Ja, het nieuwe huis is toch wel fijn, nu we eenmaal gewend zijn hier. Het is niet Playa Chiquita, is is niet zo’n mooie bloementuin, niet zoveel ruimte om het huis, onze trouwe Sam, onze weggetjes en winkeltjes. Maar hier zijn weer andere wegen en winkels.

We doen boodschappen bij de Piripli Supermarkt, drinken watermeloensap bij de Kameleon Beach Club en internetten in het café van Marleen. Zij is een Amsterdamse en heeft de Nederlandse radio altijd aan. Erg gek, als ik dat zo half hoor terwijl ik achter de computer zit. Zo bekend en ook zo misplaatst hier, onder het palmendak. De regentijd is nu echt voorbij en elke dag begint stralend en warm. En erg vroeg, want de apen beginnen hier zo rond half zes met brullen. AGOEGA! AAAGGGAAA! OEGGA! Zo hard, ik ben altijd weer verbaasd ben dat ik ze bijna niet zie als ik naar buiten kijk. Je verwacht King Kong-achtige wezens die rond slingeren langs het huis, maar het zijn maar stipjes in de bomen in de verte. We hebben hier een boom in de tuin met kersen die de toekans graag lusten. De gewone hoeveelheid mieren en muggen, maar ook honderden kleine spinnetjes hier die altijd over de tafels en de balustrade lopen, hoe vaak we die ook schoonmaken. Ik wen er aan dat er bijna altijd wel ergens iets op me loopt of kruipt. Termieten en wespen in het hout. Kakkerlakken in de douche. Een vuilnisvat voor de deur.

Maar we hebben ook nog steeds Chantalle hier, die zo goed voor Jonas zorgt en ook voor ons, want ze kookt vaak heerlijke maaltijden. Ze wil haar eigen catering bedrijfje opzetten en Tom helpt haar een beetje. Vooral door voor te proeven.

Het leven blijft maar goed, met werk in de ochtend, middagen aan het strand en avonden met ons drieën in het Kingsize bed, boekjes lezen, DVDtjes kijken en een beetje over elkaar heen rollen. En…

En het voelt als het begin van de terugweg. Het verste punt is bereikt en nu gaan we langzaam langzaam weer terug naar…

Eerst naar Amerika, terug naar Molly, begin april. Dan hebben we nog een hele zomer om te trekken en rond te kijken en dan…

In oktober is de retreat waar ik graag weer bij wil zijn. Terug naar Utrecht? Huis verhuren? Huis verkopen? Nieuw huis kopen? Waar dan?

Ik wil je best helpen met het huis, zei mijn vader aan de telefoon gisteren. Maar je moet wel een beslissing nemen. Wanneer willen jullie waar wonen?

Was dat niet het hele doel van de reis om dat uit te zoeken?

Ja, en er komen steeds meer antwoorden bij. Of het antwoord is eigenlijk: we zouden overal wel kunnen wonen. Straks weer in Molly. In Amerika, in Canada. In Nederland. Ergens anders in Europa. Nu hier in Cocles. We zijn hier ook maar terecht gekomen en we maken onze weggetjes. Dat kunnen we ook vast wel in Boulder, in Prince Edward Island, in Vancouver, Maine of in Lutjebroek. Het kan overal, ik kan overal wel werken, Jonas kan overal wel een schooltje vinden en Tom vrienden en bezigheden.

Maar als we een ding moeten kiezen..?

Waarom is dat zo moeilijk?