Twee campings geleden spraken we een jongetje dat met zijn ouders net was begonnen aan twee jaar fulltimer zijn, twee jaar leven en rondtrekken in een RV. Een erg leuk jongetje van een jaar of elf. Hij werd door zijn ouders gehomeschooled en dat ging heel goed. Hij was slim en speelde heel leuk met Jonas. Met alle kinderen die hij onderweg tegenkwam, zei hij. Net toen wij besloten hadden voorlopig toch weer in Nederland te gaan wonen. Gewoon in een huis, gewoon met een school. Ik was jaloers. Wij hebben er onderhand ook al bijna twee jaar op zitten in Molly. Van hier naar daar, van regen naar storm naar grote hitte, naar leuke en minder leuke plekken, altijd met ons fijne huisje bij ons. Het is het fijnste leven dat ik ken. Ook al schrijf ik vaker over de lastige dingen, dat ligt een beetje in mijn aard.

We zijn echt in cowboyland, Deadwood, Custer Park, the Badlands. Echte Lucky Luke-plekken. We zien bisons op de weg en herten en vossen. We zwemmen in campingzwembadjes en liever nog in swimmingholes, meren of watervallen. Ik hou ervan, ik hou van Amerika. Misschien omdat ik daar zo verliefd werd op Tom, dat klinkt er altijd nog in mee. Die ene reis ooit op de Harley, van Monterey naar San Francisco, voor het eerst met een man op een motor en alles om me heen was aardig, vriendelijk, prachtig en voor mij. De oceaan, de pelikanen in de lucht, de perziken die we aten, zelfs het overgestroomde toilet bij de benzinepomp. Ik ben in een verhaal, ik ben iemand uit een boek… Nee dit is echt en ik ben echt hier, zie dit echt.

Het is natuurlijk allang gewoner, onderweg met mijn man en mijn baby, peuter, kleuter. Maar het voelt de laatste dagen alsof al onze reizen meeklinken in waar we zijn. Dat we daar toen waren, daar toen zwommen, boodschappen, deden, autopech hadden.