Ben ik een beetje uitgeblogd?

Ik weet het niet. Het komt er steeds niet van. Zijn jullie er nog?

We staan hier al tweeënhalve week met Molly in St Vrains-Park, op een grote vlakte waar het altijd waait. Om ons heen staan veel, heel veel andere RV’s. In de verte de Rocky Mountains, blauwe lage bergen en witte hoge er achter. Grote vijvers waar vooral in het weekeinde de vissers elkaar verdringen (er is weinig water hier in Colorado) en waar grote vogels in zwemmen. Canadese ganzen die beledigd toeterden als je ze voor de voeten loopt. Grote witte pelikanen, met enorme topzware snavels, maar mooi en sierlijk in de lucht. Reigers. Roofvogels, zwevend op de wind.

Er zijn tachtig plekken om een camper neer te zetten en een douchegebouwtje. We verhuizen om de drie vier dagen naar een andere plek (de mooie plekken zijn in het weekeind bezet) en al naar gelang waar we staan is het tien minuten tot een klein half uurtje lopen om onder de douche te gaan. Meestal rijden we er met de auto naar toe.

We hebben hagel, sneeuw, storm en bliksem gehad hier, maar vandaag schijnt de zon. De wind giert door Molly’s kieren. Jonas voetbalt op het stoppelige gras. En wij?

Wij voelen ons nog steeds een beetje ontheemd. Niet meer in de tropen. Maar ook nog niet echt hier. Zo groot en wijd is alles. Zo ver uit elkaar. De winkels zijn zo enorm, er is zo veel te koop. Het lijkt ook wel of we steeds alleen maar boodschappen doen. We stouwen Molly vol met eten, met water, met nieuwe boeken en films, nieuwe kleren voor Jonas, nieuwe tekenspullen voor mij. Alles wat we in Costa Rica niet konden kopen. Er is behoorlijk wat achterstallig onderhoud aan Molly en aan de auto. En ik werk, ik moet veel werken steeds. En dan neemt Tom Jonas mee op sjouw, oude vrienden langs, naar de garage, de wasserette, de kapper, de Walmart. Het leven is veel drukker. Jonas is een stuk groter, Molly lijkt veel kleiner dan toen we haar achterlieten.

En het is ook goed, het voelt ook als thuis. Voorlopig thuis.

Maandag trekken we weer verder. Waarschijnlijk eerst naar het zuiden, richting New Mexico. En dan naar het noorden, en dan eens langzaam oostwaarts. Of zoiets.

Ik laat het wel weten.