Mijn mobieltje doet het niet deze keer. Alle andere jaren zocht het zonder problemen het Canadese equivalent van Vodafone op… Dit jaar niet. Geen smsjes uit Nederland dit keer dus. Lastig voor bankzaken en voor iedereen die ik heb verteld: o je kan me in ieder geval altijd smssen…

We willen graag weer een Canadees mobiel nummer en internet op onze nieuwe Ipad. Makkelijk gaan die dingen nooit en ze kosten altijd bezoekjes en telefoontjes en nog meer telefoontjes, naar de Apple Store, naar The Bell Mobility… Gelukkig heeft Aunt Edith telefoon en mogen we die gebruiken.

Edith heeft zelfs wel zeven telefoons, die op strategische plekken door het huis verspreid staan. Ze hoeft dan altijd maar een heel klein stukje te lopen als de telefoon gaat. Meer kan ze ook niet, met haar 93 jaar en haar versgezette heup.

Maar als ik op een middag Bell Mobility wil bellen omdat ons mobieltje het nog altijd niet doet, doet haar telefoon het ook niet. Line busy, zegt het schermpje. Misschien heeft Jonas er aan gezeten, denk ik en ik loop ze allemaal even na. Twee in de keuken, een in de huiskamer, een op de logeerkamer, de badkamer en twee in haar slaapkamer… Nee, ze zijn allemaal niet in gesprek. Maar ze doen het ook niet.

Aunt Edith zit haar kruiswoordraadsel te maken op de bank.

Is it not working? Vraagt ze.

Ze doen het allemaal niet, zeg ik. The line is busy. Maar ik kan niet vinden welke in gesprek is.

There has to be one, zegt ze en ze begint een verhaal te vertellen over een keer dat dat ook zo was en een telefoon achter een kast gevallen was en hoe moeilijk het was geweest om die weer te vinden en toen…

Ik moet echt even bellen zeg ik. Ik loop ze nog even na.

Nee, alle zeven niet in gesprek. Maar ze doen het niet.

Heeft u niet gewoon teveel telefoons op een lijn? Vraag ik.

Nee hoor, zo heb ik het altijd gedaan, zegt Aunt Edith. Dus dat kan het niet zijn. What we have to do, is alle stekkers er uit trekken en ze dan een voor een weer terug doen. Dat had een meneer van Bell haar ooit uitgelegd. Toen was gebleken dat de bliksem in een van de telefoons geslagen. Dat zou nu weer gebeurd kunnen zijn.

Maar het heeft helemaal niet geonweerd of zo, zeg ik.

Wat? Vraagt tante.

Dat het niet geonweerd heeft! Roep ik wat harder.

Ja, toen had het ook geonweerd, zegt tante. Daar kwam het toen door.

Ze is echt heel doof en mijn stem is niet zo hard. Ze begint langzaam met haar stok de trap op te klimmen. Dan ga ik boven maar vast stekkers uittrekken, zegt ze.

Dat kan ik toch ook doen! roep ik. Maar ze loopt al.

Boven hebben alle telefoons twee stekkers. Een van het electriciteitsnet en eentje van de telefoonaansluiting. De stopcontacten zitten allemaal onder bedden en kastjes. Het is er een wirwar van draden, verlengsnoeren en stekkers-in-stekkers. Sommige telefoons zijn modern en draadloos, maar de meeste zijn van oud en vergeeld plastic. Als iets het nog doet gooit tante het niet weg.

Aunt Edith zakt zuchtend door haar oude knieen  om achter het bed te gaan zoeken.

Nee nee, laat mij nou! Roep ik heel hard en ik duik gauw onder het warme bed. Snoer na snoer tast ik af om een stekker te vinden. Ik verschuif een nachtkastje dat een ton weegt en stoot glazen lampjes en fotolijstjes om.

It could also be a squirl, zegt tante. Ooit had een monteur een dode eekhoorn gevonden bij een doorgebeten draad namelijk. Die dingen gebeuren in Canada.

Zijn alle stekkers er nu uit?

Ik geloof van wel, piep ik van onder bij de plint. Welke stekker was ook alweer van welke telefoon?

Het wordt een lange warme middag. Na allerlei stekkers in- en uitgeplugd te hebben, klinkt er een kiestoon. Hoera! Maar ik ben het keuzemenu nog niet uit of het wordt  alweer afgebroken en de telefoon zwijgt weer. Het is al bijna 6 uur, ik moet het voor vandaag maar laten zitten.

We have to start all over again, zegt Aunt Edith. Dan vinden we wel waar het zit, zei die meneer van de Bell. Behalve als het een eekhoorn is dus, want die beesten vernielen alles.

Aunt Edith is op constante voet van oorlog met de eekhoorns, want die eten het vogelvoer op dat ze in allerlei bakjes om het huis heen heeft hangen. Ze wil wel graag naar vogels kijken maar niet naar eekhoorns, die schobbejakken.

Did you unplug this one? I didn’t. Or did I?

Ik weet het ook niet meer precies.

Zal ik niet maar even thee zetten, vraag ik. Dan laten we Tom zo maar even kijken.

Tom brengt die avond ook nog een uurtje door achter nachtkastjes en onder bedden en komt er hoofdschuddend vandaan. Ze heeft gewoon teveel telefoons op die ene lijn. Dat werkt ook niet. Maar als hij tante dat vertelt wil ze niet luisteren.

Het werkt anders altijd wel, zegt ze koppig. Behalve toen, toen de bliksem ingeslagen was en die ene keer met die eekhoorn. Did I tell you about that one?

Als we later ‘s avonds de telefoon weer proberen lijkt alles het gewoon opeens toch weer te doen en komt Scott, de buurman vertellen dat hun telefoon ook kuren had vandaag. Dat was het dus, de schuld van Bell Mobility.

Dat dacht ik al wel, zegt Aunt Edith. Want anders doen ze het gewoon allemaal altijd.

De volgende dag hebben we na nog een lang gesprek met Bell een werkend mobiel nummer. En internet.

Tenminste, zolang we in de bewoonde wereld blijven. Zodra we het Rideau Lake-gebied binnen rijden om de maand mei door te brengen in de Cottage van een neef van Tom, valt ook dat allemaal weg. We zullen weer om de zoveel tijd naar een dorpje in de buurt moeten rijden om onze communicatie te ‘doen’.

Ach het is ook wel rustig zo, niet de hele tijd kijken of er al mail is, niet de hele tijd het nieuws en facebook… Ik verdrink maar een beetje in een mooi boek, in werk, in Jonas en in de zomer die hier opeens uitgebroken is…