Nu zijn we hier, in het miniplaatsje Appleton, waar aunt Edith woont. In een oude boerderij pal aan de rivier de Missisippi. Niet de echte Mississippi, maar zo heet ie wel.
Het is een echt oudemevrouwenhuis. Tjokvol porseleinen hondjes en kristallen poesjes en stokoude beertjes van zeep. Aunt Edith is 90 geworden dit jaar en ze doet alles elke dag hetzelfde. Van het gesmeerde boterhammetje ‘s ochtends en de vogels voeren ‘s middags (en die damn squirls wegjagen die de zaadjes stelen) tot ‘s avonds Jeopardy kijken met het geluid op 10. Want ze is ook erg doof.
En nu wonen wij hier ook, met onze enorme koffers (we hebben VEEL TE VEEL bij ons!) met alle babybenodigdheden en met en Jonas zelf . We hebben ons uitgespreid over drie kamers, want we slapen aan de kant waar geen water en geen kachel is, en een trap af, een gang door, de keuken door, een andere gang door en een trap weer op is de wc en de badkamer. En daar staan ook koffers. We waren hier gisteren een uur en ik was al alles kwijt.
Jonas wilde alleen maar de trappen op, met porselein gooien, de kachel aanraken of pal voor de TV staan waar tante naar keek. Onze kamers waren in twee jaar niet gelucht en de ramen konden niet open, het matras was uitgeleend aan de buurman, het water smaakte naar zwavel en de reclame schalde door het huis.
En mama werd gek.
En was zo moe omdat ze al om 3 uur ‘snachts was opgestaan. En niks niks niks was goed en eigenlijk was het allemaal Toms schuld. (zijn land, zijn tante en ZIJN zoon tenslotte)
En arme Tom maar met antieke loodzware matrassen sjouwen en vieze hamburgers halen en bemiddelen en niet chagrijnig zijn.
O, wat was ik chagrijnig. En ik zie altijd ook wel dat dat niks oplost en dat het beter is gewoon adem te halen en van binnen wat ruimte te maken voor hoe de dingen nou eenmaal zijn.
Maar dat duurt soms even.
Nu is het de volgende dag, Jonas slaapt al lekker een uur en het huis is stil.
Ik haal adem en ik heb reuze veel ruimte voor hoe de dingen momenteel zijn (plezierig kalm en rustig).
Bloggen is fijn. Zijn jullie daar allemaal?
Ja, lieve Annet en Tom. We zijn er gelukkig wel hoor en lezen met meeleven én pret én meelijden én… nouja, nog allerlei gevoelens jouw/jullie belevenissen. Wees nou maar blij dat jullie niet nog steeds op Schiphol of een andere luchthaven zitten te zitten, hangen, zuchten, dorst hebben, honger lijden, de aswolk verwensen, Jonas en jezelf daar zitten te troosten, etc. Dan maar beter bij aunt Edith. (Mij schoot een oud rijmpje te binnen: “Ik heb een zwaar em lastig leven, ik moet de vetplant water geven, er moet een potje thee gezet… Vanavond moet ik vroeg naar bed! Ik heb een zwaar en lastig leven …” )
Lekker hè om zo chagrijnig te zijn, helpt echt. Troost je, in de camper hoef je geen trappen te lopen.
Welke grote plaats ligt het meest dichtbij Appleton? Dan kan ik het in de atlas opzoeken. Lieverds, houd je haaks. Als alles weer een beetje op orde is zakt de chagrijn ook weer. Kusje voor Tom. En ZIJN zoon!! Leg alles wat je niet nodig hebt in één koffer weg. Dat ruimt op. Dikke knuffel voor jullie alledrie van Lies
Yep! Present!
I found your blog on google.I would like to offer my site: Acai Berry