bezoek kwamen. Ik droog me af met een van de hele zachte handdoeken van aunt Edith. Het ruikt naar lamsbout uit de oven.
Misschien zo alleen maar eventjes hallo zeggen.
Oh lieve, lieve Annet! Wat een verhalen. Maar… zo is het het. En…. zo was het.
Knuffel voor jou! En Jonas. En Tom.
There are moose in Canada, and they are called moose. It’s the same animal as ‘elk’ in Europe, Alces alces. The’re big, soft, and shy. Elk in Canda is a kind of deer, smaller, different.
Renze
ha Annet,
o o ,wat een verhaal van je; nu alles tegelijk gelezen…jeetje, ja ik kan me alles voorstellen…pffff. het is…ja…een boze Tom..weer wat anders..
Kan Jonas ook vast wennen ..niet altijd een glimlachende pappa…
Ha Jonas,
jij hebt het lekker he; pappie en mammie zijn wel gestresst..maar och…zorg dat je hun aandfacht blijft vangen…en dat ze net op tijd zijn ,als jij een te harde val dreigt te maken…op tijd gillen hoor….ookal kibbelen zij nog…
kom anders maar even bij mij langs…maandag nu poetsdag…niet jij die mijn leven vermaakt, maar stofwolken en zo..een vies bad…had mammie die klacht ook niet daar in canada??/ jij merkt daar niets van he.
lekker lopen, rauchen,dollen..en heerlijk een hond voor je.
liefs voor jullie alle 3.Lioba
Lieverds,
wat een gedoe zeg, maar genoten van je mooie verhaal waarin Jonas zijn ervaringen vertelt.
Houd goede moed en ga vaak in bad.
Lieve groeten voor jullie alledrie
ook van Therese
Jacques
Lieve Annet,
Ik vind het fijn als je zo schrijft. Dat maakt je dichtbij. Bij jezelf, bij mij en bij meer, denk ik.
Het is een hele kunst, bloggen. Ik weet nog niet zo goed wat ik met dit medium moet en kan, hoewel ik het ook heel leuk vindt. Het voelt als dansen op een slap touw. Wat is te privé en wat niet?
Ik denk altijd maar: het persoonlijke is universeel. Dat vertel ik mezelf ook als ik weer eens te loslippig ben geweest in een interview, het niet meer teruggedraaid krijg, een journalist een rolberoerte bezorg omdat ik haar stuk (hé, het zijn altijd dames!), waarin ik’feitelijke onjuistheden’ mocht corrigeren, compleet herschreven heb.
Een blog schrijf je tenminste zelf:P
Aan buitenkant-praatjes heeft niemand iets. Het is de binnenkant die ons interesseert. En uiteindelijk lijken we allemaal op elkaar. We willen allemaal hetzelfde. Toch?
Liefs, F.
ps Foto’s en tekeningen uploaden in dit programma gaat ook heel makkelijk!
(‘Annet in bad, steekt been omhoog. Tekstballonnetje: Wass will das Weib???)
Lieve Annet, Tom en Jonas.
Wat ontzettend leuk om al deze verhalen te lezen,
jullie zijn wel aan een avontuur begonnen zeg…
Ik hoop dat het allemaal snel helemaal went
en dat jullie een geweldige avonturen gaan beleven.
Ik moet nog maar een maand school tot de zomervakantie dus dat zit er ook bijna op,
dus nog eventjes flink mijn best doen en dan lekker vakantie.
Ik blijf je verhalen volgen!
Liefs, Mees.
PS. Kunnen jullie skypen? Dan kunnen we dat misschien ook een keertje doen.
Lieve alledrie,
Wat een prachtverhalen. Of het bloggen zo moet of anders, is toch niet belangrijk. Ik vind het fijn om te lezen. Zoals Francine schrijft: Jullie zijn op deze manier heel dichtbij.
Annet, het was geen e-land hoor, die je meende te zien, het was een e-go. Misschien is hij geschrokken en haastig weggehold na al dat geschrijf over hem . . .
Kussen van
Pappa / Opa