Moe moe moe zijn we! Maar we zijn ergens, we zijn niet meer stationair.

We staan aan een rivier in een park, Bonnechere provincial Park heet het, en we hebben een vuur, een barbecue en een rivier voor de deur waar Jonas zoveel stenen in kan gooien als hij wil. Ik zit te bloggen bij een kaarsje, lekker ouderwets- op de laptop na dan. Het is fijn, we zijn blij, en het lijkt een heleboel te kosten. Gek is dat.

Het is spannend, manoeuvreren met zo’n groot ding achter ons, met zoveel techniek erin. Doet het water het? Doet het gas het? Werkt de generator , doet de slider het, (waarmee we een extra 4 m2 bij ons huis krijgen), komt er niks tegen een boom aan, drukken we er geen laatjes uit, hebben we echt alles, zit de RV goed vast aan de auto, zijn de voetjes in of juist uit, zitten alle stekkers erin of juist er niet, valt er niks om, gaat er niks stuk, zijn we er allemaal, heeft Jonas alles, vergeten we niks?

En weten we waar we heengaan? Ja, want de route is gepland. En dat is mijn verantwoordelijkheid want Tom rijdt al. We hebben een Tomtom gekregen van Toms broer Frank. En ik kan er al een beetje mee uit de voeten… Een beetje. Richtingsgevoel is niet mijn sterkste punt, dus een Tomtom die zegt wat ik moet doen is heerlijk.

Na 600 meter rechtsaf! Kat in het bakkie, ik kan met een hand de muziek bedienen, met de andere snacks uitdelen en met de derde babysitten. Na een uurtje rijden zijn we uit het gebied waar we al 3 maanden in rond rijden… eindelijk. En Ontario is prachtig: velden, boerderijen, grote rode schuren, maisvelden. Dorpjes, rivieren, bruggen, vergezichten met vette witte wolken in de lucht.

‘We’re on the road again!’ zingen we. Wat hebben we alles goed gedaan wat is Jonas lief en het leven fijn.

Tot we toch ergens tegenop rijden: een benzinestation waar we niet verder kunnen, omdat een grote tankauto staat die de weg blokkeert. Ander auto’s kunnen er gemakkelijk langs, maar onze walvis niet. En achteruit rijden is nog zo moeilijk. En zo eng… Eindelijk, na een uurtje hangen en wurgen en Jonas afleiden, rijdt de tankauto weg en kunnen we door. En we rijden vrolijk verder tot de Tomtom zegt dat we er zijn… Maar we zijn helemaal nergens. Boncherre park is heel ergens anders dan ons apparaatje denkt en we rijden op een weg die steeds meer helemaal nergens naartoe gaat. ‘Draai om als het kan, draai om als het kan,’ ratelt mevrouw Tomtom elke paar seconden. Maar omdraaien met een walvis op een klein landweggetje, dat kan helemaal niet! Tom zweet, ik zweet erger (want het is mijn schuld..) Jonas gilt en de zon brandt. En iedere keer als we proberen om te draaien, ik op de weg signalen gevend, (daarheen nee terug, nee te ver, nee nog een keer…) moet Tom de poging weer opgeven omdat er een auto langs wil, of een trekker..

Op een van die trekkers zit een leuke jonge dike boer, die wel even wil helpen keren (I have a bigger RV at home!) en dat Bing Bang Boom met één hand los doet. (Dat kun jij ook over een paar weken hoor Tom!) Hij weet ook hoe we naar Bonnechere park moeten rijden. We zetten de Tomtom uit en we rijden nog een keertje te ver, moeten nog een keer terug, maar dan zijn we er en het is echt het park en er is echt plek voor ons.

Een plek bij het water zelfs. Het is echt kamperen met zo’n RV, maar dan met een heel huis. En een baby. En een propaantank die aan moet of juist uit, en weer pootjes en sliders en gas en kapotte laatjes. En komt Jonas niet te dicht bij de barbecue en waar zijn de lucifers enzovoort.

Maar dan mag ik  zitten, met een koud roseetje uit de koelkast. Gek. Wennen allemaal. Als ik eraan denk dat we zo nog heel Noord Amerika nog door moeten…

Maar het zal wel wennen allemaal. One day at the time.