Cottage Life, zo heet dit. En zo kennen de meeste Canadezen het, de hele zomer met de familie in een huis aan een meer. Zwemmen en varen en veel drinken en op regendagen bij het vuur zitten en Monopoly spelen.

De oever van het grote Rideau meer is bezaaid met cottages. Steeds meer grote en dure, zegt Tom. Echte cottages zijn klein en van hout en hebben geen elektriciteit. Laat staan een privé golfbaan, zoals je hier zelfs soms ziet.

De cottage van David en Mary waar we wonen deze maand mei is wel van hout, het kraakt en piept als ik ’s nachts door de gang loop en als het waait en regent klinkt het net als in een tent. De warme warme lente lijkt weer even voorbij, het is koud en het guur. Tom moet ’s ochtends grote vuren maken en de warmte kruipt maar heel langzaam naar de rest van het huis. Er staan grote leunstoelen, Jonas speelt op het kleed voor de haard en ik heb zelfs een eigen werkkamertje. Knus is het woord.

Maar nu krijgen we gasten.

Lynn is er al drie dagen, maar dat is een vriendin en juist wel fijn voor mij om lekker mee te praten over allerlei gevoelens en gebeurtenissen en nog meer gevoelens. Fijn voor Tom ook, want dan hoeft hij dat even niet te doen en mag zijn boek lezen en lekker niet luisteren. Lynn is een beetje verdrietig na een lange winter met haar moeilijke moeder in hetzelfde huis. Ze kan niet zoveel hebben en als Jonas een driftaanval krijgt in de auto en NIET NAAST LYNN WIL ZITTEN neemt ze dat heel persoonlijk en is bijna de hele avond in tranen. Why doesn’t he like me? I want him to like me….

En straks komt Frank, Tom’s broer. Ook al depressief en al een tijd. Hij woont alleen, is zonder werk en ziek en het gaat helemaal niet zo goed met hem. Goed van Tom dat hij hem heeft uitgenodigd. Maar ik vind hem niet de gemakkelijkste man om mee te zijn.  Zwijgend en zwaar.

En morgen gaat Lynn weer naar huis en komen nicht Kathy uit Boston en haar zoon. Niet depressief voor zover ik weet, maar vol wordt het hier wel. Ik had al bedacht dat iedereen maar fijn veel moest gaan zwemmen en varen met de boot en mij lekker alleen moet laten, maar dat komt er nu waarschijnlijk niet van.

Vroeger thuis hadden mijn ouders vaak ‘zielige mensen’ in huis, die het nodig hadden om een tijdje niet alleen te zijn en konden meedraaien in ons gezin. O, in mijn hoofd was ik het altijd wel mee eens, we moeten kunnen delen en zorgen voor elkaar en gezellig is het soms ook… Maar ik had er op een gegeven moment ook altijd zo schoon genoeg van en zo veel behoefte om alleen alleen alleen te zijn…

Dus ik hou mijn hart een beetje vast voor mezelf, kan ik een lieve ruime gastvrouw blijven of ga ik na een paar dagen gillen en iedereen het huis uitschoppen?

Ik hou u op de hoogte…