terug

Genieten

Genieten

Twee campings geleden spraken we een jongetje dat met zijn ouders net was begonnen aan twee jaar fulltimer zijn, twee jaar leven en rondtrekken in een RV. Een erg leuk jongetje van een jaar of elf. Hij werd door zijn ouders gehomeschooled en dat ging heel goed. Hij was slim en speelde heel leuk met Jonas. Met alle kinderen die hij onderweg tegenkwam, zei hij. Net toen wij besloten hadden voorlopig toch weer in Nederland te gaan wonen. Gewoon in een huis, gewoon met een school. Ik was jaloers. Wij hebben er onderhand ook al bijna twee jaar op zitten in Molly. Van hier naar daar, van regen naar storm naar grote hitte, naar leuke en minder leuke plekken, altijd met ons fijne huisje bij ons. Het is het fijnste leven dat ik ken. Ook al schrijf ik vaker over de lastige dingen, dat ligt een beetje in mijn aard.

We zijn echt in cowboyland, Deadwood, Custer Park, the Badlands. Echte Lucky Luke-plekken. We zien bisons op de weg en herten en vossen. We zwemmen in campingzwembadjes en liever nog in swimmingholes, meren of watervallen. Ik hou ervan, ik hou van Amerika. Misschien omdat ik daar zo verliefd werd op Tom, dat klinkt er altijd nog in mee. Die ene reis ooit op de Harley, van Monterey naar San Francisco, voor het eerst met een man op een motor en alles om me heen was aardig, vriendelijk, prachtig en voor mij. De oceaan, de pelikanen in de lucht, de perziken die we aten, zelfs het overgestroomde toilet bij de benzinepomp. Ik ben in een verhaal, ik ben iemand uit een boek… Nee dit is echt en ik ben echt hier, zie dit echt.

Het is natuurlijk allang gewoner, onderweg met mijn man en mijn baby, peuter, kleuter. Maar het voelt de laatste dagen alsof al onze reizen meeklinken in waar we zijn. Dat we daar toen waren, daar toen zwommen, boodschappen deden, autopech hadden. Het lijkt heel levend, meer levend dan als we weer in Nederland zijn, op die bekende grond. Ik geniet ervan Vind dat altijd een raar woord, genieten. Alsof er toch ook in doorklinkt dat het weer afgelopen kan zijn. De wijn is nu lekker, maar straks heb ik hoofdpijn. De koekjes zijn heerlijk, maar ik word te dik. Jonas is een engeltje- en straks weer stout en lastig. De reis is straks weer afgelopen… En zo is het ook. Moet ik me er niet vast op voorbereiden en er maar minder van houden?

Misschien is dat juist wel genieten, dat het allebei is. Nu hier, en straks weer iets anders. Ja, Zen, ja, onthechting enzo. Ben daar meestal niet zo goed in, maar het overkomt me nu in deze dagen. Zomaar.
We hebben het er over wat we gaan doen, met Molly, met de auto, met onze spullen. Zien we echt straks Aunt Edith nooit meer? En Lynn, Derrick, alle vrienden. Is het vaarwel?
Jonas moet echt naar school, we kunnen ons zigzagleven niet meer volhouden… Of misschien toch?

Het blijft een vraag. En we vinden de antwoorden wel. En ondertussen geniet ik. Ja, heb ook mijn teen ontzettend pijn gedaan aan een steen in de rivier. Ja, Tom is net chagrijnig de deur uitgegaan omdat ik moet werken (en ik blog…!). Ja het is warm, te warm soms om buiten te zijn en bomen groeien hier niet, dus we staan te blikkeren in de zon. En ja er zijn weer mieren in Molly en Jonas heeft gisteren de hele middag gehuild toen we Mount Ruhmore bekeken (met die presidentenhoofden) om een zakje chips dat hij niet kreeg (en later toch en toen hoefde hij niet meer…). En ja, dit zijn misschien onze laatste weken ooit… Ja ja ja.

Maar ik geniet.

3 thoughts on “Genieten

  1. En wat is tegen genieten? Veel minder dan tegen prakkizeren!
    Liefs van pappa/opa

    DICK

  2. Het een is er niet zonder het ander! Mondain afwisselen met avdontuur, dat houdt jullie alledrie fit en fijn. Jonas heeft straks ruim 8 weken zomervakantie op school, dan kunnen jullie toch nog 2 maanden reizen elk jaar. Het glas is halfvol of halfleeg, tis maar net hoe je t bekijkt!

Comments are closed.